Το μήνυμα της Αθωνίτισσας Θεοτόκου προς τον σύγχρονο κόσμο
είναι ένα, καίριο και σημαντικό. Σιωπηλά ευαγγελίζεται ή ίδια, λέγοντας
προσωπικά κι εμπιστευτικά στον καθένα: «Μη φοβάσαι, παιδί μου, τον πόνο, μη
δειλιάζεις, μη κάμπτεσαι, μη άγχεσαι καί μη αγωνιάς. Αποδέξου τον άγιο πόνο,
παραδέξου τον, συμφιλιώσου μαζί του, αγάπησε τον, όπως εγώ. Όμως με γνώση, με
συνέπεια, με σοβαρότητα, με υπευθυνότητα και προσοχή. Όχι γιατί δεν μπορείς να
κάνεις διαφορετικά, αλλά με την ελπίδα ότι αυτός ο πόνος είναι αναιρετικός
αμαρτίας, οφειλή λαθών, κλειδί της Βασιλείας των Ουρανών. Η σημερινή
αποτυχία, ασθένεια, δυσκολία, ταραχή και περιφρόνηση, είναι μία παραχώρηση
Θεού, πού σου δίνεται για μία επανεξέταση της πορείας σου, για μια πνευματική
ανασυγκρότηση, για μία επανατοποθέτηση του βίου σου...».
Η Παναγία, πού είναι των πονεμένων η ανάλγηση, γιατί η
ίδια πόνεσε πολύ κι έγινε τόσο λεπτή κι ευαίσθητη στον πόνο μας, μόνο εκείνη
μας νοιώθει. Ο πονεμένος συνήθως γνωρίζει να συμπονά. Το βίωμα της Θεοτόκου
είναι ένας δριμύς και συνεχής πόνος. Η πονεμένη εποχή μας δεν χρειάζεται να
ψάξει για να βρει την ίασή της, παρά ταπεινά να προσπέσει στην εικόνα της,
ζητώντας τη βοήθεια της. Η επώδυνος κραυγάζουσα εποχή μας αναζητά νόημα βίου
και λύτρωση. Το πρόβλημα της εποχής και του τόπου μας είναι καθαρά πνευματικό.
Αυτό κατανοώντας οι Αθωνίτες μοναχοί συνεχίζουν τον εκούσιο πόνο της ασκήσεως,
μη αφήνοντας το κανδήλι της Παναγίας να σβύσει και να μείνει το πρόσωπο της
άφωτο και να χαθεί ή ελπίδα μας. Ο πόνος με νέο πόνο γιατρεύεται, κατά τον άγιο
Μάξιμο τον Ομολογητή. Οι εκούσια αγρυπνοΰντες μοναχοί, μπροστά στην Αθωνίτισσα
Θεοτόκο, δέονται για τους ακούσια αϋπνούντες, τους ηθελημένα ή αθέλητα
πονεμένους, του σε μύριες ανάγκες κόσμου μας, με τη βέβαιη ελπίδα πώς η
Φωτοδόχος, η Φωτοφόρος και Φωτοτόκος Θεοτόκος, θα προεκτείνει στοργικά το άγιο
μαφόρι της, τη σεπτή σκέπη της, και θα σκεπάσει όλο τον ορθόδοξο κόσμο πού την
επικαλείται. Ώστε υπό το φως της προσευχόμενοι ευκολώτερα εισακουόμεθα και
βοηθούμεθα να δούμε το μέγεθος της μικρότητος και της αδυναμίας μας, το όποιο
τελικώς αποβαίνει νίκη και κατάκτηση, μη έχοντας το δικαίωμα να διακρινόμεθα,
αλλά με την πρόσληψη του ταπεινού της φρονήματος, γινόμαστε αήττητοι στις
δαιμονικές και κοσμικές πλεκτάνες και οι δοκιμασίες καθίστανται βαθμίδες
ανόδου, ωριμότητας και αυτογνωσίας.
Μωυσέως Μοναχού
Αγιορείτου
Από το βιβλίο «Η
ευλογία του πόνου και ο πόνος της αγάπης»
http://fdathanasiou.wordpress.com
http://agioritikesmnimes.blogspot.gr
