Εγενήθη εις τα Κούντουρα, σήμερον Μάνδραν Αττικής, το
1780. Το 1790, σε ηλικία 10 ετών, δε μπόρεσε ν’αποφύγει την αρπαγή του από σώμα
Τούρκων στρατιωτών, οι οποίοι εισέβαλαν ξαφνικά στο ( πεδινό ) χωριό του, κι
άρπαξαν τον εύρωστο νέο. Τον οδήγησαν, κατά τη συνήθειάν των, στο στρατόπεδο
των γενιτσάρων ,και ολοκληρώνοντας την εκπαίδευσή του, πίστευαν οι Αγαρηνοί ότι
θα είχαν δημιουργήσει έναν ακόμη βάρβαρο στρατιώτη, διώκτη των Ελλήνων Ρωμηών.
Η Θεία Πρόνοια, όμως, προστάτευσε το νεαρό Νικόλαο.
Αρίστευσε στην πολεμική τέχνη, χωρίς ν’αλλοιωθεί στο παραμικρό η Ορθόδοξη
Χριστιανική Ψυχή του.
Εξελίχθηκε κι ολοκληρώθηκε, ως άριστο και λαμπρό αμάγαλμα
της ένωσης των αρχαίων Αθηναίων Ελευθερών ( όπως γράφει ο Διονύσιος Σουρμελής
στην Ιστορία των Αθηνών ) και των Δωριέων του νεοτέρου Ελληνισμού, δηλαδή των
Ελλήνων Αρβανιτών που κατέβηκαν από την Αρβανιτία τότε, και Βόρειο Ήπειρο
τώρα, ακολουθώντας το σοφό σχέδιο Του Θεού ημών, ως τίμια σκεύη εκλογής Του.
Άνθρακες ο θησαυρός για τους Αγαρηνούς ο Νικόλαος.
Διαμάντι σπανιότατο για την Ελληνική Ρωμηοσύνη. Τους κατεδίωξε, τους νίκησε,
τους ταπείνωσε τους Αγαρηνούς ο Νικόλαος Ρόκας. Έχομεν, στη διαδικασίαν και
στην ουσίαν, έναν ήρωα της ποιότητας του επίσης Αρβανίτη, Γεωργίου Καστριώτη.
ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΡΟΣΩΝΥΜΙΑ
ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΡΟΚΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΟΥΣ
Η αρχή αυτής της πορείας, άρχισε να καταγράφεται στους
δρόμους της Κωνσταντινουπόλεως, κατά την έξοδο των γενιτσάρων. Αυτοί οι
βάρβαροι δεν είχαν τι περισσότερο διασκεδαστικό να κάνουν, κατά την έξοδό τους
από το στρατόπεδο, παρά να ξυλοκοπούν αγρίως, τους χριστιανούς που συναντούσαν
στο δρόμο τους.
Εδώ, αρχίζει να λάμπει η προσωπικότητα του Νικολάου.
Όλος Ρωμηός μέσα του, γενίτσαρος εξωτερικά, άρπαζε τους
ξυλοκοπούντας τους χριστιανούς γενιτσάρους, και τους ξυλοκοπούσε
αγρίως. Ήταν, με τη Χάρη Του Θεού, πολύ δυνατός κι εύρωστος. Έκανε κι άλλα
πολλά ανδραγαθήματα.
Αυτά, και πολλά άλλα, μάθαινε για το Νικόλαο και η Ρωμηά κόρη, Ελένη Δασκαλογιάννη, και τον ενεπιστεύθη στον υψηλό βαθμό, που περιγράφω στο κείμενο κριτικής προς το Σεβασμιώτατον Προικοννήσου, κύριον Ιωσήφ Χαρκιολάκη.
Γι’ αυτή τη νταηλίδικη συμπεριφορά του Νικολάου κατά των γενιτσάρων, οι Αγαρηνοί τού κόλλησαν το προσωνύμιο «Μουσταφά Νταή».
Το άλλο προσωνύμιο, που χρησιμοποίησαν οι Αρβανίτες
συμπατριώτες του Κουντουριώτες, στην αρβανίτικη ( αρχαία πελασγική ) διάλεκτο,
είναι αυτό που χρησιμοποιεί ο Διονύσιος Σουρμελής στον κατάλογο ηρώων
Κουντουριωτών. Αντιγράφω όλη τη φράση : « Κολιμάδης, ο αποθανών εν Κρήτη
μαχόμενος, αφού επέφερε φθορά μεγάλη κατά των εχθρών ».
«Κολιμάδης» στ’ αρβανίτικα, σημαίνει « ο Νικόλαος ο
μεγάλος ». Όντως, ήταν, και τώρα είναι, μεγάλος στον ουρανό.
Το τρίτο προσωνύμιο, που του έδωσαν οι Κρήτες, είναι το «Ζερβονικόλας»,
επειδή ο Νικόλαος Ρόκας ήταν αριστερόχειρ.
Τα στοιχεία είναι παρμένα από το βιβλίο «
Ζερβονικόλας », του Χρήστου Στάμου,συγγενούς του ήρωα.
Αδελφοί μου, σας παρακαλώ, μάθετε την αλήθειαν και
διαδώστε την προφορικά και γραπτά. Μας έχει πνίξει το ψεύδος, το οποίο διαιρεί,
κι επειδή μακροχρόνησε, καταντήσαμε οι Έλληνες ν’ αυτονομηθούμε ως άτομα.
Πού είναι η εθνική συνοχή; Δε διακρίνεται πουθενά! Σ’
αυτήν την κατεύθυνση και ποιότητα οδηγεί τους Έλληνες με το βιβλίο του ο
Σεβασμιώτατος Ιωσήφ Χαρκιολάκης. Ου κατ’ επίγνωση θέλω να πιστεύω.
Ο Κύριος Ιησούς
Χριστός
και η Υπεραγία
Μητέρα Του
η επονομαζομένη
Παναγία Αρβανίτισσα
να σας ευλογούν.
Γέρων Νεκτάριος
Μοναχός
Αγιορείτης
