Θ.Π.: Είναι σοφές τελικά οι παροιμίες του λαού μας, εκ των οποίων μία πολύ στοχευμένα λέει: “Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα
και μικρό καλάθι”. Και εκεί που θυμήθηκα τα κεράσια θυμήθηκα και τις Καρυές
του Αγιώνυμου Όρους της Παναγίας όπου ευδοκιμούν άφθονες απ’ αυτές. Ειδικά αυτές
που βρίσκονται έξω από την Σκήτη του Αγίου Ανδρέα (ΣΕΡΑΪ)
Και από τις κερασιές των Καρεών ο νους μου έτρεξε αμέσως στα
“μεγάλα καλάθια” τα οποία κρατούσαν οι
Αγιορείτες Πατέρες στην υποδοχή του Προέδρου
της Ρωσίας, τον οποίο υποδέχθηκαν λίγο-πολύ ως ήρωα και ως υποψήφιο σωτήρα μας,
που από τον ενθουσιασμό τους άρχισαν να ψάλλουν και το «Τη Υπερμάχω».
Ιδού λοιπόν τα αποτελέσματα τώρα… και ίσως λίγο αργά αλλά αναγκαία
θα έπρεπε να ανατρέξουμε στην ιστορία μας, για να θυμηθούμε ότι όσες φορές βρεθήκαμε
σε ανάγκη και ζητήσαμε την βοήθεια τους ουδέποτε μας την έδωσαν !!!!
Από τον Δημήτρη Κ.
Σέργιο*
Ο υπογράφων ανήκει στους διανοητές που δεν διαχωρίζουν την
ορθόδοξη χριστιανική παιδεία τους και την αντίστοιχη πολιτισμική ένταξη και
δράση τους από τις πολιτικές θέσεις και παρατηρήσεις τους. Αν άλλοι φρονούν και
πράττουν αλλιώς, ζητώ την επιείκειά τους! Ακριβώς στο παραπάνω πλαίσιο θα πω
ότι χρόνια τώρα αισθάνομαι μια συμπάθεια έναντι κάποιων όψεων της διεθνούς
ρωσικής πολιτικής.
Ας πούμε, πρώτον, στην Κριμαία και εν γένει στην Ουκρανία,
οι οποίες βρίσκονται στο υπογάστριο της Ρωσίας και έχουν υπάρξει λίκνο
του ορθόδοξου χριστιανικού πολιτισμού στον σλαβικό κόσμο.
Δεύτερον, στη ρωσική πολιτική στη σπουδαία χώρα του ελληνορωμαϊκού κόσμου της
ανατολικής Μεσογείου Συρία, που αιμάσσει με ανοικτές επί επταετία φρικώδεις
πληγές... Τρίτον, στην απολύτως διαφανή πρόθεση των Ρώσων να τα βρουν με τους
Αμερικανούς όσον αφορά τη διαχείριση του πιο φρικτού ψυχοπαθολογικού φαινομένου
της Παγκόσμιας Ιστορίας, που θεωρώ ότι είναι το σημερινό διεθνές θράσος των
δρώντων άλλοτε κατά «παρεούλες» και άλλοτε «μοναχικών» λύκων του Ισλάμ εναντίον
ανύποπτων χριστιανών.
Τα παραπάνω απαριθμώ ενδεικτικώς. Ομως κάπου εδώ σταματώ!
Διότι το τελευταίο διάστημα, έως και την ημέρα που γράφεται τούτο το άρθρο,
δόθηκε πολύ σημαντική αφορμή για να αρχίσει ο υπογράφων να διερωτάται με
πραγματικό δέος πού ακριβώς το πάνε, ειδικά τον τελευταίο καιρό, η Ρωσία και ο
πρόεδρός της: μεγαλοδουλειές με τον Τούρκο νεοσουλτάνο (αγωγοί αερίου, πυρηνικό
εργοστάσιο, πωλήσεις τελευταίας τεχνολογίας όπλων κ.λπ.), πολλά γελάκια,
περίεργα φλερτάκια στα τηλέφωνα και δεν συμμαζεύεται. Και όλα αυτά ενώ
(μετρήστε!) α) ο νεοσουλτάνος έχει επιβάλει εμπάργκο στα ρωσικά σιτηρά, β)
κατέρριψε ρωσικό αεροπλάνο επειδή (άκου!) αυτό «παραβίασε» τον τουρκικό εναέριο
χώρο (εδώ εμείς οι Νεοέλληνες γελάμε και κλαίμε μαζί!), γ) ένα εικοσάχρονο
τσιράκι της αστυνομικής φρουράς του νεοσουλτάνου πυροβόλησε και σκότωσε τον
Ρώσο πρεσβευτή σε επίσημη συγκέντρωση, όπου ο τελευταίος μιλούσε, δ) η Τουρκία
παρεμβάλλει συνεχώς διαμαρτυρίες και παράπονα για τη δράση των ρωσικών
στρατιωτικών δυνάμεων στη Συρία.
Το «κλου» όμως θεωρώ ότι έγκειται στο γεγονός πως ο
ανεκδιήγητος Τούρκος σουλτάνος, την ίδια περίοδο που έστελνε εδώ τον απεχθή
πρωθυπουργό του για να προωθήσει (κρατηθείτε!) την «ευρωπαϊκή προοπτική» της
γείτονος, έβαλε ταυτόχρονα τους χαριτωμένους του μουεζίνηδες να πραγματοποιούν
τελετή Ραμαζανιού μέσα στην Αγία Σοφία Κωνσταντινουπόλεως! Ως εάν θα μπορούσαμε
ποτέ εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί να τελέσουμε ακολουθία της Μεγάλης Εβδομάδος
ή την αναστάσιμη ακολουθία του Πάσχα σε ισλαμικό τζαμί! Το γεγονός προκάλεσε,
βέβαια, επίσημη αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης. Αλλά η αντίδραση δεν ήταν
μόνο ελληνική. Η εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ έκανε σαφείς δηλώσεις
εναντίωσης των ΗΠΑ σε αυτή την προσβολή του μέγιστου σεβάσματος της παγκόσμιας
Ορθοδοξίας. Ομως οι ομόδοξοι Ρώσοι ηγέτες, πολιτικοί και εκκλησιαστικοί, δεν
βρήκαν να κάνουν μια απλή δήλωση αποδοκιμασίας! Μα, καλά, τι κρύβουν άραγε πίσω
από αυτή την απαράδεκτη παράλειψη;
Στο ζήτημα υπάρχουν και παράμετροι. Δεν θα πω, προς το
παρόν, τίποτε λεπτομερώς ως προς αυτές, εκτός του ότι φαίνεται να είναι μόνον
εκκλησιαστικές, δεδομένων των τεταμένων σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας με το
Φανάρι. Αλλά και έτσι αν είναι, η απουσία της Ρωσίας από τις αντιδράσεις γι'
αυτό που έγινε στην Αγια-Σοφιά είναι ιστορικά εντελώς αγενής. Αφού το ορθόδοξο
χριστιανικό Βυζάντιο -θα το πω χωρίς κανέναν ιστορικό δισταγμό- είναι στον
πολιτισμικό τομέα για τους Ρώσους ό,τι ακριβώς είναι η Αγγλία για τους πολίτες
των ΗΠΑ: η πνευματική τους Μητρόπολη!
Είτε το αντιλαμβάνονται οι Ρώσοι αυτό είτε όχι!
*Δικηγόρος, συγγραφέας
