Εκεί που σερφάριζα μέσα στην δυστυχία της
καθημερινής επικαιρότητας μας με τις
οιμωγές το τι θα μας κάνουν και τι έχουμε να πάθουμε από τους νέους
οικονομικούς κατακτητές; Το μάτι μου έπεσε στην παραπάνω εικόνα με το γνωστό
τουριστικό αξιοθέατο της Χίου…
Το μυαλό κόλλησε και μεταφέρθηκε πολλά
χρόνια πίσω στην αφηγηματική ροή των λόγων του μακαρίτη Πατέρα μου.
-παιδί μου μέσα σε αυτούς τους
ανεμόμυλους είδα το φώς της ζωής όταν τις ημέρες της Μικρασιατικής καταστροφής
και της προσφυγιάς η βάρκα που μετέφερε την εγκυμονούσα μητέρα μου σε εμένα μας άφησε στην προβλήτα αυτή.
-η γιαγιά σου η Αγγελική και ο παππούς
σου Κώστας εκείνο το πρώτο βράδυ δεν μπορούσαν να συνέλθουν από την δυστυχία
που τους περικύκλωνε μαζί με όλους τους άλλους συνεπιβάτες-προσφυγες
ομοιοπαθείς.
-λίγες ώρες πριν εγκατέλειψαν το σπιτικό
τους στην Αγία Παρασκευή στον απέναντι από την Χίο Τσεσμέ ( Ελληνιστί Κρήνη)
γλυτώνοντας στο παρά-πέντε από τις φανατικές ορδές των λυσσασμένων Τσετών –λύκων.
-ένας καλόγερος εκείνες τις δύσκολες
ώρες περιδιάβαινε ανάμεσα στους ρημαγμένους πρόσφυγες και ήταν η
ζωντανή παρουσία ότι ο Ουρανός δεν τους εγκατέλειψε οριστικά.
-ένας άνθρωπος τι να σου κάνει και όμως
έκανε πολλά…
-εκείνο το βράδυ με έφερε στην ζωή η
γιαγιά σου.
-την πρώτη φροντίδα και υλική μέριμνα την
δέχτηκα από αυτό τον άγνωστο καλόγερο για τους πρόσφυγες.
-για αυτό και η συγκίνηση εκείνων των
στιγμών αποτυπώθηκαν εσαεί στους γονείς μου οι οποίοι με την σειρά τους.. μου
μετέφεραν την αγάπη που τους έδειξε αυτός ο ιερομόναχος με τον οποίο
συνδέθηκαν αργότερα και πνευματικά.
-από την πρώτη κιόλας στιγμή από αυτόν
τον σεβαστό Γέροντα ακούσανε λόγους παραμυθίας.
“παιδιά μου τους είπε… -σήμερα γλυτώσατε
από του Χάρου τα δόντια και ο Άγιος Θεός σας χάρισε μέσα σε λίγες ώρες την
ελπίδα με το κλάμα αυτού του μωρού..
-αύριο η πρόνοια του ΘΕΟΥ θα σας
διασκορπίσει στην μητέρα Ελλάδα και η Υπεραγία Θεοτόκος θα επιδαψιλεύει κάθε στιγμή εσάς και τα παιδιά σας σε όλες
τις ανάγκες σας.
-οι γενιές της προσφυγιάς θα είναι κάτω
υπό την ΣΚΕΠΗ της ΠΑΝΑΓΙΑ μας γιατί θα είναι αυτές που θα τρέξουν πάλι πίσω
στις πατρίδες που τους ανήκουν όταν έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα.¨
-η οικογένεια παιδί μου από την Χίο με
εμένα νεογέννητο βρέθηκε στην ηρωική και αγιοποτισμένη γη της Αν. Μακεδονίας.
-εκεί ¨αποβιβάσαμε¨ την δυστυχία και την
πτώχεια μας αλλά μέσα στο μυαλό μας είχαμε τα λόγια αυτού του Χιώτη Ιερομόναχου
που μας παρηγορούσαν και μας σκόρπιζαν ελπίδες όταν τα θυμόμασταν.
-πέρασαν 18 ολάκερα χρόνια και ριζώσαμε στην φιλόξενη Μακεδονίτισσα γη.
-μεροδούλι μεροφάι... το πρωί βοηθούσα
τον παππού σου στα ψαράδικα και το βράδυ νυκτερινό Γυμνάσιο με τα άλλα
προσφυγόπουλα.
-με τα καΐκια πηγαίναμε στην Χίο και
συναντούσαμε τον ευλογημένο Ιερομόναχο Άνθιμο τον Βαγιανό που διακονούσε με
αυταπάρνηση το λεπροκομείο της Χίου και αργότερα το Καθίδρυμα της ΠΑΝΑΓΙΑΣ της
ΒΟΗΘΕΙΑΣ με την θαυματουργό εικόνα της Υπαπαντής ¨Υπακοής¨.
-ΦΕΥ
όμως ήρθε το μαύρο 40-41 και την γερμανική μπότα στην Ανατολική
Μακεδονία την διαδέχτηκε σε λίγο η κομιτατζίδικη ωμότητα της δήθεν ομόδοξης
Βουλγαρίας.
-πάλι μπήκαμε στα καΐκια σαν πρόσφυγες
για να γλυτώσουμε από την αγριότητα των Βουλγάρων…
-και που να πάμε να παρηγορηθούμε;
-πίσω στον Γέροντα Άνθιμο στην Χίο.
-να του πούμε τότε τι;
- γιατί Γέροντα πάλι προσφυγιά, αδικία
και πτώχεια;
-εσείς δεν μας λέγατε ότι θα έρθει η ώρα
να ξαναγυρίσουμε στις πατρογονικές μας εστίες στην Μικρά Ασία;
ΚΑΙ
η ΑΠΑΝΤΗΣΗ του Άγιου Γέροντα!!!
-¨ο κατακτητής Γερμανός θα φύγει και θα ξανάρθει
και μετά θα πάτε στην πρώτη Πατρίδα με
χαρά μεγάλη¨
¨ να πάτε τώρα στον Βόλο για να σωθείτε
και να σώσετε¨
¨και καλή υπομονή για εκείνη την ευλογημένη ώρα¨
Εδώ
αγαπητοί μου σταματάω από την συγκίνηση και την πίεση που αισθάνθηκα να σας
μεταφέρω λόγους παλαιοτέρων.
Ο
παππούς μου ο Κώστας κοιμήθηκε 2 μήνες μετά την Οσιακή κοίμηση του πνευματικού του Γέροντα του ΑΓΙΟΥ ΑΝΘΙΜΟΥ
του Βαγιανού του εν Χίω στις 15 Φεβρουαρίου του 1960.
Κωνσταντίνος
Βαρδάκας
