Στον πνευματικό σου
αγώνα μεγάλη σημασία έχει να κρύβεις τον αγώνα σου. Αλλά νομίζω δεν αρκεί αυτό.
Να προσπαθείς να ταπεινώνεσαι, ειδικά τότε που ο κόσμος
αρχίζει να σε επαινεί και να σε σέβεται. Γιατί συνήθως κρύβουμε τον αγώνα μας
με τέτοιο τρόπο που να φανερώνεται "ταπεινά" στους άλλους.
Γι' αυτό να εφευρίσκεις τρόπους να χαλάς της εικόνα σου. Όχι
για να σκανδαλίσεις, αλλά για να απομακρυνθείς από τον κίνδυνο της έπαρσης.
Στην εποχή που όλοι προσπαθούν να κτίσουν όνομα, εσύ να
προσπαθείς να το γκρεμίσεις για χάρη του Χριστού.
Είναι επίπονο να γίνεις έσχατος κατ'επιλογή.
Είναι σωτήριο να επιλέξεις να χάσεις για χάρη του άλλου.
Η οδός όμως των Εσχάτων οδηγεί τους συνειδητά έσχατους
στην εν Χριστώ τελειότητα και τους κατα φαντασίαν τέλειους στην απόρριψη της
Χάρης και στην παγίδευσή τους στην πλάνη τους.
Να γυμνώνεσαι μπροστά στο έλεος του Θεού. Να μην
θωρακίζεσαι απέναντι στους ανθρώπους.
Να μένεις στην άκρη συνειδητά, και θα κρατάς στο κέντρο
τον Χριστό δια του αδελφού σου.
Είναι η οδός της ανυπαρξίας· αυτή η μητέρα της ταπείνωσης,
της προσευχής, της κατάνυξης.
Ας δούμε τον Χριστό, τον Αληθινό, όχι αυτόν που φτιάξαμε
κατ'εικόνα μας.
Αν δούμε τον Χριστό, τότε νομίζω θα καταλάβουμε ότι ως
χριστιανοί, για να αγγίξουμε τα κράσπεδα του ουρανού, χρειάζεται να γίνουμε
χώμα για χάρη της ανθρωπότητας.
Όταν πάψεις να διεκδικείς τότε θα ελευθερωθείς.
Όταν πάψουμε να περιαυτολογούμε τότε θα ακούσουμε τον
Λόγο, ακόμα και τότε που νομίζουμε ότι σιωπά.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
http://imverias.blogspot.gr
