Αφού έτριξαν τα δόντια φανατίζοντας τα πλήθη που θα ήταν
έτοιμα να δεχτούν την προσταγή που θα τους έδινε ο ηγέτης, να ορμήσουν κατά του
εχθρού και να δώσουν τη ζωή τους αν χρειαστεί, οι ηγέτες δίνουν τα χέρια. Και
τα πλήθη βάζουν βιαστικά τα σπαθιά πίσω στα θηκάρια. Πούτιν και Ερντογάν δίνουν
τα χέρια λίγους μήνες μετά που πολλοί θα στοιχημάτιζαν πως το ενδεχόμενο μίας
πολεμικής σύρραξης μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας δεν ήταν καθόλου απομακρυσμένο.
Για να δώσουν τα χέρια Τουρκία και Ισραήλ χρειάστηκε λίγο παραπάνω.
Έξι χρόνια για την ακρίβεια, μετά
που το Ισραήλ επιτέθηκε σε πλοιάριο που μπήκε στα ύδατά του για να μεταφέρει
ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα, σκοτώνοντας δέκα άτομα τουρκικής καταγωγής.
Φυσικά ούτε και τότε, ούτε και τώρα, τις δύο χώρες ένοιαζαν οι δέκα νεκροί, οι
οποίοι μπορεί να πει κάποιος κυνικός πολιτικός συμπεριφέρθηκαν απερίσκεπτα και
πλήρωσαν το ρίσκο που πήραν, βάζοντας παράλληλα σε κίνδυνο τις δύο χώρες. Και
τώρα, φυσικά, δεν είναι γιατί πέρασε η οργή και το πένθος. Όπως και για τη
Ρωσία. Δεν ήταν η κατάρριψη του αεροπλάνου κι ο πόνος για τον νεκρό πιλότο, ο
οποίος έτσι κι αλλιώς αναλώσιμος ήτανε. Στον πόλεμο πήγαινε.
Είναι παρήγορο που οι ηγέτες δίνουν τα χέρια,
αγκαλιάζονται, χαμογελούν, τρώνε, πίνουν και υπογράφουν συμφωνίες. Αλλά, δεν
είναι για να τα παίρνει κανείς συναισθηματικά όλα αυτά. Να χαίρεται ή να
λυπάται. Πρόσκαιρες είναι οι αγκαλιές, πρόσκαιρες και οι έχθρες. Απλοϊκή
διαπίστωση, αλλά παρόλα αυτά έχουμε την τάση να πέφτουμε μόνιμα στην παγίδα και
να βλέπουμε εχθρούς και φίλους ανάλογα με τις υποδείξεις των ηγετών, τα συναισθήματα των οποίων καθορίζονται από
τη θέα των συμφερόντων είτε αυτά έχουν την οσμή του αερίου είτε την όψη
κάποιου κοινού νέου εχθρού.
Οι διπλωμάτες των χωρών επανέρχονται, οι σχέσεις αναθερμαίνονται
και Ρώσοι κι Ισραηλινοί μπορούν πια να επισκεφθούν την Τουρκία ως τουρίστες κι
όχι ως πολεμιστές. Μπορούν ακόμα να λυπηθούν για τους 45 νεκρούς στο αεροδρόμιο
της Κωνσταντινούπολης.
Κάπου στη μέση της σκηνής μπαίνει κι η Κύπρος, μια
κουκκίδα στην όλη υπόθεση πια. Η οποία μονίμως πέφτει στην παγίδα των
συναισθηματισμών και μια χειραψία είναι αρκετή να την κάνει να νιώθει κυρίαρχος
του παιχνιδιού. Κι έπειτα, όταν τα χέρια στις χειραψίες αλλάξουν, επανέρχεται
στο μέγεθος της κουκκίδας χωρίς σαφείς προσδιορισμό για το ποιοι είναι οι φίλοι
της και ποιοι οι εχθροί της.
www.philenews.com
infognomonpolitics
www.philenews.com
infognomonpolitics
http://www.triklopodia.gr/exthroi-eginan-filoi/
