Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Πέρσης (27 Νοεμβρίου)

Ἅγιος Ἰάκωβος, ἔζησε τόν 4ο μ.Χ. αἰ. ἐπί βασιλέως Ἀρκαδίου. Ζοῦσε στήν Βηθλαδά τῆς Περσίας καί καταγόταν ἀπό ἐπίσημο γένος. Ἦταν φίλος μέ τόν βασιλιά τῶν Περσῶν, Ἰσδιγέρδη.

Παρασυρμένος ἀπό αὐτή τή φιλία του, ὁ Ἰάκωβος ἀπαρνήθηκε τήν πίστη του στόν Χριστό. Γιά νά εὐχαριστήσει τόν Ἰσδιγέρδη, ἄφησε τόν ἑαυτό του νά χαθεῖ μέσα στήν ψευδαίσθηση τοῦ πλούτου τῶν ἀνακτόρων. Ὅταν τό ἔμαθαν αὐτό ἡ μητέρα καί ἡ γυναίκα του, οἱ ὁποῖες ἦταν εὐσεβεῖς καί πιστές χριστιανές λυπήθηκαν καί ἐξοργίστηκαν. Καί οἱ δυό λοιπόν τόν ἐπιπλήξανε γιά τή στάση του καί τοῦ δήλωσαν ὅτι δέν ἤθελαν καμία σχέση, μαζί του. Αὐτό τό μικρό πλῆγμα, ἐπανέφερε τόν Ἰάκωβο στόν ἴσιο δρόμο. Τόν ἔκανε νά διαπιστώσει τό χάσμα τό ὁποῖο δημιούργησε.

Ἔτσι ὁ Ἰάκωβος ἀποφάσισε νά ἐξαγνίσει τό ἀτόπημά του καί νά ἐπανέλθει στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Μετά ἀπό τήν ἀπόφαση αὐτή, πῆγε στόν βασιλιά καί ὁμολόγησε μπροστά του τήν μία καί ἀληθινή πίστη στόν Χριστό. Ὁ Ἰσδιγέρδης ἐξεπλάγη γι’ αὐτή τήν ἀλλαγή τοῦ Ἰακώβου καί προσπάθησε νά τόν μεταπείσει. Ὁ Ἰάκωβος παρέμεινε ἀκλόνητος στήν πίστη του καί γι’ αὐτό διατάχθηκε νά τόν βασανίσουν.

Μαρτύρησε μέ ἀκρωτηριασμό τῶν ἄκρων του καί κατόπιν μέ τόν ἀποκεφαλισμό του. Μέ αὐτό τόν μαρτυρικό τρόπο παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Κύριο. 

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

 Ἀπολυτίκιον  

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὁ Μάρτυς Ἰάκωβος, ὁ τῆς Περσίδας βλαστός, τὸν δόλιον δράκοντα, τοὶς τῶν αἱμάτων κρουνοίς, ἀθλήσας ἀπέπνιξε, πίστει γὰρ ἀληθείας, μεληδὸν τετμημένος, ὤφθη τροπαιοφόρος, τοῦ Σωτῆρος ὁπλίτης, πρεσβεύων ἀδιαλείπτως, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Πεισθεὶς τῇ καλῇ, συζύγῳ καρτερόψυχε, καὶ τὸ φοβερόν, κριτήριον φοβούμενος, τῶν Περσῶν τὸ φρόνημα, καὶ τὸν φόβον Ἰάκωβε κατέπτυσας, καὶ ἀνεδείχθης Μάρτυς θαυμαστός, τὸ σῶμα ὡς κλῆμα συντεμνόμενος. 

Μεγαλυνάριον.

Τίς σου τῆς ἀνδρείας τό εὐσταθές, ἐξείπει εἰκότως, καρτερόψυχε Ἀθλητά; μεληδόν γάρ ἅπαν, τμηθείς τό σῶμα ἔστης, Ἰάκωβε ὡς ἄκμων· διό δεδόξασαι.

Ὁ Οἶκος
Ἀπὸ ψυχῆς στενάξωμεν πάντες, δάκρυα ἐκχέοντες, καθορῶντες πικρῶς τὸν Μάρτυρα μελιζόμενον· δίκην κυνῶν γὰρ ὠρυομένων συνελθόντες οἱ δήμιοι, τὰ μέλη κατετίτρωσκον τοῦ θαυμαστοῦ καὶ γενναίου ἐν Μάρτυσι Μάρτυρος. Τὶς οὖν ὑπάρχει; εἰ δοκεῖ, μικρὸν ὑπομείνατε, καὶ λέξω πάντα μετὰ σπουδῆς, πῶς ὡς θῦμα Κυρίῳ προσήνεκται, το σῶμα ὡς κλῆμα τεμνόμενος.