Η Βαϊοφόρος – Ι. Mονή Σταυρονικήτα, Άγιον Όρος (Κρητική σχολή, Θεοφάνης ο
Kρής)
Σάν πελώρια κύματα τά πλήθη τῆς Ἱερουσαλήμ τρέχουν νά ὑποδεχθοῦν
τό Μεσσία. «Ὡσαννά! ὡσαννά!», ξεσποῦν οὐρανομήκεις οἱ ζητωκραυγές. Δόξα καί
τιμή στό Σωτήρα πού φθάνει. «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».
Ὁ Χριστός ὅμως γνωρίζει πόσο θολές εἶναι οἱ πηγές τοῦ ἐνθουσιασμοῦ
τοῦ ὄχλου, πόσο ἐπιφανειακά τά αἰσθήματά του. Τά γεγονότα πού ἀκολούθησαν ὑπογράμμισαν
μέ ἀφάνταστη τραγικότητα τήν ἀλλοπρόσαλλη καί ἐγωπαθῆ ψυχολογία τῶν μαζῶν. Ὅταν
εἷδαν ὅτι τά πράγματα δέν ἐξελίχθηκαν ὅπως περίμεναν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς δέν ἀνακηρύχθηκε
βασιλιάς, ὁ ἐνθουσιασμός τους μεταβλήθηκε σέ ἀποκαρδίωση καί περιφρόνηση.
Οἱ πολλοί τόν ἐγκατέλειψαν, ἀρκετοί δέν δίστασαν νά σμίξουν τίς φωνές τους μέ τούς φανατικούς ἐχθρούς Του μπροστά στόν Πιλάτο: «Ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν». Αὐτή ἡ ψυχολογία τῶν μεταπτώσεων δέν ὑπῆρξε ἀποκλειστικότητα τῶν Ἑβραίων. Χαρακτηρίζει λαούς καί πρόσωπα. Τραγικές μεταπτώσεις ταλαιπωροῦν τήν ψυχή μας καί σέ πολλές φάσεις τῆς θρησκευτικῆς μας ζωῆς.
Ὅταν ἀπό τή μιά μεριά εὐλογοῦμε τό Θεό καί ἔπειτα πάνω στήν ἐργασία μας, καταπατοῦμε τό νόμο Του, δέν βαδίζουμε στά ἴχνη τοῦ ἰουδαϊκοῦ ὄχλου; Ὅταν σήμερα οἰκογενειακῶς ὑμνοῦμε τήν ἀγάπη Του καί ἀργότερα, πάνω στά θέματα τῆς περιουσίας, τῆς ρυθμίσεως τῶν διαφόρων οἰκογενειακῶν ζητημάτων, ἀφήνουμε νά μᾶς κατευθύνουν οἱ ἐχθροί Του – τό πεῖσμα καί τό μίσος – δέν κάνουμε τό ἴδιο;
Ὅταν αὐτή τήν ἑβδομάδα προσκυνοῦμε τό Σταυρό καί τά
Πάθη του, καί τίς ἄλλες ρίχνουμε στό βόρβορο τήν ψυχή μας, πού τήν ἔπλυνε μέ τό
τίμιο Αἷμα Του, δέν παρουσιάζουμε ἀνάλογη φρικτή εἰκόνα μεταπτώσεων;
Ὅταν σήμερα ὑψώνουμε ἱκετευτικά τά βλέμματά μας στό
Νυμφίο, καί ἀργότερα τά ἐκτοξεύουμε γεμάτα φλόγες ὀργῆς ἐναντίον τῶν ἀδελφῶν
μας, πού εἶναι ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ, μέλη τοῦ μυστικοῦ Σώματός Του, δέν κάνουμε
κατ” οὐσίαν κάτι παρόμοιο;
Ὅταν ἀπό τή μία μεριά τό χέρι μᾶς κράτα πανηγυρικά
τά βάγια ἤ τή λαμπάδα τῆς Ἀναστάσεως, καί κατόπιν στήν καθημερινή βιοπάλη
παίρνει τό ψεύτικο μέτρο, τόν παράνομο τόκο, τήν πέννα τῆς συκοφαντίας γιά νά
μουντζουρώση τήν ὑπόληψη τοῦ ἄλλου, δέν μιμούμεθα οὐσιαστικά τήν ἄθλια στάση τῶν
ἑβραϊκῶν μαζῶν;
Ἀκόμη κι” αὐτοί ποῦ πιστά ἀκολούθησαν τό Χριστό, οἱ μαθητές, οἱ ἀπόστολοί Του, παρουσίασαν πτώσεις. Ὁ Πέτρος καί ὁ Θωμάς πρός στιγμήν λύγισαν, ἀλλά οἱ μεταπτώσεις τους δέν ἐξελίχθηκαν σέ μόνιμη πτώση. Στίς κρίσιμες στιγμές ὁ Χριστός τούς βοήθησε νά συναισθανθοῦν, νά συνέλθουν. Θά κάνει τό ἴδιο καί μέ μας, ἐφόσον στό βάθος ἡ ἀγάπη μας κι ἡ ἐμπιστοσύνη μᾶς στρέφονται σ’ Ἐκεῖνον καί ὄχι στά ὄνειρα τοῦ συμφεροντολόγου ἑαυτοῦ μας. Ἄς μιμηθοῦμε ἀδελφοί τόν εὐγνώμονα ληστή πού ἄνοιξε τόν παράδεισο, βάζοντας ὡς κλειδί του τό «Μνήσθητί μου Κύριε».
Από το γραπτό
κήρυγμα της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
proskynitis.blogspot.gr
