Γράφω το παρόν και το συνοδεύω με τη φωτογραφία του Ρήγα,
τέλη Αυγούστου 2015, λίγες ημέρες πριν από τις νιοστές ανούσιες και
καταστροφικές εκλογές των τελευταίων κρίσιμων χρόνων. Ένας ακόμη μήνας συνεχούς
άσκοπης πολυλογίας, εκκωφαντικών τιτιβισμάτων πάντων, των σχετικών κι ασχέτων,
ακατάσχετης ανουσιοκενολογίας και λεκτικού πετροβολήματος, χωρίς νόημα κι
αποτέλεσμα. Κυρίαρχο διακύβευμα το να “κυβερνήσουμε” ή το να “εκλεγούμε” εμείς
κι όχι οι άλλοι. Εξ ου κι η συνεχής αδιέξοδη κριτική όλων κατά όλων.
Κατανοώ το κρίσιμο του θέματος για αυτούς που τρέμουν
μήπως χάσουν την υποστηρικτική θαλπωρή του αξιώματος, όπως και την αγωνία των
φιλόδοξων να κατακτήσουν “κοινωνική καταξίωση” – ας πούμε – κι οπωσδήποτε
οικονομική ασφάλεια, σε συνθήκες κατάρρευσης του εθνικού και διεθνούς
οικονομικού συστήματος.
Ο λαός όμως, όπως πάντα, θύμα της συνεχούς, αδιάκοπης και
πλέον και επιστημονικής προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου, ακολουθεί τους
ταγούς, παρά τη γενική κι επαναλαμβανόμενα αποδεδειγμένη αναξιοπιστία τους και
με την ελπίδα του απελπισμένου, συνεχώς ανανεούμενη από το γενικευμένο κλίμα
φόβου περί χειροτέρων, τους παρέχει εναλλάξ την εντολή να τον εκμεταλλευτούν
ακόμη πιο σκληρά, να τον δυναστεύσουν, να τον βασανίσουν και στο τέλος,
ευτελισμένο κι αποξηραμένο από κάθε ικμάδα, να τον πετάξουν, ως γρανάζι, που
χάλασε και το αντικαθιστούν με άλλο. Το νέο γρανάζι, που διεθνώς ετοιμάστηκε κι
ονομάστηκε ρεύματα μετανάστευσης, ορθώς λαθρομετανάστες, που ξαφνικά τόσο γλυκά
μετονομάστηκαν σε παράτυπους μετανάστες, από το συστημικό, εξουσιαστικό,
ιδεολογικό και πολιτικό σύμπλεγμα, μέρος του οποίου αποτελεί κι η
διεθνοποιημένη και πάντα τυφλή αριστερά. Ένα ρεύμα με θύμα ανθρώπους, που
κάποια συμφέροντα τους χρησιμοποιούν ως πολιορκητικούς κριούς εναντίον της
πολιτισμένης Δύσης, για την πλήρη κατάρρευση του κόσμου, όπως τον ξέρουμε και
την εγκαθίδρυση της ενιαίας διεθνούς εξουσίας. Κυρίως όμως ένα ρεύμα στρεφόμενο
κατά της Ελλάδας. Γιατί αν πέσει ο Ελληνισμός στο αγώνα αυτό, ανοίγει η
κερκόπορτα κι ο εχθρός καταλαμβάνει τη Βασιλεύουσα.
Δυστυχώς αυτό που αγνοούμε είναι ότι πράγματι δεν υπάρχει
ΕΜΕΙΣ κι ΑΛΛΟΙ … , υπό την έννοια της απόλυτης ατομικότητας, υπό το πρίσμα της
οποίας έχουμε μάθει να αναλύουμε τα δεδομένα του μικρόκοσμού μας.
Είμαστε όλοι μας ΕΜΕΙΣ, τόσο σε εθνικό συλλογικό επίπεδο,
όσο κι ευρύτερα σε επίπεδο ανθρωπότητας, κύτταρα ενός διαιρεμένου κι
ασυνείδητου μεγάλου ΕΓΩ, που καθένας μας έχει χάσει τη γνώση και συνείδηση της
θέσης και του ρόλου του, μέσα τόσο στην επιμέρους συλλογικότητα
(έθνος-πολιτεία), όσο και της σύνολης υπερσυλλογικότητας (ανθρωπότητα). Κι η
άγνοια αυτή είναι καταστροφική, γιατί δεν μας παρέχει τη δυνατότητα να δούμε το
αυτονόητο, δηλαδή το πόσο συνδεδεμένοι είμαστε μεταξύ μας, άνθρωποι, κοινωνίες
κι έθνη, στο καλό και στο κακό. Πόσο κοινά είναι τα πάθη, οι αδυναμίες κι οι
προκλήσεις και πόσο αναγκαία είναι η έξοδος από τον βάλτο της ασυνειδησίας και
πλάνης, για να διακρίνουμε τις αλήθειες αυτές, που είναι ικανές με κοινή
συστράτευση και συνεργασία, να οδηγήσουν στην επίλυση της διεθνών πλέον
τεράστιων προβλημάτων, που αντιμετωπίζει για μια ακόμη φορά η ανθρωπότητα. Έτσι
μέσα στη φθοροποιό μας πλάνη, αναλωνόμαστε στο να συγκρουόμαστε και να μην
συνεργαζόμαστε, να διαιρούμαστε και να μην συνθέτουμε δυνάμεις, να
εθελοτυφλούμε, αυτοτυφλούμενοι κι ετεροτυφλούντες, χωρίς ένα γενικό όραμα να
μας καθοδηγεί στο Δρόμο.
Λύσεις ωστόσο πηγάζουν μόνο μέσα από το ΕΜΕΙΣ, δηλαδή τη
συλλογική συνείδηση και δράση της ανθρωπότητας και των λαών της, που μπορούν να
τις αναζητήσουν και βρουν κάνοντας χρήση των αρχών, που διαθέτουν, αλλά έχουν
επιλέξει να τις καταχωνιάσουν στο κελάρι της συνείδησής τους. Λύσεις που θα
βρεθούν όταν για παράδειγμα στο μεταναστευτικό, επικεντρωθεί η ανθρωπότητα στα
πραγματικά αίτια, που το προκαλούν και τα θεραπεύσει, στην πηγή τους,
αντιμετωπίζοντας για παράδειγμα τον απάνθρωπο ισλαμικό φανατισμό, που
συμφέροντα εξέθρεψαν, εκεί που εμφανίστηκε, όπως πριν εξέθρεψαν και την Αλ
Κάιντα, δίνοντας στους πολίτες των κρατών αυτών τη δυνατότητα να αγωνιστούν,
για να ελέγξουν, σε καθεστώς ελευθερίας και δικαιοσύνης, τις πατρίδες τους,
όπου έχουν δικαίωμα να ζουν ως άνθρωποι κι όχι ως κτήνη. Όσο όμως οι διεθνείς
οργανισμοί, όπως ο ΟΗΕ, δεν τροφοδοτούνται πλέον από τέτοια ιδανικά, τόσο οι
ισχυρές δυνάμεις, που θέλουν να εξουσιάσουν απόλυτα την ανθρωπότητα, θα κάνουν
πανηγύρι στις πλάτες των λαών, παίζοντας παιχνίδια μονόπολης.
Με τις σκέψεις αυτές και για να επανέλθω στα της Ελλάδας,
όταν υφιστάμεθα συλλογικά τις συνέπειες της ανοησίας, της ανικανότητας ή
συνειδητής προδοσίας των λίγων πολιτικών πειραματιστών, πλανόμαστε νομίζοντας
ότι μόνο με την αλλαγή προσώπων, μπορούμε κάτι να κάνουμε! Και μάλιστα ότι κι η
αλλαγή αυτή αποτελεί δήθεν το μέγιστο δημοκρατικό μας καθήκον!!! Δυστυχώς για
να υπάρξει αλλαγή απαιτείται ανήφορος συνείδησης και διαρκής αγώνας.
Το είπε ωραία ο Ρήγας: Όποιος ελεύθερα συλλογάται,
συλλογάται καλά. Θα το παραλλάξω λίγο για να πω ότι για να συλλογάσαι καλά
πρέπει να συλλογάσαι ελεύθερα!!! Αλλά για να συλλογάσαι και πολύ περισσότερο να
επιλέγεις και να δρας ελεύθερα, χρειάζεται να κάνεις πρώτα την προσωπική σου Επ-Ανάσταση, που απαιτεί κόπο και θυσίες, να
απελευθερωθείς από πλάνες, αδυναμίες, πάθη, φόβους, εξαρτήσεις, αλλιώς κάνεις
τρύπες στο νερό.
Η σημερινή κατάσταση του Ελληνισμού δεικνύει δυστυχώς ότι
οι Έλληνες διάγουν εν πλήρει αποχαυνώσει κι υποδουλώσει … Κυρίαρχος ο πανταχού
παρών φόβος! Ανύπαρκτο το Όραμα της Ελευθερίας κι Αρετής! Τί αγώνα να κάνεις
χωρίς αυτά να τον νοηματοδοτούν και τροφοδοτούν με την Θεία τους Ενέργεια;
Αν φίλοι μου δεν
ξεπηδήσουν κι επιλεγούν από τα σπλάχνα μιας αναγεννούμενης κοινωνίας πολίτες,
φωτισμένοι, με τέτοιες αρχές κι οράματα, όσες εκλογές κι αν γίνουν, όσοι
πολιτικοί κι αν εναλλαχθούν στη διοίκηση του κράτους, θα κάνουν κι αυτοί τρύπες
στο νερό! Κι ο χρόνος θα τρέχει αμείλικτα!
