Ἀλήθεια, εἶναι ἀστεῖο πρᾶγμα νά νομίζει κανείς πώς ἐμεῖς πού καθημερινά κρίνομε
πράγματα καί πρόσωπα δέν θά κριθοῦμε ποτέ οἱ ἴδιοι!
Ὅταν κρίνουμε τούς ἄλλους, κρατᾶμε τόν ἑαυτό μας στό περιθώριο τῆς ζωῆς· μακριά ἀπό τό κέντρο. Γιά τόν καλοδιάθετο ἄνθρωπο ὅμως, ἔρχονται στιγμές - κυρίως τό βράδυ ἤ ὅταν εἶναι μόνος του – πού, θέλοντας καί μή, βάζει τόν ἑαυτό του στό ἐδώλιο. Ὑπάρχουν ὅμως καί μερικοί ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι αὐτό τό δικαστήριο, ὅπου μάρτυρας καί δικαστής εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος καί ἡ συνείδησή του, τό ἀποφεύγουν συστηματικά, ἀναλώνοντας τόν ἑαυτό τους στήν ἐξωστρέφεια. Προτιμοῦν ὁ,τιδήποτε θά τούς ἔσπρωχνε ὅλο καί περισσότερο σέ βαθύτερο σκοτάδι, παρά νά ἀναδυθοῦν στήν ἐπιφάνεια, στό φῶς.
Ἡ τάση νά ἀρνεῖται κανείς τήν ἐνοχή του ἤ νά τήν καταστέλλει ἤ ἀκόμη νά γελοιοποιεῖ τήν ἁμαρτία του, δείχνει ἀπό μόνη της τόν φόβο τῆς κρίσης. Σήμερα ὁ ἄνθρωπος ἀποφεύγει, τοῦ εἶναι δυσάρεστο, νά μιλάει γιά ἁμαρτία, κρίση, εὐθύνη τῶν πράξεων του, ὅπως ἀκριβῶς τοῦ εἶναι δυσάρεστο νά μιλάει γιά τόν καρκίνο. Ὅταν κάποτε ὁ μεγάλος πολιτικός τῆς Ἀμερικῆς Daniel Webster (Γουέμπστερ) ρωτήθηκε ποιά εἶναι ἡ πιό σοβαρή σκέψη πού τόν ἀπασχόλησε ποτέ, ἀπάντησε: ἡ δική μου εὐθύνη ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ· καί ἡ στιγμή πού θά λογοδοτήσω γιά τίς πράξεις μου!
Καί ἐμεῖς, εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε δέν μᾶς ἀρέσει, μιά ἡμέρα θά κληθοῦμε νά δώσουμε λόγο γιά τήν ζωή μας· πῶς τήν ἀξιοποίησαμε. Θά τό ἔχετε προσέξει, πώς ὅταν κάποιος ἀνοίγει θέμα γύρω ἀπό ὑπαρξιακά ζητήματα, οἱ περισσότεροι συμπεριφέρονται σάν τόν Λουδοβῖκο τόν ΙΣΤ´, ὁ ὁποῖος ἀπαγόρευε νά μιλᾶνε μπροστά του γιά τόν θάνατο! Καί ὅμως! Ὅλα τά πέπλα πού μέχρι τώρα μᾶς χώριζαν ἀπό τόν ἑαυτό μας, ἀπό τούς ἄλλους, ἀπό τίς ψεύτικες δικαιολογίες πού προφασιζόμασταν γιά νά διαπράξομε τό κακό, θά πέσουν μπροστά στό παντέφορο ὄμμα τοῦ Θεοῦ. Καί τότε θά ἰδοῦμε τόν ἑαυτό μας στήν πραγματική του μορφή.
Τό γεγονός ὅτι μιά ἡμέρα ὁ Θεός θά μᾶς δικάσει δέν εἶναι τόσο φοβερό, ὅσο ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο καθημερινά σφυρηλατοῦμε τήν ζωή μας.
Ὅμως! Ἔχομε καί μιά παρηγοριά. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς λέει: Δέν ἦρθα στόν κόσμο γιά νά τόν κρίνω ἀλλά γιά νά τόν σώσω. Ἡ παρούσα ζωή εἶναι ζωή ἐλέους, συγχώρησης, συγγνώμης· ἡ μέλλουσα ζωή εἶναι ὁ χειμώνας τῆς κρίσεως!
Κάποτε ἕνας ἐγκληματίας χάρηκε ὅταν ἔμαθε πώς ὁ δικαστής στόν ὁποῖο θά παρουσιαζόταν ἦταν ὁ δικηγόρος πού κάποτε τόν εἶχε “ξελασπώσει”. Ὅταν ὅμως ὁ δικαστής κάθισε στήν καρέκλα, τοῦ εἶπε: Ναί, ἐγώ εἶμαι· σέ θυμᾶμαι· τότε ἤμουν ἕνας ἁπλός δικηγόρος καί ἔκαμα ὅτι μποροῦσα γιά τήν ἀθώωση σου· μά τώρα πιά, ὅπως βλέπεις, τά πράγματα ἔχουν ἀλλάξει· ἡ δουλειά μου δέν εἶναι πλέον νά ὑπερασπίζομαι ἀλλά νά ἀποφασίζω. Θά ἀκούσω μέν τίς μαρτυρίες, ἀλλά ἡ ἰδιότητά μου μοῦ ὑπαγορεύει νά ἀποφασίζω σύμφωνα μέ τόν ὄρκο τοῦ ἀξιώματός μου!
Καί γιά μᾶς, ἀδελφοί μου, ὅσο βρισκόμαστε σ᾽ αὐτήν τήν ζωή, ὁ Χριστός εἶναι ὁ ὑπερασπιστής μας. Ὅταν φτάσωμε στό τέλος τῆς ζωῆς μας θά εἶναι ὁ Κριτής μας. Ὅσοι στήν παρούσα ζωή ἔζησαν σύμφωνα μέ τό θέλημά Του, ἐκείνη τήν ἡμέρα ἡ συνάντησή τους μαζί Του θά εἶναι ὅπως ἕνας ἄνθρωπος συναντάει τόν ἀγαπημένο του Πατέρα!
