Τελικά αυτά τα
«γιατί» δεν έχουν τις απαντήσεις που η φτώχεια και η αδυναμία μας περιμένει.
Στη λογική αυτή συνήθως παραμένουν αναπάντητα.
Γι' αυτό και ο Χριστός για το θάνατο δεν είπε παρά
ελάχιστα. Απλά ο Ίδιος τον επέλεξε και πόνεσε όσο κανένας άλλος. Και όταν
αναστήθηκε, το στόμα Του έβγαλε περισσότερη πνοή και λιγότερα λόγια.
Δεν είπε τίποτε για τη ζωή και θάνατο- μόνο προφήτευσε το
μαρτύριο του Πέτρου. Ο πόνος δεν απαντιέται με επιχειρήματα. Ούτε η αδικία και
ο θάνατος αντιμετωπίζονται με τη λογική.
Τα προβλήματα αυτά λύνονται με το εμφύσημα και την πνοή
που μόνο ο Θεός δίνει. Λύνονται με το Άγιο Πνεύμα .
Ξεπερνιούνται με την ταπεινή αποδοχή του θελήματος του
Θεού, που είναι τόσο αληθινό αλλά συνήθως και τόσο ακατανόητο. Στο διάβα
της, η δοκιμασία συνοδεύεται από το σφυροκόπημα των αναπάντητων ερωτημάτων.
Κι εμείς, γαντζωμένοι στα «μήπως», στα «γιατί», στα «αν»,
συντηρούμε τις ελπίδες και αντέχουμε την επιβίωση σε αυτό τον κόσμο ,
προσδοκώντας κάτι σίγουρο ή κάτι σταθερό.
Αυτό όμως συνήθως δεν εντοπίζεται στην προτεινόμενη από
μας λύση, αλλά επικεντρώνεται στην απροσδόκητη, υπέρλογη θεϊκή παρηγοριά.
Κάθε προσπάθεια αντικατάστασής της με ανθρώπινα
υποκατάστατα αδικεί εμάς τους ίδιους. Κάθε περιορισμός στην ασφυκτική θηλιά των
ορθολογιστικών απαντήσεων μας παγιδεύει βαθύτερα στο δράμα μας.
Στο διάλογο με τον πόνο, την αδικία και το θάνατο είμαστε
υποχρεωμένοι να βγούμε από τα ανθρώπινα μέτρα.
Αυτή είναι όχι μόνο η έξοδος από τη δοκιμασία αλλά και η
ευεργεσία της.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
