«Προσφάτως δημοσιεύθηκε κείμενο με την υπογραφή
«Αγιορείτες Πατέρες», συνεπικουρούμενο από έτερα κείμενα στο διαδίκτυο,
όπου γίνεται αναφορά σε «δίωξη» μοναχών εκ της Ιεράς Μονής. Τα κείμενα
αυτά διατείνονται ότι παρέχουν έγκυρες πληροφορίες, ωστόσο ουδείς ήλθε σε
επικοινωνία με την Ιερά Μονή για την επαλήθευση ή έστω διασταύρωσή τους.
Επειδή ανακριβείς πληροφορίες όχι μόνο σχηματίζουν διαστρεβλωμένη
εικόνα της πραγματικότητας αλλά και συχνά αντιστρέφουν την αλήθεια, επιχειρώντας
να δημιουργήσουν σκάνδαλα εκεί που δεν υπάρχουν, η Ιερά Μονή μας προβαίνει
στις ακόλουθες (γενικές μόνο και απαραίτητες) διευκρινίσεις.
1. Από τα αρχαιότατα χρόνια μέχρι σήμερα ήταν αυτονόητο
ότι δεν υφίσταται έννοια μοναστικής αδελφότητος έξω από την πνευματική /
λειτουργική κοινωνία. Γι αυτό και απαράβατος κανών στην μοναστική παράδοση
είναι η συμμετοχή στην κοινή λατρεία, πού άλλωστε εκφράζει και σφυρηλατεί
την πνευματική και ψυχική ενότητα. Δεν νοείται μέλος του Κοινοβίου να
αποφασίζει την διακοπή της πνευματικής κοινωνίας με την αδελφότητα και
εντούτοις να θέλει να παραμείνει εντός της Μονής. Ο ίδιος έχει θέσει τον εαυτό
του εκτός αυτής.
2. Τούτο συνέβη και με τους πρώην αδελφούς. Έθεσαν τον
εαυτό τους εκτός του Κοινοβίου και η Μονή προέβη στην διαγραφή τους. Ωστόσο,
οι εν λόγω μοναχοί δεν αρκέσθηκαν στην διακοπή της κοινωνίας, αλλά
προχώρησαν, χάριν της μακροθυμίας του Καθηγουμένου και της αδελφότητας,
και για μεγάλο χρονικό διάστημα, και σε άλλες αντικοινοβιακές ενέργειες που
δημιούργησαν κλίμα συγχύσεως και ανησυχίας, και οι οποίες απαριθμούνται σε επιστολή
προς αυτούς (άρνηση συμμετοχής στο Καθολικό και στην κοινή Τράπεζα, προσπάθεια
επίμονη προσεταιρισμού αδελφών και προσκυνητών, δημοσιεύσεις σε προσωπικές
διαδικτυακές σελίδες, άρνηση να εμφανισθούν στην Γεροντική Σύναξη τηςΜονής,
μεταβάσεις, Κύριος οίδε πού, χωρίς την άδεια ή ενημέρωση της Μονής, έως και σφάλιση
των κελλίων τους και άλλα πρωτοφανή για τον μοναστικό βίο!).
3. Η απόφαση διαγραφής αφορά στους τρεις κοινοβιάτες
μοναχούς και όχι σε γέροντες Κελλίων (τα Κελλιά έχουν καθεστώς σχετικής
αυτονομίας και οι μοναχοί τους δεν θεωρούνται μέλη του Κοινοβίου). Παραπειστικά
και πονηρά δόθηκε η εντύπωση ότι ο μοναχός Μακάριος εγκαταβιοί σε Κελλί,
ενώ το συγκεκριμένο οίκημα αποτελεί τμήμα του Κοινοβίου (με τον
αγιορειτικό όρο Κάθισμα), στο οποίο κατ’ έτος ορίζεται διακονητής εκ των
αδελφών του Κοινοβίου. Έξω από κάθε νομιμότητα θεσμική και πνευματική, ο ίδιος έφθασε
στο σημείο να φέρεται ως κύριος και αυθέντης, και να απαγορεύει την είσοδο στους
προϊσταμένους της Μονής προκειμένου να λειτουργήσουν.
4. Ως προς την περίπτωση του ιερομονάχου Ειρηναίου (πρώην
Βατοπεδινού), ο εν λόγῳ διέμενε επίσης σε Κάθισμα, και μάλιστα υπό
δοκιμήν, χωρίς δηλ. να είναι αδελφός της Μονής.
5. Συμφωνούμε απολύτως ότι οι ιεροί κανόνες δεν επιβάλλουν
υπακοή σε θέματα πίστεως. Τούτο σημαίνει ότι εφόσον κάποιος είναι
πεπεισμένος ότι η αδελφότητα, στην οποία ανήκει, παρεκκλίνει ως προς την
πίστη, είναι ελεύθερος (από την πατερική παράδοση) να διαρρήξει τον δεσμό
του με την αδελφότητα και να αποχωρήσει. Δεν είναι όμως ελεύθερος να κάνει
την αδελφότητα ξέφραγο αμπέλι. Η πεισματώδης αντίπραξη, οι παλληκαρισμοί και οι
λαϊκίστικες καταγγελίες είναι συμπεριφορές αντίθετες προς την ορθόδοξη πίστη
και το ήθος των Αγίων. Εξαιρετικά επιπόλαιη (και επικίνδυνη) είναι και η
παρουσίαση τέτοιων συμπεριφορών ως «ομολογίας πίστεως» και η ηρωοποίηση
των αντίστοιχων μοναχών, μάλιστα εις βάρος τόσων άλλων αδελφών που
αγωνίζονται αφανώς τον καλόν αγώνα.
6. Τέλος, αυτοδιοίκητη η Μονή, ως Αγιορειτικό Καθίδρυμα,
ούτε εκτελεί εντολές ούτε δέχθηκε ποτέ έξωθεν πιέσεις για οποιοδήποτε
θέμα. Πάντοτε επιλέγει να λέει και να πράττει την αλήθεια, χωρίς μίσος για
τους ψευδομένους».
http://www.vimaorthodoxias.gr
