Εορτάζει στις 23
Ιουνίου
Στο ανθόσπαρτο περιβόλι της Βοιωτικής γης, άνθισε και η
ευλογημένη ψυχή της Οσιακής μορφής του Αγίου Νικήτα του εκ Θηβών. Ο Όσιος
γεννήθηκε στην πόλη των Θηβών στις αρχές του 11ου αιώνος. Οι γονείς του, πολύ
πιστοί άνθρωποι, του γνώρισαν το Χριστό και σε ηλικία πέντε ετών τον οδήγησαν
στο σχολείο της εποχής.
Περνώντας τα χρόνια και γνωρίζοντας την κοσμική παιδεία
και την εκκλησιαστική γραμματεία, πιο έντονα πια αισθάνεται την ανάγκη να
αναχωρήσει από τον κόσμο και να αφιερωθεί στο Θεό. Στα δεκαέξι του χρόνια, μαζί
με τον αδελφό του, φεύγει κρυφά για το μοναστήρι του Θεοκλήτου και εκεί κείρεται
μοναχός.
Όμως ο ίδιος ζητά κάτι περισσότερο, η καρδιά του θερμά παρακαλά το Θεό
να οδηγήσει τα βήματά του σε μία πιο έντονη πνευματική ζωή, ζητούσε λοιπόν
ουσιαστικά την απόλυτη ησυχία και την πλήρη αφοσίωση στο Σωτήρα Χριστό. Όμως
επειδή είναι νέος μοναχός, δεν τολμά να ζητήσει κάτι τέτοιο. Το κάνει αυτό
θερμό αίτημα προσευχής. Κάποια στιγμή η προσευχή του εισακούγεται, η παράκληση
του γίνεται δεκτή από τον ηγούμενο, ο οποίος ουσιαστικά έχει λάβει Θεία Εντολή
από Άγγελο Κυρίου να μην αποτρέψει το μοναχό Νικήτα να φύγει για να δοκιμασθεί
σε μεγαλύτερους αγώνες. ΄Ετσι και με την ευλογία του γέροντά του, οδηγεί τα
βήματά του στην περιοχή της Οστείας (Χώστια – Πρόδρομος σήμερα). Εκεί βρίσκει
σπηλιά στο βουνό και ξεκινά τους Εισαγγελικούς του αγώνες. (Η περιοχή που ο
Άγιος ασκήτευσε, κατά το Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.
Ιερώνυμο, είναι πλησίον της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών των Χωστίων, προς το Σαράντι,
υπάρχουν πολλές σπηλιές εκεί, πιθανώς εις μία από αυτές να είχε ασκητεύσει). Η
φήμη του εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και εκατοντάδες ψυχές καθημερινά τον
επισκέπτονταν, ζητώντας τις συμβουλές του, τον εμπιστεύονταν και με σιγουριά
κατέθεταν τα προβλήματά τους με τη βεβαιότητα ότι είχαν μπροστά τους έναν Άγιο,
που ακούγεται η προσευχή του στο Θρόνο του Χριστού. Οι αυξανόμενες ανάγκες
οδήγησαν τον Όσιο να δημιουργήσει σε σπήλαιο, Ναό που τον αφιέρωσε στο Σωτήρα
Χριστό. Η ζωή του πλέον είχε εξ ολοκλήρου αφιερωθεί στην προσευχή, στη νηστεία
και στην ακτημοσύνη. Σχεδόν δεν αναπαυόταν ποτέ. Προσευχόταν γονατιστός και με
τα μάτια γεμάτα δάκρυα, για όλους που του εμπιστεύονταν τα προβλήματά τους.
Έφτανε σε τέτοια σημεία νηστείας, που ο βιογράφος του αναφέρει ότι τη Μεγάλη
Τεσσαρακοστή, εκτός από το Σάββατο και την Κυριακή, τις άλλες μέρες δεν έτρωγε
τίποτε. Επειδή όμως οι Άγιοι ξεχωρίζουν για το μεγάλο χάρισμα της Διάκρισης,
όταν τον επισκεπτόταν κάποιος προσκυνητής, για να αποφύγει τους επαίνους και τα
σχόλια θαυμασμού, έτρωγε μαζί του. Όταν έμενε στη συνέχεια μόνος του συνέχιζε
τον αγώνα της νηστείας. Όσον αφορά στην ακτημοσύνη, εφάρμοζε κατά γράμμα την
Ευαγγελική ρήση για τους έχοντας τους δύο χιτώνας. Προσέφερε τα πάντα στους
αδελφούς. Προσπαθούσε με κάθε δυνατό τρόπο να βοηθήσει τους έχοντας υλικές
ανάγκες, δεν κρατούσε ούτε τα απαραίτητα ουσιαστικά για τον εαυτό του. Όλα αυτά
τον έκαναν γνωστό σε χιλιάδες ψυχές, η προσέλευση προς τον Όσιο ήταν τεράστια.
Αρχιερείς, Ιερείς, λαϊκοί, μοναχοί ζητούσαν τη συμβουλή του, την προσευχή του
και εκείνος με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που στολίζει όλες τις αγιασμένες ψυχές,
τους καθοδηγούσε. Όχι φοβίζοντάς τους, αλλά ενισχύοντάς τους, μιλώντας για την
Αγάπη του Θεού και για το Έλεος που Τον διακρίνει. Έτσι όλοι με αναπτερωμένες
τις ελπίδες έφευγαν έχοντας ενισχυθεί πνευματικά πολλές φορές δε έχοντας λάβει
και σωματικές ευεργεσίες, δηλ. θεραπεία στην ασθένεια που τους βασάνιζε «ει
μόνον γαρ την χείρα αυτού τω ασθενούντι επετίθει, θάττον η νόσος υπεχώρει, είτε
πυρετός ην ή ρίγος. Αλλά και πυρροί και δαιμονιώντες, τάχος της ιάσεως
ετύγχανον και στεριφαίς δε γυναιξί, διά της προς αυτόν μετά πίστεως αιτήσεως,
διά της αυτού μεσιτείας και δεήσεως, Χριστός ο Θεός ημών επικαμπτόμενος,
παρείχεν εκάστη τούτων τον εκ της οσφύος καρπόν». Ήταν δε τέτοια η πίστη του στο Χριστό μας, που κάποτε
επισκέφθηκε κάποιο μοναστήρι της περιοχής του, εκεί διαπίστωσε ότι ο ηγούμενος
και οι μοναχοί είχαν παρασυρθεί από τις επίγειες μέριμνες και αμελούσαν το
πνευματικό τους έργο. Τους μίλησε, τους συμβούλευσε, πάντα με την πατρική αγάπη
που τον διέκρινε. Προσπάθησε να τους επαναφέρει στο σωστό πνευματικό δρόμο.
Αυτό γαλήνευσε τις ψυχές των μοναχών και όταν πήγε να φύγει, το παρακάλεσαν να
μείνει για λίγο καιρό ακόμη μαζί τους. Τους άκουσε και όταν εκείνοι
κατευθύνθηκαν στα διακονήματά τους, εκείνος μπήκε στο Ναό, γονάτισε και άρχισε
ολόψυχα να προσεύχεται για τους αδελφούς που είχαν ξεφύγει από την πνευματική
οδό. Τότε ο Θεός, ακούγοντας την προσευχή του, με Άγγελο, του προσέφερε υλικά
αγαθά, εκείνος στη συνέχεια τα προσκόμισε στην Τράπεζα της Μονής. Όταν γύρισαν
οι μοναχοί και κάθισαν να φάνε, εντυπωσιάστηκαν από τα προσφερόμενα αγαθά και
έκπληκτοι ρωτούσαν να μάθουν πού βρέθηκαν. Τότε ο Όσιος με ταπείνωση τους
διηγήθηκε το θαυμαστό γεγονός και τους εξήγησε ότι αυτό έγινε για να καταλάβουν
ότι, ότι ζητούν από το Θεό, εκείνος απλόχερα θα τους το προσφέρει, αρκεί
εκείνοι να έχουν στη ζωή τους πρώτα την πνευματική ανάταση και μετά την υλική
τους επάρκεια. Έναν τέτοιο λοιπόν Άγιο, έχουμε και εμείς οι Βοιωτοί και πιο
συγκεκριμένα χωρίς τοπικιστική διάθεση, διότι οι Άγιοι ανήκουν σε όλους τους
Ορθοδόξους, οι Θηβαίοι. Να τον επικαλούμεθα, να ζητούμε τις πρεσβείες του, να
αγωνιζόμαστε να τον μιμηθούμε. Και την ημέρα της κοιμήσεώς του, 23 Ιουνίου, που
οι Ναοί εορτάζουν και λειτουργούν στην πόλη μας τη μνήμη του, να μη χάνουμε την
ευκαιρία να τον προσεγγίζουμε περισσότερο, για να λάβουμε και εμείς, όπως οι
τότε Χριστιανοί, τις πνευματικές του δωρεές και ευεργεσίες.
agiosgeorgiosthivas.blogspot.gr
Πρώτος Εορτασμός του
Οσίου Νικήτα στο Ασκητήριό του
