Φώτο:
Ιανουάριος του 2003 ο Παπά- Φώτης ο Λαυριώτης με τον αρθρογράφο Δρ. Κωνσταντίνο
Βαρδάκα
Μετά τον δείπνο σε οικία πνευματικών του
παιδιών ζήτησε να βγούμε μαζί φωτογραφία. Όλοι οι παριστάμενοι εξεπλάγησαν
γιατί ο Παπά Φώτης δεν έβγαινε συχνά φωτογραφίες εκτός και αν ήταν παιδιά. Κάποιος τον ρώτησε ..παππούλη να βγούμε
και μαζί φωτογραφία; Και του απάντησε: Βρε
με αυτόν βγαίνω φωτογραφία για να την βλέπει όταν θα γράφει και θα τον
χλευάζουν οι άνθρωποι , να θυμάται εμένα. Τότε δεν υπήρχε καμία σκέψη να αρθρογραφούμε
για ΧΡΙΣΤΟ και Ελλάδα (είπε και άλλα που
δεν είναι επί του παρόντος) Σήμερα
όμως μετά τον φονικό σεισμό στην Αλβανία θυμηθήκαμε τον Γέροντα γιατί σε
ανύποπτο χρόνο μας είπε, δίχως να προηγηθεί καμμιά ερώτηση μας : Βάλε σημάδι την ΑΛΒΑΝΙΑ. Μετά «η
ανθρωπότητα θα φορέσει μελιντζανιά ρούχα
(πένθιμα), μεγάλοι σεισμοί και πόλεμοι παντού για τις αμαρτίες της»
Σιγά –σιγά ανακαλύπτουμε το πνευματικό
αυτό μεγάλο μέγεθος του ρακένδυτου
λευίτη.
Ένα να σας πούμε κάποιο βαρύ χειμώνα τον
συναντήσαμε νηστικό μέσα στο πλοίο της γραμμής για την Μυτιλήνη (είχε να φάει
δυο μέρες ) γιατί πήρε πληροφορία ότι έπρεπε να κατέβει στην Αθήνα και μετά να
πάει να λειτουργήσει στις φυλακές των ανηλίκων στην Αυλώνα γιατί όπως μας είπε
κινδύνευαν ψυχές παιδιών εκεί.
Όταν τον πήγαμε αναγκαστικά στην
τραπεζαρία του πλοίου να φάει κάτι για να πιαστεί κάπως, μετά το κλείσιμο της τραπεζαρίας κάλεσε τον μάγειρα και τους
σερβιτόρους να κάνουμε όλοι μαζί το απόδειπνο γιατί ερχόταν μεγάλη καταιγίδα
στην θάλασσα.
Το 2013 γράφουμε για τον Γέροντα
"Οι
σιωνιστές εργάζονται, εμείς τι κάνουμε;" ΠΑΠΑ-ΦΩΤΗΣ Ο ΛΑΥΡΙΩΤΗΣ το αηδόνι
της Μυτιλήνης που ξετρελάθηκε από την Χαρά της ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Με το ¨ευλογείται Γέροντα¨ ,
αυτή την φράση μου έλεγε κάθε φορά που τον συναντούσα επί 20 και συναπτούς
χρόνους γνωριμίας.
Τότε αναρωτιόμουν γιατί το έλεγε κατ’
επανάληψη και πεισματικά, σήμερα το βιώνουμε όλοι μας!!!
Όταν έλεγε αυτή
την φράση το πρόσωπο του μόρφωνε συσπάσεις οργής , πονούσε πάρα
πολλά χρόνια για τα δόλια σχέδια που εξύφαιναν εναντίον της Ορθοδοξίας και της
Πατρίδας μας. Στα γαλάζια μάτια του έβλεπες ΧΡΙΣΤΟ και ΕΛΛΑΔΑ.
Μετά την συζήτηση
πάντα, μα πάντα με αποχαιρετούσε με το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ για την πατρίδα και καλή
αντάμωση στην επουράνια Πατρίδα μας.
5-3-1988, συγκράτησα αυτή την
ημερομηνία γιατί ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στην Μυτιλήνη για να προσκυνήσω
τους Νεοφανείς Αγίους της, τον ΑΓΙΟ ΡΑΦΑΗΛ, τον ΔΙΑΚΟΝΟ ΝΙΚΟΛΑΟ και την
ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΡΑ ΕΙΡΗΝΗ.
Τον πρώτο άνθρωπο που συνάντησα μόλις
βγήκα από το πλοίο της γραμμής, εκεί κοντά στην καταπακτή , ήταν
ένας ρακένδυτος Λευίτης με γυμνά πόδια που έσερνε ένα καροτσάκι με παλιοσίδερα
και πέτρες.
Μα καλά τι έπαθε αυτός
αναρωτήθηκα , τρελάθηκε?
Την απορία μου την έλυσε ο ταξιτζής
-«είναι ο Παπά Φώτης από τα Πάμφυλα και
όλη μέρα γυρίζει μαζεύοντας από εδώ και από εκεί υλικά και με αυτά
μόνος του κτίζει Εκκλησία.»
Πέρασε λίγος καιρός και σε επόμενο ταξίδι
μου στην Μυτιλήνη έψαξα να τον βρω.
Τον βρήκα μέσα στον ελαιώνα των Παμφύλων,
ήταν μεσοκαλόκαιρο και ο Γέροντας αναπαυόταν στην ψηφιδωτή από
μαρμαράκια απλωταριά που είχε κτίσει με τα χεράκια του έμπροσθεν του Ιερού
Ναΐσκου του Αγίου Λουκά του Νεομάρτυρα του εκ Παμφύλων που είχε τον
κατασκευαστικό ρυθμό των Ναών του Μυστρά.
«Ευλογείται Γέροντα, την ευχή σας»
του φώναξα έξω από τον βοτσαλωτό
περιτείχισμα που περιβάλει τα κτίσματα.
Δεν μου μίλησε, επέμενα και τότε με
κοίταξε αυστηρά και μου λέει
«εγώ δεν έχω ευλογία και ευχή» και συνεχίζει «οι σιωνιστές
εργάζονται παλληκάρι μου, εμείς τι κάνουμε;»
«Τώρα
το ρίξαμε στο ραχάτι σε λίγο να δεις τι θα γίνει.»
-Αμάν πέσαμε σε σαλεμένο μονολόγησα ,
έκανα να φύγω ¨έλα μέσα να ξεκουρασθείς¨ μου είπε.
Από τότε αυτή η κατά ΧΡΙΣΤΟ σαλότητα, όσες φορές και κατά ΘΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ τον
συνάντησα και σε όποιο μέρος τον συνάντησα πάντα με ανάπαυε και γιόμιζα με την
άλλη Χαρά φυσικά όχι αυτή του κόσμου. Σε αυτές τις απρόσμενες
συναντήσεις πολλές φορές μου εκμυστηρεύθηκε γεγονότα των βιωματικών διαδρομών
του που λόγω χώρου επιλεκτικά αναφέρω.
«ο Γέροντας μου ονόματι Παυλίδης ήταν
γιατρός , σπουδαγμένος στο Παρίσι και στην Κωνσταντινούπολη, μόναζε στην
Μεγίστη Λαύρα του ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ. Κάποια μέρα με φώναξε και μου ζήτησε να τον
βοηθήσω να σχίσει τα πτυχία του, λέγοντας μου...αυτά δεν αξίζουν τίποτα μπροστά
στο ΠΤΥΧΙΟ που δίνει Ο ΘΕΟΣ...»
Γέροντα, τον ρωτήσαμε , αυτή την εποχή
..ήταν μέσα δεκαετίας του 90.. βγαίνουν βιβλία για τον Γέροντα Παίσιο, τι γνώμη
έχετε;
«Αυτός παιδί μου είναι το διαμάντι της
Εκκλησίας μας, τον γνώρισα καλά γιατί μαζί βοηθούσαμε τον Παπά Τύχωνα»
«Εμείς είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε
μεγάλους Γεροντάδες και μαζεύαμε το πνευματικό μέλι τους απλόχερα. Έτσι γνώρισα
και τον Γέροντα ΑΓΙΟ ΣΙΛΟΥΑΝΟ και με έπιασε τότε μια όρεξη μέσα από τις
Αγιορείτικες Βιβλιοθήκες και τα συναξάρια του ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ να
συγκεντρώσω όλους τους γνωστούς μέχρι εκείνα τα χρόνια ΑΓΙΟΥΣ της Νήσου Λέσβου
και βρήκα πολλούς Αγίους και Νεομάρτυρες της τοπικής Εκκλησίας. Όταν επέστρεψα
στην Μυτιλήνη παρήγγειλα την πρώτη Εικόνα τους και την Ασματική Ακολουθία τους
από το Άγιο Όρος.»
-«Επειδή καταγινόμουν με τους τοπικούς
Αγίους, την εποχή που εργαζόμουν στην Ιερά Μητρόπολη με φώναξε ο Μακαριστός
Ιάκωβος ο εκ Σιατίστης και με ρώτησε τι γνώμη έχω για τις Θαυμαστές Εμφανίσεις
των Νεοφανών ΑΓΙΩΝ στον λόφο των Καρυών της Θερμής...ήταν το 59-60... ,
προσπαθώντας να λύσει τις απορίες του , πως είναι δυνατόν να εμφανίζονται
οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη ολοζώντανα σε απλοϊκούς
ανθρώπους;
«Είπα στον Σεβασμιότατο να μην αμφιβάλλει
καθόλου γιατί και εγώ μικρό προσφυγόπουλο από τα Βουρλά της Μ. Ασίας , όταν
έβοσκα πρόβατα στον Ένηπτο λόφο των Καρυών αξιώθηκα να τους δω
πολλές φορές μέσα σε ΦΩΣ ολοζώντανα δίχως να γνωρίζω τότε τα ονόματα
τους. Αυτοί οι Άγιοι παιδί μου, οι Νεοφανείς είναι πολύ μεγάλοι ΑΓΙΟΙ και
κοσμούν το στερέωμα της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας. Αυτό το νησί έχει μεγάλες
Ευλογίες από την ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ γιατί κράτησε Εικονόφιλη στάση
στους εικονομαχικούς χρόνους. Από σεβασμό στην ΜΗΤΕΡΑ του ΚΥΡΙΟΥ
μας στην ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣΣΟΥ παρήγγειλα πριν πολλούς
χρόνους στον Γέροντα Γεράσιμο τον Μικραγιαννίτη τον
Παρακλητικό Κανόνα της Εφέστιας Εικόνας ΤΗΣ.»
Μου τα έλεγε αυτά και απέναντι μου έβλεπα
έναν ρακένδυτο Αρχιμανδρίτη , πολλές φορές ανυπόδητο όπως τον συναντούσα μέσα
στις αστικές συγκοινωνίες των Αθηνών όταν κατέβαινε από την Λέσβο για να πάει
να λειτουργήσει σε φυλακές και νοσοκομεία.
Διέδραμε με ένα τρίχινο ταγάρι όλη την
Ελλάδα όπου υπήρχε αναγκεμένος λαμβάνοντας άνωθεν πληροφορία. Ο ίδιος μου
είπε...
-« Την δεκαετία της φτώχειας του 40 με
βαρύ χειμωνιά έπρεπε νύκτα να πάω από ένα χωρίο σε άλλο διασχίζοντας τις
παγωμένες πεδιάδες του Κιλκίς , οι χωριανοί μου έδωσαν ένα φακό για τον δρόμο,
αλλά στα μέσα του δρόμου με περικύκλωσε ένα κοπάδι λύκων, τρόμαξα και άρχισα να
λέω τους ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, τότε είδα κάτι πρωτόγνωρο οι λύκοι ερχόταν
ένας-ένας και ακουμπούσαν με τις τρίχες τους το ράσο μου και με
ξεπερνούσαν βαδίζοντας πιο μπροστά από μένα. Αυτό γινόταν όσο έλεγα τους
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ.
Τώρα που πλάκωσαν ¨βαρείς λύκοι ¨στην
πατρίδα μας το ίδιο να κάνετε και εσείς!!!¨»
Ο Παπά Φώτης ήταν πολύ καλός γνώστης της
Ελληνικής Ιστορίας και μάλιστα της Εκκλησιαστικής, όμως η αγάπη του για τους
Δογματικούς Πατέρες της Εκκλησίας ήταν μοναδική, σε σημείο μάλιστα
πάνω σε αποκόμματα χαρτονένια που τα έβρισκε από εδώ και εκεί να
γράφει σε αυτά τους Λόγους των Θεοφόρων Πατέρων και να τα μοιράζει
στον κόσμο αντί ευλογίας. Πάντα μέσα στο ταγάρι του είχε ένα μικρό ψαλιδάκι με
το οποίο αποσπούσε από αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών Εικόνες Αγίων γιατί
θεωρούσε μεγάλη ασέβεια να ρίχνονται στα σκουπίδια.
Στις δογματικές εκτροπές ήταν λάβρος κατά
πάντων και δεν έκανε εκπτώσεις. Προγνώριζε την επίσκεψη του Πάπα στην Ελλάδα
και τι ¨ευλογίες¨ έφερνε αυτή η επίσκεψη...στην πατρίδα μας.
Στις αρχές της δεκαετίας του 90 τον
ρώτησα
Παπά Φώτη τι θα γίνει με τους Τούρκους
απέναντι;
-« Τώρα θα κάνουμε τον ψόφιο κοριό!! Λίγη
υπομονή και θα γίνει το ΑΓΙΟ ΘΕΛΗΜΑ του ΘΕΟΥ σε αυτούς και σε εμάς. Όμως να
ξέρεις κάτι την Μ. Ασία την χάσαμε το 20 γιατί ο Ελληνικός Στρατός έβριζε τα
ΘΕΙΑ και οι ανώτεροι αξιωματικοί του κατέλυαν στα χαμαιτυπεία της εποχής που
φρόντισαν οι Κεμαλιστές να έχουν κατασκόπους!!»
Νοέμβριο του 2009 τον συναντώ για
τελευταία φορά στο φιλόξενο σπίτι που τον γηροκομούσε με αγάπη στην Αθήνα.
Ο Γέροντας είχε το βλέμμα του
προσηλωμένο αλλού . Αυτή την φορά δεν με υποδέχθηκε με την γνωστή
φράση του
«οι σιωνιστές εργάζονται, εμείς τι κάνουμε;»
Απόλυτη σιωπή σε όλες τις ερωτήσεις μου που με
αγωνία του εξέθετα καθότι η πατρίδα μας ένα μήνα πριν άρχισε να
μπαίνει στο καμίνι των δοκιμασιών της (σε λίγο ερχόταν μνημόνια και ότι άλλο
δεν φανταζόμασταν, αλλά ήρθε)
Μόνο τραγουδούσε με την γλυκεία φωνή του
«τα ρούχα τα μελιτζανιά» ένα μικρασιάτικο δημώδες.
Τότε μου είπαν, ότι όταν είναι
στενοχωρημένος τραγουδά αυτό το τραγούδι!! Που να σκεφτώ τότε ότι κάποιοι
ήδη φόρεσαν στην πατρίδα μας μωβ σάβανο...
Σε λίγο ο Γέροντας ανασηκώθηκε από το
κρεβάτι και έδειξε απέναντι του μια πανέμορφη Εικόνα της Αναστάσεως
του Κυρίου μας, χαμογέλασε γλυκύτατα και είπε ΩΡΑΙΟ, ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ, ΑΥΤΟ ΘΑ ΜΑΣ
ΣΩΣΕΙ!!!
5-3-2010 έμαθα την Κοίμηση του ΠΑΠΑ ΦΩΤΗ
.
Σαν να μου φάνηκε να τον είδα να σέρνει
το καροτσάκι του, όπως την πρώτη φορά που τον αντίκρισα με την μόνη διαφορά,
τώρα αστραποβολούσε και μέσα στο καροτσάκι του δεν είχε άχρηστα μπάζα αλλά
προσευχές και ικεσίες για να τις εναποθέσει στον Θρόνο του ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ
ΘΕΟΥ να σώσει την ΠΙΣΤΗ και την ΠΑΤΡΙΔΑ, αυτά τα δύο για τα οποία
νοιαζόταν σε όλη την επίγεια βιωτή του και πολεμούσε για αυτά με την κατά
ΧΡΙΣΤΟ ΑΓΙΑ ΣΑΛΟΤΗΤΑ του . ΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΒΑΡΔΑΚΑΣ.
