Του Σεβ. Μητροπολίτη
Ναϊρόμπης κ. Μακαρίου
Για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες που λειτουργεί η Πατριαρχική
μας Σχολή, πάντοτε με τη στήριξη και ευλογία των εκάστοτε Πατριαρχών
Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής (Νικόλαος ο Στ΄, Παρθένιος ο Γ΄, Πέτρος ο Ζ΄,
μέχρι και του σημερινού Προκαθημένου μας Μακαριωτάτου κ. Θεοδώρου του Β΄, οι
Ορθόδοξες ακολουθίες και ιδιαίτερα η θεία λειτουργία αποτελούσαν πάντα
καταφύγιο και συνεχίζουν να μας ενισχύουν και να μας χαροποιούν με την
καθημερινή τέλεσή τους.
Ο Επίσκοπος λειτουργεί συνήθως κάθε Πέμπτη και Σάββατο
αλλά και σε άλλες μέρες της εβδομάδας, αν συμπέσει καμιά μεγάλη γιορτή. Είναι
το τυπικό μας, το οποίο ακολουθούμε πιστά από την επόμενη της χειροτονίας μου
σε Επίσκοπο (25 Ιουλίου 1992).
Είναι γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια γευθήκαμε την πλούσια
και ευεργετική παρουσία του πολυεύσπλαχνου και ελεήμονα Θεού με διάφορους
τρόπους.
Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί ότι στηριζόμαστε
και ενισχυόμαστε, αναπνέουμε και κινούμαστε μόνο και μόνο γιατί καθημερινά
τελούμε τις ιερές ακολουθίες μας πρωί και βράδυ αδιαλείπτως. Δεν κάνουμε
διακοπή.
Είναι ένα θαύμα το γεγονός ότι ζούμε ακόμα και εργαζόμαστε
όχι για μας αλλά για τους άλλους και για τη δόξα του Κυρίου της Εκκλησίας Του.
Μέσα σ’ αυτό το όμορφο περιβάλλον με την ωραία φύση, τα δέντρα και τα πουλιά,
φτιάχνουμε ένα μικρό είδος παράδεισου επί της γης. Ανθρωπίνως φαίνεται αδύνατο.
Κι όμως, παρ’ όλο που δεν αναπαυόμαστε, αλλά βρισκόμαστε
σε συνεχή επικοινωνία με τον Θεό, μέσα από τις ωραίες μας ακολουθίες, όπου
δοξολογείται και υμνολογείται το Πανάγιο Όνομα του Θείου Δημιουργού μας,
αισθανόμαστε μέσα μας την άκρα συγκατάβαση και μακροθυμία του Κυρίου μας.
Έτσι, ιδιαίτερα όταν έχουμε σημαντικές γιορτές Αγίων,
πάντοτε θα αρχίσουμε με τον πανηγυρικό εσπερινό, με αρτοκλασία, και στη
συνέχεια το Απόδειπνο και την επόμενη πανηγυρική Θεία Λειτουργία με κήρυγμα.
8 Νοεμβρίου 2018. Παραμονή της γιορτής του Αγίου Νεκταρίου
του θαυματουργού. Στο παρεκκλήσιο της Πατριαρχικής μας Σχολής, του Αγίου
Μακαρίου του Αιγυπτίου, τελέστηκε πανηγυρικός Μέγας εσπερινός, μετ’
αρτοκλασίας.
Στο τέλος, όπως συνηθίζω, είπα εν συντομία τον βίο του
Αγίου Νεκταρίου και έβγαλα ως συμπέρασμα και μήνυμα προς τους ιεροσπουδαστές
της Πατριαρχικής Σχολής να έχουμε τον Άγιο Νεκτάριο ως παράδειγμά μας μέσα στη
ζωή μας, παρ’ όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες μας.
Μάλιστα, τους είπα ότι οι Άγιοι βρίσκονται πάντα μαζί μας,
δίπλα μας, μας περικυκλώνουν κυριολεκτικά και μας ακούνε όταν τους μιλούμε και
ζητούμε κάτι.
Το ίδιο βράδυ, κατά τη διάρκεια του δείπνου, συνέχισα να
διηγούμαι στους ιεροσπουδαστές ένα περιστατικό, όταν σπούδαζα στην Ευρώπη, που
με ανάγκασε να κάνω ειδικό ταξίδι για να προσκυνήσω τον τάφο του Αγίου
Νεκταρίου στην Αίγινα, όπου από τότε και σε όλες και σε τις δύσκολες ώρες που
περνούσα, ο Άγιος ήταν το καταφύγιό μου, γιατί φαίνεται ότι άκουε τις προσευχές
μου, όσο ανάξιος κι αμαρτωλός κι αν ήμουν.
Την άλλη μέρα, 9 Νοεμβρίου, θα τελείτο η Θεία Λειτουργία
από τους μαθητές - ιερείς της Πατριαρχικής Σχολής, μαζί με τους ιερείς που
διαβιούν μαζί μας και έχουν διάφορα διακονήματα.
Η αναξιότητά μου είχα κανονίσει να πάω να λειτουργήσω σ’
ένα χωριό, μαζί με 24 ιερείς και τις πρεσβυτέρες τους. Πράγματι, έτσι ήταν το
πρόγραμμα. Την ώρα που ετοιμαζόμουν ν’ αναχωρήσω, ενώ η λειτουργία συνεχιζόταν,
έρχεται τρεχάτος ένας ιεροσπουδαστής που υπηρετεί μέσα στο ιερό και μού λέει:
«κάτι γίνεται αυτή τη στιγμή μέσα στον ιερό ναό που δεν μπορούμε να
καταλάβουμε».
Έτσι δεν φεύγω αμέσως αλλά πηγαίνω στον ιερό ναό, για να
βρεθώ μπροστά σ’ ένα καταπληκτικό θέαμα. Μέσα στον ναό μας, στην πλευρά που
βρίσκεται ο χώρος για την προσκομιδή, είναι ζωγραφισμένη η εικόνα του Αγίου
Νεκταρίου.
Εκεί, από δύο τόπους, το ιερό Ευαγγέλιο που κρατούσε και
το χέρι που ευλογούσε ο Άγιος έτρεχε εκείνη την ώρα ένα υγρό που πραγματικά
μυρόβλυζε. Το άγγιξα με το δάχτυλό μου για να το αισθανθώ, ενώ συνέχιζε να
ρέει.
Έκανα τον σταυρό μου, προσκύνησα την εικόνα του Αγίου και
είπα δυνατά: «Κύριε ελέησον!» κι έφυγα για τη Θεία Λειτουργία που θα τελούσα
στο χωριό μαζί με τους ιερείς.
Φυσικά, στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, είπα στους ιερείς
και στις πρεσβυτέρες όλα όσα διαδραματιζόντουσαν στον ναό της Σχολής μας και
δοξάσαμε όλοι μαζί τον Κύριό μας.
Επιστρέφοντας πίσω, νωρίς το απόγευμα, με πληροφόρησαν οι
ιερείς μας ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας συνέχισε να τρέχει.
Μόλις τέλειωσε η Θεία Λειτουργία σταμάτησε. Πήγα ξανά, τότε, στον ναό, για να διαπιστώσω
αυτό που μου έλεγαν.
Κανείς δεν γνωρίζει γιατί ο Άγιος έκανε με αυτό τον τρόπο
την εμφάνισή Του την ημέρα που η Εκκλησία μας Τον τιμά. Με την ανθρώπινη γλώσσα
μας και στο άψυχο χαρτί δεν μπορούμε να βρούμε λόγους για να εξυμνήσουμε και να
ευχαριστήσουμε τον Άγιό μας που θέλησε την ημέρα της μνήμης Του να μας
επισκεφθεί και να μας τονώσει την πίστη μας.
Ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικό για τους νεόφυτους Αφρικανούς
αδελφούς μας, αφού ήταν κάτι που δεν το έζησαν ποτέ τους και στη δική τους την
κουλτούρα αδιανόητο.
Είδαν ότι αυτά που λέγονται προφορικά για να ενισχύσουν
την πίστη τους, τώρα είχαν μπροστά τους ένα χειροπιαστό άνοιγμα προς την
κατεύθυνση της αγιότητας να βλέπουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος να τους
κατακλύζει κυριολεκτικά και να ξεπερνά τη λογική, τον νου και να πρυτανεύει η
σοφία, το μεγαλείο και η δύναμη ενός Αγίου.
Η αγιαστική του δύναμη ξεδιπλώθηκε τώρα μέσα στο είναι
τους, κατέβηκε από τον θρόνο της δόξας Του από τα επουράνια στα γήινα και ήλθε
και κατοίκησε μέσα τους και με το άπειρο ύψος της αγιοσύνης Του παρουσίασε σ’
όλους μας την άδολη και άφατη ευσπλαχνία Του.
Αυτό για το οποίο μεσίτευσε, παραμονή της μνήμης Του,
πραγματοποιήθηκε την ώρα που τελείτο η Θεία Λειτουργία.
Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών των αναξίων και
αμαρτωλών δούλων του Θεού.
ΥΓ. Δεν είχα σκοπό να δημοσιεύσω οτιδήποτε για το θαυμαστό
αυτό συμβάν στον χώρο της Πατριαρχικής μας Σχολής.
Όμως, οι ιεροσπουδαστές μας, που για πρώτη φορά έβλεπαν
ένα τέτοιο χειροπιαστό παράδειγμα της παρουσίας και της θαυματουργικής
επεμβάσεως του Αγίου Νεκταρίου, την ημέρα που ήταν δική Του και αφιερωμένη εξ
ολοκλήρου σ’ Αυτόν και επειδή στους προσωπικούς λογαριασμούς των ιεροσπουδαστών
στα κοινωνικά δίκτυα ήδη δημοσιεύτηκε η είδηση, μαζί με τις φωτογραφίες και
αφού πολλοί το είδαν και μου τηλεφωνούσαν, τότε αποφάσισα να το δημοσιοποιήσω
κι εγώ στο Πρακτορείο εκκλησιαστικών ειδήσεων ΡΟΜΦΑΙΑ.
Σκέφτηκα ότι τέτοια γεγονότα πρέπει να γίνονται γνωστά στο
κοινό, για να αυξάνουν την πίστη μας και να φανερώνεται μέσα από τη δυναμική
παρουσία του Θεού το μήνυμα ότι οι προσευχές μας ακούγονται από τους αγίους μας
και αυτοί, με τον τρόπο τον δικό τους, έρχονται και μας ενισχύουν, δίνοντάς
μας, έτσι, με τους έλικες της αγάπης και της φιλανθρωπίας τους, πνευματικά ύψη
που πραγματικά μας φωτίζουν.
Εδώ, επαναλαμβάνω ότι φανερώθηκε διάπλατα στις αθώες και
αγνές ψυχές των ιεροσπουδαστών μας που δεν δοκίμασαν ποτέ τους τόσο έμπρακτα
την αόρατη ενέργεια του Θεού και με αυτό τον τρόπο εκδηλώθηκε το θείος έλεος
και ρίζωσε βαθιά μέσα τους.
