Κάποτε ένας νεαρός επισκέφθηκε έναν ερημίτη. Ήθελε να
μάθει και να ρωτήσει πολλά… Τον ξάφνιασε, όμως, η σιωπή του ερημίτη και η
απροθυμία του να συνεχίσει τη φλύαρη συζήτηση.
Ο νεαρός ενοχλημένος τον ρώτησε μάλλον πειρακτικά:
«Γέροντα, αλήθεια, τι έχετε μάθει από τη ζωή σας στα τόσα
χρόνια σιωπής;»
Ο γέροντας χωρίς να δώσει απάντηση, έριξε τον κουβά στο
παρακείμενο πηγάδι και τον ανέσυρε γεμάτο όσο πιο βίαια μπορούσε.
«Κοίταξε μέσα στο πηγάδι, είπε στο νεαρό, και πες μου τι
βλέπεις.»
Ο νεαρός κοίταξε με προσοχή και είπε:
Ύστερα από λίγα λεπτά σιωπής ο ερημίτης του ξανάπε:
«Ξανακοίταξε και πες τώρα τι βλέπεις.»
Ο νεαρός απρόθυμα ξανακοίταξε αλλά εκστατικός είπε:
«Βλέπω τώρα το πρόσωπό μου να καθρεφτίζεται στο νερό
σαν να ‘χω μπροστά μου τον καθρέφτη του σπιτιού μου!»
Ο ερημίτης χωρίς να σταματήσει το κομποσκοίνι του είπε:
«Είδες, όταν έριξα τον κουβά στο πηγάδι για να αντλήσω
νερό, εκείνο θόλωσε. Τώρα που ηρέμησε μπόρεσες να δεις καλά το πρόσωπό σου!
Αυτή είναι η εμπειρία της σιωπής: ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του!»
Ο νεαρός, αφού πήρε ταπεινά την ευχή του ερημίτη,
επέστρεψε στον πολύβουο κόσμο της καθημερινότητας σοβαρά προβληματισμένος.
Επιμέλεια: Αθανάσιος Γκάτζιος
Πηγή: Isagiastriados.Com
http://www.diakonima.gr
