και νυν ωσαύτως δονουμένους, τη μεσιτεία σου λύτρωσαι Δέσποινα.”
Μοναχός Μωυσής εκ Πρεβέζης
Στην ζωή όλων μας, έρχονται ώρες που φεύγει ο ήλιος και χάνεται και παγώνουνε όλα και γύρω και μέσα μας…
Όμως δεν είμαστε μόνοι μας. Υπάρχει ένας άλλος Ήλιος που είναι θερμότερος από τον γήινο και πεπερασμένο. Είναι το άδυτο Φως που κρύβεται στα έγκατα της ψυχής μας και δεν του δίνεται η δυνατότητα να αφήσει τις ακτίνες Του να διαποτίσουν όλη την ύπαρξή μας, γιατί δεν θέλουμε φως.
Στη ζωή όλων μας έρχονται ώρες πικρές. Δάκρυα χύνουμε και δάκρυα πίνουμε. Δίνουμε ψωμί και παίρνουμε ράπισμα. Μας χτυπάει το άδικο και μας τσακίζει. Απλώνουμε το χέρι για βοήθεια και δεν υπάρχει κανείς, ένα ποτήρι νερό να μας δώσει.
Όμως δεν είμαστε μόνοι. Η Παναγία είναι εδώ. Στέκεται δίπλα μας γιατί είναι Μάνα…. Και η Μάνα, οι μάνες δεν φεύγουν.
Η Παναγία είναι εδώ, γιατί και ο Υιός της είναι εδώ! Εκείνος μας τη χάρισε. Για να βρίσκει το έλεος και η μακροθυμία Του ακόμα πιο αστείρευτο έλεος.
Η Παναγία ήταν άνθρωπος ίδιος με εμάς. Με τις ίδιες δυνατότητες και με τις ίδιες προϋποθέσεις.
Ζούσε σε μια φτωχογειτονιά της Ναζαρέτ, έχοντας να αναθρέψει 8 παιδιά. Τον μονάκριβο Υιό της και Θεό μας και τα επτά παιδιά του Ιωσήφ, από την πρώτη του γυναίκα.
Σκούπιζε, έπλενε, κουβαλούσε νερό από το πηγάδι, μαγείρευε, ξενοδούλευε ακόμα, κάνοντας την καθαρίστρια, μην αφήνοντας όμως ποτέ την προσευχή της. Οι μετάνοιες που έκανε ήταν πάρα πολλές. Λένε ότι τα γόνατα της είχαν σκληρύνει σαν της καμήλας και το έδαφος όπου μετάνοιζε είχε υποχωρήσει.
Η Αγιοτέρα πάντων και καθαροτέρα όλων, παρακαλούσε το παιδί της να συγχωρήσει τις αμαρτίες της. Έτσι αισθανόταν. Πολύ αμαρτωλή.
Όταν αφιερώθηκε στον Ναό του Σολομώντα από τους γονείς της, για 12 χρόνια τρεφόταν από άγγελο μέσα στο Ιερό του Ναού. Και ενώ αφιερώθηκε στο Θεό, όταν ο Αρχάγγελος του Θεού Γαβριήλ τις μήνησε ότι θα μείνει έγκυος, δεν απίστησε όπως ο Ζαχαρίας. Δέχτηκε με πολύ ταπείνωση το θέλημα του Θεού, αν και ήταν εντελώς αντίθετο με την ζωή που έκανε μέχρι τότε, ως αφιερωμένη ψυχή και σώμα στον Θεό.
Η Παναγία ήταν όπως όλες οι γυναίκες. Δεν έζησε σε ιδανικές συνθήκες, ούτε με ιδιαίτερα προνόμια. Ήταν ίδια με εμάς. Όμως διέφερε από εμάς σε ένα πράγμα. Στην αγάπη της προς τον Θεό. Τον αγάπησε όσο κανείς άλλος άνθρωπος, με λόγια και με έργα, υπακούοντας τυφλά σε όσα έλεγε. Μία τυφλή υπακοή που απέρρεε από την απόλυτη εμπιστοσύνη, ευλάβεια και σιγουριά στην Πατρικότατη πρόνοιά Του.
Αγάπησε το Θεό, με λόγια και με έργα. Γιατί ήξερε ότι όποιος αγαπάει, εμπιστεύεται. Αυτός που αγαπάει, υπακούει, παραδίδεται, χωρίς να φοβάται και χωρίς να αντιλέγει. Αυτός που αγαπάει, δέχεται από τα χέρια του Θεού τα πάντα, ταπεινά και ευγνωμόνως. Η Παναγία ήξερε ότι αυτός που αγαπάει δεν ζει για τον εαυτό του, αλλά ζει για τον αγαπώμενο.
Όταν πήγε να σαραντίσει τον Υιόν της, ο Άγιος Συμεών προφήτευσε για τον Χριστό μεγάλες αλήθειες. Μια προφητεία που άλλους θα τρομοκρατούσε, την Μαρία δεν την τάραξε. Της είπε ο Άγιος ότι στην ψυχή της μια μέρα θα περάσει τέτοιο πόνο σαν να την διασχίζει δίκοπο κοφτερό μαχαίρι. Αν και δεν κατάλαβε, ούτε και ο Θεός της αποκάλυψε ποτέ τι σημαίνει, ώσπου ήλθε η ώρα να το ζήσει κάτω από σταυρό.
Η Παναγία τους πόνους που δεν πέρασε στην γέννα του Ιησού, τους πέρασε κάτω από τον σταυρό. Εκεί που όλοι Τον εγκατέλειψαν και δεν βρέθηκε ούτε ένας εκτός της μητέρας Του να τον παρηγορήσει. Αν δεν τις είχε προφητευθεί, ο πόνος της θα ήταν μεγαλύτερος. Μα και το σημαντικότερο κατά τους Αγίους Πατέρες: θα είχε αμαρτήσει με τους λογισμούς η Παναγία μας γιατί αν και ήξερε ότι είχε γεννήσει τον Υιό του Θεού, κάτω από τον Σταυρό και επάνω στον αβάστακτο πόνο του σταυρωθέντος Υιού της, θα αμφέβαλε για τη Θεότητά Του. Η ενθύμηση του λόγου του Αγίου Συμεών, στη θέα Του αυτή, ωσάν να ήταν ο χειρότερος κακούργος, τις απέτρεψε κάθε αρνητικό λογισμό.
Η Παναγία δεν αντιστεκόταν ποτέ στο θέλημα του Θεού. Σήκωνε όλα τα βάσανα αλλά και τα ανερμήνευτα μυστήρια του θεού, με υπομονή και σιωπή.
Υπάρχουν δυό λογιών σιωπές και δυο λογιών υπομονές. Η στείρα σιωπή και η στείρα υπομονή που δεν έχουν μέσα τους Θεό και ο καρπός τους είναι πολύ πικρός.
Σιωπάς αλλά χωρίς παρηγοριά, χωρίς ελπίδα. Σιωπάς αγανακτώντας. Αυτή είναι η απαράκλητη σιωπή, που είναι αβάστακτη, χωρίς έλεος και πετρώνει τον άνθρωπο ενώ είναι και παιδί της υπερηφάνειας. Αυτή γεννάει τα ατελείωτα γιατί…. Γιατί όλα σε εμάς, γιατί σε μένα, γιατί στο δικό μου παιδί; Τα ατελείωτα οργισμένα γιατί… που σας κάνουν σκληρούς με το Θεό, που νομίζετε ότι είναι άδικος.
Σκληρούς επίσης με τον εαυτό μας που νομίζουμε ότι είναι άτυχος. Σκληρούς με τους άλλους που νομίζουμε ότι δεν έχουνε βάσανα.
Η σιωπή της Παναγίας είχε ταπείνωση. «Ιδού η δούλης σου, γεννηθήτω ως θέλεις». Ότι δίνεις Εσύ είναι πάντα ψωμί, ας μοιάζει με πέτρα.
Η Παναγία είναι εδώ, στο πόνο μας, με τα σημάδια του πόνου μας επάνω της. Πρώτα Αυτή.
Ο πόνος είναι ένα κεφάλαιο που, αν επενδυθεί σωστά, μπορεί να μας αφήσει τεράστια κέρδη. Μας κάνει καλύτερους ή χειρότερους. Μας φωτίζει ή μας σκοτίζει. Μας γλυκαίνει ή μας σκληρύνει. Αρκεί να το δεχτούμε ως φάρμακο και όχι ως κατάρα. Αρκεί να το δεχτούμε από τον Πατέρα μας και όχι ως τυχαίο γεγονός.
Η Παναγία δε γλύτωσε από το καμίνι, δε γλύτωσε από τη ρομφαία, δεν αντιστάθηκε στην οδύνη της. Ούτε όμως και παραδόθηκε σ΄ αυτήν. Στο Θεό παραδόθηκε. Και παραδίδομαι στο Θεό σημαίνει τινάζω τη λογική μου στον αέρα. Δίνω σε Αυτόν την καρδιά μου, τα παιδιά μου, τα σχέδια μου, τη ζωή μου όλη. Γιατί δεν ανήκουμε στον εαυτό μας αλλά σ΄ Αυτόν που μας γέννησε, θυσιάστηκε και μας περιμένει στην αιωνιότητα.
Η Παναγία είναι δίπλα μας. Ξανανεβαίνει μαζί μας αυτόν τον ανήφορο που περνάμε άλλη μια φορά ως Ορθόδοξο έθνος, αφιερωμένο σ΄ Αυτόν.
Δεν μας αφήνει να απελπιστούμε, γιατί ξέρει η ίδια καλά πως μετά από κάθε μαρτύριο ακολουθεί η Ανάσταση.
Η Παναγία είναι εδώ. Ζωντανά τα θαύματά της, ζωντανά τα εικονίσματά της, ζωντανά τα προσκυνήματά της. Και πουθενά αλλού σε όλο τον κόσμο τόσο πολλά, όσο εδώ στην Ελλάδα. Και πουθενά δεν τιμάτε και δεν αγαπιέται τόσο πολύ, όσο συμβαίνει εδώ στην Ελλάδα. Γιατί άραγε; Είναι σύμπτωση;
Δεν υπάρχει σπίτι χωρίς την εικόνα της. Δεν υπάρχει χωριό χωρίς την Εκκλησία της. Δεν υπάρχει μοναστήρι χωρίς το παρεκκλήσι της. Δεν υπάρχει ανθρώπινη θλίψη χωρίς την επίκληση του ονόματός της.
Αυτή να είναι η ελπίδα μας και η παρηγοριά τόσο στις συμφορές που οι ίδιοι προκαλέσαμε, αλλά και σ΄ αυτές που θα έρθουνε.
Το τούνελ που μας βάλανε αλλού θα μας βγάλει… Διαμετρικά αλλού! Δεν το φαντάζονται όμως. Γιατί δεν ξέρουν πόσο επικίνδυνη είναι η σπίθα που φυλάγεται αθόρυβα κάτω από τη στάχτη. Είμαστε από τη γενιά που δεν πεθαίνει όταν ενταφιάζεται.
Ο ενταφιασμός μας δεν σημαίνει και το θάνατό μας.
Έχουμε στοργικότατη μητέρα που μας σκεπάζει με τις πρεσβείες της, από άσπονδους εχθρούς. Που μόνη αυτή μπορεί και το κάνει: να ζητάει έλεος για μας, εκεί που δεν μας αξίζει πια έλεος, έτσι όπως καταντήσαμε.
Θά ΄ρθουν ώρες πειρασμικές. Τότε που όλα θα δείχνουν πως οι προσευχές μας δεν εισακούονται, πως οι νηστείες μας άδικα γίνονται και ότι τα δάκρυά μας άδικα χύνονται. Τότε που ο ουρανός θα μοιάζει άδειος και ο Θεός ανύπαρκτος. Εσείς να μην απελπιστείτε. Φωνάξτε τη Μάνα και αυτή αυτοστιγμής! θα διαλύσει τα σκοτάδια των θλίψεων.
Η λατρεία που τις έχουμε αποβαίνει στο πρόσωπο του Υιού της. Εκείνος μας τη χάρισε και Εκείνος μας ανέθεσε σ΄ Αυτή.
Ο Κύριος και Θεός μας, ως κριτήριο για να ανταποδώσει στις παρακλήσεις μας (δια μέσου Αυτής), δεν έχει την καθαρότητά μας, που είναι ανύπαρκτη, αλλά τον πόνο της ψυχής μας.
Είναι καιρός μετανοίας, όχι γιατί είμαστε σε περίοδο μετανοίας (Σαρακοστή), αλλά γιατί βρισκόμαστε σε κατάσταση γενικής αποστασίας και αδιαφορίας για την πολύτιμη και αθάνατη ψυχή μας.
Πιστέψτε με…. Στη ζωή όλων μας θα έρθουν ώρες που η ρομφαία του πόνου θα πέφτει κατάκαρδα και θα σκίζει τα σπλάχνα μας.
Ζούμε ακόμα στον κόσμο μας και δυστυχώς επιμένουμε να μαστιγωθεί το Φως έως θανάτου. Ο Χριστός ξανασταυρώνετε άπειρες φορές από όλους μας, γιατί άπειρες είναι και οι αμαρτίες μας κάθε μέρα. Και εμείς που όνομα έχουμε ότι ζούμε και νεκροί είμαστε, περιμένουμε να γιορτάσουμε την ανάσταση αλλά χωρίς σταύρωση (μετάνοια).
Αντί να ξεχρεώσουμε εμείς το χρέος μας για τα καρφιά του Χριστού, αντί έστω να δείξουμε την ύστατη στιγμή που μας απόμεινε ευγνωμοσύνη και επιστροφή στον ευεργέτη μας, δυστυχώς συνεχίζουμε να τον πληγώνουμε.
Τι κρίμα! Πόσο λυπηρό! Ο Χριστός μας, η σταυρωμένη Αγάπη, ξανασταυρώνετε αυτή τη φορά όχι από τους Ρωμαίους, όχι από τους Εβραίους. Από τα αγαπημένα του παιδιά, τους Έλληνες.
Εμείς επιλέξαμε όχι να σταυρωθεί το σκοτάδι μας, όχι η αμαρτία μας, αλλά το Φως που ζει μέσα μας. Και δεν του δώσαμε τη δυνατότητα να απλώσει τις ακτίνες Του, γιατί πιστέψαμε ότι η ζωή είναι εδώ, σ΄ αυτό που φαίνεται, σ΄ αυτό που βλέπουμε εξωτερικά.
Στραφείτε στη Γέφυρα μεταξύ ουρανού και γης, στην πλατυτέρα των ουρανών, αν δεν έχετε το θάρρος να στραφείτε στον Υιό της. Και αυτή ως Μητέρα στοργική θα δώσει τις λύσεις.
Ο δούλος του Θεού Μωυσής μοναχός
www.ouraniaminimata.gr
