Αν στο πρώτο μέρος
της Μεγάλης Σαρακοστής η προσπάθεια μας αποσκοπούσε στην κάθαρση του νου και
της καρδιάς με τη νηστεία, την προσευχή, τη συμμετοχή μας στο μυστήριο της
Θείας Ευχαριστίας, τώρα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η κάθαρση δεν
είναι αυτοσκοπός. Τώρα όλα πρέπει να μας οδηγήσουν στην οικειοποίησή μας με τον
Σταυρικό θάνατο και την Ανάσταση.
«Την κοινήν ανάστασιν…»
Η Ανάσταση του
Λαζάρου προεικονίζει ήδη την Ανάσταση του ιδίου του Χριστού. Και ενώ μέχρι
σήμερα γνωρίζαμε ότι το Σάββατο είναι η ανάμνηση των απανταχού κεκοιμημένων, το
Σάββατο αυτό του Λαζάρου εορτάζεται ως μια αναστάσιμη ημέρα.
Μας προετοιμάζει να
κατανοήσουμε τη νίκη του Χριστού απέναντι στον αιώνιο εχθρό, τον άδη. Μια νίκη
που κάνει τον ίδιο τον άδη να τρέμει και πικρά να κλαίει. Ο φίλος του Χριστού ο
Λάζαρος αποτελεί την προσωποποίηση του κάθε ανθρώπου και η Βηθανία, όπου βρίσκεται
το σπίτι του, σύμβολο ολόκληρης της οικουμένης, ο τόπος όπου κατοικεί ο κάθε
άνθρωπος.
Ακολουθούμε τον
Ιησού προς τα Ιεροσόλυμα, μέχρι τον τάφο του Λαζάρου, και ακούμε τη
συγκλονιστική εντολή Του: «Λάζαρε, δεύρο έξω». Κατανοούμε τώρα ότι είναι η δύναμη
της αγάπης, της αγάπης που γίνεται δύναμη και μπορεί να νικά τον θάνατο. Ο Θεός
είναι Αγάπη και η Αγάπη είναι Ζωή.
Είναι «η πάντων
χαρά. Χριστός η αλήθεια, το φως και η ζωή. του κόσμου η ανάστασης…» (Κοντάκιο
της εορτής).
«Ευλογημένος ο ερχόμενος»
Στη Βαϊοφόρο εικόνα,
που προσκυνούμε την Κυριακή των Βαΐων, βλέπουμε τον Χριστό να εικονίζεται επάνω
στον «υιόν υποζυγίου» και να πορεύεται επάνω στα Βάια των κλάδων και στα
λουλούδια. Η πορεία μας φθάνει στο τέλος της. Φθάνουμε στην Εβδομάδα των Παθών.
Οι ημέρες που
ακολουθούν είναι Άγιες και Μεγάλες και έχουν ένα ορισμένο στόχο. Μας
υπενθυμίζουν την εσχατολογική σημασία του Πάσχα. Σήμερα, όλοι μας λίγο πολύ
θεωρούμε τη Μεγάλη Εβδομάδα ως μία όμορφη παράδοση.
Όμως, Πάσχα σημαίνει
το τέλος του κόσμου. Πάσχα σημαίνει το πέρασμα στην αιώνια Βασιλεία του Θεού.
Τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας, που θα ακολουθούσουν, δεν αποτελούν μια απλή
ανάμνηση, αλλά γίνονται.
«Σήμερον…»
Ποιό μπορεί να είναι
το νόημα του «σήμερον»; Ασφαλώς και όλα αυτά δε γίνονται «σήμερον». «Σήμερον»
μπορούμε να θυμόμαστε αυτές τις πράξεις μας και η Εκκλησία είναι βασικά το δώρο
και η δύναμη αυτής της ανάμνησης, που μεταβάλλει τις πράξεις από το παρελθόν σε
αιώνια πραγματικά γεγονότα.
Ο χρόνος παύει να
υπάρχει με τη μορφή του παρόντος και του μέλλοντος και τον βιώνουμε σαν ένα
διαρκές παρόν. «Τα Πάθη τα σεπτά η παρούσα ημέρα, ως φώτα σωστικά ανατέλλει τω
κόσμω », μας διαβεβαιώνει ο υμνωδός. Άλλωστε αυτό δε βιώνουμε σε κάθε Θεία
Λειτουργία; Ολόκληρο το έργο της Θείας Οικονομίας: «Μεμνημένοι… πάντων των υπέρ
γεγενημένων… και της Δευτέρας και ενδόξου πάλιν Παρουσίας».
Από το εσπέρας της
Κυριακής των Βαΐων εισερχόμεθα στον λειτουργικό χρόνο της Αγίας και Μεγάλης
Εβδομάδας. «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…». Μαζί μ’ εμάς και όλη η ανθρωπότητα που
ζει το κακό, την απόγνωση, τήν απελπισία, αλλά και προσδοκά.
Πιστεύουμε στην
Ανάσταση και προσδοκούμε την Ανάσταση. Ξέρουμε ότι ο θάνατος του Χριστού
εκμηδένισε τη δύναμη του θανάτου. Και περιμένουμε με χαρά και ελπίδα. Όταν
βαπτιζόμαστε στο όνομα της Αγίας Τριάδας, βαπτιζόμαστε στον θάνατο του Χριστού
και από εκείνη τη στιγμή συμμετέχουμε στη ζωή Του που βγήκε από τον Τάφο.
Κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα Του, που είναι η τροφή της αθανασίας, της
αιωνιότητας.
Ο Χριστός έρχεται
στην καρδιά μας, για να μας αναγεννήσει και να μας αναστήσει. Είναι η αγάπη
Εκείνου που δημιουργεί εκ του μηδενός ανθρώπινες υπάρξεις, κατά την εικόνα Του.
Αυτή η οδυνώμενη αγάπη του Θεού περνά από τον Σταυρό και τον θάνατό Του και
μεταμορφώνεται σε δύναμη και Ανάσταση. Ας πάμε κι εμείς κοντά σ’ Εκείνον, για
να εορτάσουμε μαζί με τη δική Του και τη δική μας Ανάσταση.
(Αγαθαγγέλου,
Επισκόπου Φαναρίου, «Η ζύμη του Ευαγγελίου», εκδ. Αποστ. Διακονία, σ. 108-110) https://www.askitikon.eu
