Ο ΑΚΡΟΓΩΝΙΑΙΟΣ ΛΙΘΟΣ (ΕΠΙΚΑΙΡΟ)

«Λίθον ὅν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλήν γωνίας»

Ἡ παραβολή τοῦ ἀμπελῶνος, ἀδελφοί μου (διαβάζεται την Κυριακή ΙΓ΄ Ματθαίου), εἰπώθηκε ἀπό τόν Κύριό μας γιά τούς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι ἀμφισβητοῦσαν τήν θεότητά Του. Στήν παραβολή αὐτήν ὁ Κύριός μας προφητεύει περί τοῦ θανάτου Του ἀλλά καί περί τῆς τύχης τῶν σταυρωτῶν Του. Τήν διδακτική αὐτή παραβολή Του ὁ Κύριός μας τελειώνει μέ μία φράση τῶν ψαλμῶν. Ἐρωτᾶ ὁ Χριστός τούς ἀπίστους Ἰουδαίους: «Ποτέ δέν διαβάσατε στίς Γραφές, ὅτι ὁ λίθος πού ἀπέρριψαν οἱ οἰκοδόμοι, ἔγινε ἀκρογωνιαῖος λίθος. Ἀπό τόν Κύριο ἔγινε αὐτό καί φαίνεται θαῦμα στά μάτια μας;» (Ψαλμός ριζ΄ 22).
Τί σημαίνει ἡ ἀλληγορία αὐτή; Ὁ Χριστός παρομοιάζεται μέ πέτρα καί οἰκοδόμοι εἶναι οἱ Ἰουδαῖοι Ἀρχιερεῖς καί διδάσκαλοι. Ὁ Χριστός ἐρωτᾶ τούς πνευματικούς ἡγέτες τῶν Ἰουδαίων: «Ποτέ δέν διαβάσατε τήν προφητεία, ὅτι τήν πέτρα πού σεῖς θεωρήσατε ἄχρηστη ὁ Θεός τήν χρησιμοποίησε γιά νά θεμελιώσει ἕνα ἄλλο οἰκοδόμημα». Οὐσιαστικά τούς ἔλεγχε λέγοντας τους: «Ἐσεῖς μέ θεωρεῖται ἄχρηστο καί ἀπορίπτετε τήν διδασκαλία μου, τήν ζωή μου, τήν θυσία μου. Νά ξέρετε ὅμως ὅτι πάνω σέ μένα ὁ Θεός θά στηρίξει μία ἄλλη κοινωνία, τήν ἐκκλησία του».

Ἄν καί ὁ λόγος αὐτός ἀφοροῦσε τούς Ἰουδαίους ἐν τούτοις ἔχει ἐφαρμογή καί σήμερα. Ἰδού πῶς.

Α) Ὁ Χριστός ἀπορρίπτεται καί περιφρονεῖται.

Οἱ ποικιλόνυμοι ἡγέτες καί ἄρχοντες τῶν λαῶν ἀπορρίπτουν καί σήμερα τόν Ἰησοῦ Χριστό. Θεωροῦν τήν διδασκαλία του ξεπερασμένη, τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ μία ἀνοησία, τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ ὁμοίως ὡς ἀνόητες. Ἡ θυσία του δέν σημαίνει γιά αὐτούς τίποτε. Γι’ αὐτό ὅπως καί οἱ παλαιοί ἐκεῖνοι ἡγέτες τοῦ Ἰσραήλ παρότρυναν τόν λαόν νά περιφρονήσουν τόν Χριστό. Προσπαθοῦν νά πείσουν τούς ἀνθρώπους, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἄχρηστος. Δέν χρειάζεται οὔτε ἡ διδασκαλία του, οὔτε ἡ ζωή του, οὔτε ἡ θυσία του.

Αὐτοί οἱ ἄρχοντες τῶν λαῶν, πού διαφημίζουν τούς ἑαυτούς τους ὡς σοφούς καί ἐπιστήμονες ἀγωνίζονται νά πείσουν τούς ἀνθρώπους, νά μήν δίνουν καμμία προσοχή στόν Ἰησοῦ Χριστό. Γι’ αὐτό καί ὅ, τι εἶναι χριστιανικό ἀμέσως ἀφαιρεῖται καί περιφρονεῖται. Τίθεται στήν ἄκρη ὡς ἄχρηστο. Θέλετε παραδείγματα ; Ἰδού μερικά: Οἱ νόμοι γιά τό αὐτόματο διαζύγιο καί τήν ἀποποινικοποίηση τῆς μοιχείας. Ὁ Χριστός διδάσκει ὅτι οἱ σύζυγοι πρέπει νά μένουν ἑνωμένοι καί νά μήν χωρίζουν. Οἱ δικοί μας σοφοί νομοθέτες εἶπαν: Ὄχι, ἀλλά ὅποτε θέλουν νά μποροῦν νά διαλύουν τόν γάμο. Ὁ Χριστός θεωρεῖ τήν μοιχεία πράξη βδελυρή καί τήν καταδικάζει. Οἱ δικοί μας σοφοί νομοθέτες εἶπαν: Ὄχι ἡ μοιχεία εἶναι πράξη ἐπαινετή. Ἄλλα παραδείγματα ἀπό τόν χῶρο τῆς ἐκπαίδευσης ὅπου συστηματικῶς γίνεται προσπάθεια νά περιορισθεῖ κάθε χριστιανικό στοιχεῖο. Νά μήν ἐκκλησιάζονται τά παιδιά, νά μήν διδάσκονται θρησκευτικά, νά μήν ἔρχωνται σέ ἐπαφή μέ ἱερεῖς καί τόσα ἄλλα.

Σ’ ὅλους αὐτούς ἐφαρμόζεται ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ «Σεῖς μέ περιφρονεῖτε. Ἐσεῖς μέ ἀπορρίπτετε. Ἐσεῖς μέ θεωρεῖτε ἄχρηστο. Δέν ἐξυπηρετῶ τά σχέδιά σας. Δέν εἶμαι εὔχρηστος γιά τούς σκοπούς σας. Γι’ αὐτό καί μέ ἀμφισβητεῖτε. Μέ θέτετε στό περιθώριο».

Β) Ὁ Χριστός παραμένει θέμελιο τῆς Ἐκκλησίας.

Μάθετε λοιπόν ὅλοι ἐσεῖς πού ἀρέσκεσθε νά ὀνομάζεσθε σοφοί καί μορφωμένοι ὅτι: «Ἐγώ παραμένω ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος, ὁ θεμέλιος λίθος, τό ἀκροθίνιον τῆς Ἐκκλησίας». Ὁ Χριστός κατέχει τήν ἐκλεκτή μερίδα τῆς ἀνθρωπότητος. Στόν Χριστό ἐπίστευσαν καί πιστεύουν οἱ ἄνθρωποι μέ τήν καθαρή καρδιά, τόν φωτισμένο νοῦ, τήν ἰσχυράν θέληση, τά ἁγνά συναισθήματα. Αὐτοί στηρίζονται στόν Ἰησοῦν Χριστόν. Αὐτόν θέτουν ἀρχηγόν τῆς ζωῆς τους. Ὑπακούουν στόν Ἰησοῦν Χριστόν. Σέβονται τίς ἐντολές του, τίς ὁποῖες θεωροῦν ἀληθινές καί σωτήριες. Μετέχουν στά μυστήρια. Ἀγωνίζονται νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τά πάθη τους. Εἶναι ζωντανά μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Χριστός εἶναι τό θεμέλιον τῆς Ἐκκλησίας. Μιᾶς θεανθρώπινης κοινωνίας, ἐντός τῆς ὁποίας ἐντασσόμενοι καί ζῶντες οἱ ἄνθρωποι γίνονται κοινωνοί θείας φύσεως, συμπολῖτες τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Χριστός χαρακτήρισε τούς πιστούς λαόν του ἐκλεκτόν.

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος εἶπε ὅτι οἱ χριστιανοί εἶναι πολύτιμοι λίθοι πού κοσμοῦν τό οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας πού εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ἀνθρώπων «θεοῦ οἰκοδομή».

Ἀδελφοί μου.

Ἄς ἀκούσουμε τήν φωνή τοῦ Θεοῦ πού μᾶς συμβουλεύει:

«’Ιδού τοποθετῶ, ἕναν λίθον ἀκρογωνιαῖο διαλεκτό, πολύτιμον καί ἐκεῖνος πού πιστεύει σέ αὐτόν δέν θά ντροπιαστεῖ» (Α΄Πέτρου β΄6). Κανείς ἀπό αὐτούς πού πιστεύουν στόν Ἰησοῦ Χριστό δέν θά ντροπιαστεῖ. Κανένας πού ἐλπίζει στόν Ἰησοῦ Χριστόν δέν θά διαψευσθεῖ.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου, ἡ ζωή, ἡ ἀλήθεια, ὁ θεός πού σαρκώθηκε γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου: «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλά ἔχῃ ζωή αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 16).

Αρχιμ. Καλλίνικος  Νικολάου, Ι.Μ. Καισαριανής

(aktines.blogspot.com)

H AΙΩΝΙΑ ΔΥΝΑΜΙΣ «Λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας»

ΑΠΟ ὅλη την εὐαγγελικὴ περικοπή (η οποία διαβάζεται την Κυριακή ΙΓ΄ Ματθαίου), και περιέχει τὴν παραβολὴ τῶν κακῶν γεωργῶν, πηγαίνω στὸν τελευταῖο στίχο· «Λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦν­τες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας»· λιθάρι, ποὺ τὸ παραπέταξαν οἱ χτίστες, αὐτὸ ἔγινε ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς οἰκοδομῆς (Ματθ. 21,42). Εἶνε μιὰ προφητεία τῶν Ψαλμῶν τῆς Πα­λαιᾶς Διαθήκης (Ψαλμ. 117,22), ποὺ ὁ Χριστὸς βεβαιώνει ἐδῶ ὅτι ἐκπληρώθηκε στὸ πρόσωπό του.

* * *

Κανένα ἄλλο πρόσωπο, ἀγαπητοί μου, δὲν ἀπησχόλησε τόσο τὴν ἀνθρωπότητα καὶ δὲν ἀπέσπασε τόσο τὴν προσοχὴ ὅσο τὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Κανείς ἄλλος δὲν ἔγινε ἀντικείμενο τόσης μελέτης καὶ συζητήσεως, κανείς δὲν ἀπέκτησε τόσους πιστοὺς φίλους καὶ ἀφωσιωμένους λατρευτὰς ἀλλὰ καὶ τόσους σφοδροὺς ἐχθροὺς καὶ ἐμ­παθεῖς πολεμίους ὅσους αὐτός.

Ἄλλοι τὸν λάτρευσαν ὡς Σωτῆρα καὶ τὸν ἔβαλαν βασιλέα τῶν καρδιῶν καὶ Θεό τους· γονάτισαν ἐμπρὸς στὸ μεγαλεῖο του καὶ ἔψαλαν τὸ αἰώνιο κάλλος καὶ τὴν ἀμέτρητη δύναμί του. Ἄλλοι ὅμως τὸν δέχθηκαν ὡς ἁ­πλὸ προφήτη ἢ φιλόσοφο ἢ κοινωνιολόγο καὶ ἀναμορφωτή· δὲν ἄφησαν ὅμως οἱ δυσ­τυχεῖς νὰ διεισδύσουν στὶς σκληρὲς καρδιὲς καὶ στὶς περιωρισμένες διάνοιές τους οἱ ἀκτῖνες τῆς Θεότητός του, ποὺ θὰ τοὺς ἔδιναν τὴν πίστι καὶ τὴ χάρι. Ἄλλοι τέλος τὸν φθόνησαν, τὸν μίσησαν καὶ ἐξετόξευσαν ἐναντίον τοῦ μεγαλείου καὶ τῆς Θεότητός του τὰ ἀνίσχυρα βέλη τῆς κακίας τους. Πράγματι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς διὰ μέσου τῶν αἰώνων στάθηκε «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λουκ. 2,34) καὶ «πέτρα σκανδάλου» (῾Ρωμ. 9,33· Α΄ Πέτρ. 2,7). Τὸ «σχίσμα» ἐξ αἰ­τίας του, τὸ ὁ­ποῖον «ἐγένετο» στὴν ἐποχή του (Ἰωάν. 7,43), παρατηρεῖται καὶ θὰ παρατηρῆται μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων.

Τὸ πέρασμα τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὴν σκηνὴ τοῦ κόσμου ἀποτελεῖ τὸ μεγαλύτερο κοσμοϊστορικὸ γεγονός· ὅμοιό του δὲν ἔχει νὰ παρουσιάσῃ ἡ παγκόσμιος ἱστορία, ποὺ ἀπ’ αὐτὸ χωρίστηκε σὲ πρὸ Χριστοῦ καὶ μετὰ Χριστόν. Ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης δίχασε(!) τὴν ἀνθρωπότητα σὲ δύο μεγάλα καὶ ἀντιμαχόμενα στρατόπεδα· στοὺς πιστοὺς καὶ στοὺς ἀπίστους· σ’ ἐκείνους ποὺ τὸν πίστεψαν, τὸν πιστεύουν καὶ θὰ τὸν πιστεύουν αἰωνίως ὡς τὸν μόνο ἀ­ληθινὸ Θεό, νικητὴ τοῦ θανάτου, ἀρχηγὸ τῆς ζωῆς, μοναδικὴ πηγὴ τῆς εὐτυχίας τοῦ ἀνθρώπου, καὶ σ’ ἐκείνους ποὺ τὸν θεώρησαν ὁριστικὰ νεκρό, ὡς μεγάλη μὲν φυσιογνωμία πάντως ὅμως ἄνθρωπο, ἢ καὶ ὡς πλαστὸ καὶ ἀνύπαρκτο πρόσωπο.

Ἀπὸ τὴν δευτέρα αὐτὴ παράταξι προῆλθαν οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, οἱ πολέμιοι τοῦ χριστιανισμοῦ. Πάντοτε τὸ σκοτάδι θὰ μισῇ τὸ φῶς, τὸ ψέμα τὴν ἀλήθεια, ἡ κακία τὴν ἀρετή, ἡ ἀπιστία τὴν πίστι. Ἀξίζει ν’ ἀφήσουμε νὰ παρελάσουν γιὰ λίγο μπροστά μας συντεταγμένα τὰ παιδιὰ τῆς ἀπιστίας, οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, καὶ νὰ διαβάσουμε στὰ πανὼ ποὺ ὑ­ψώνουν τὰ ψεύτικα καὶ ἀπατηλὰ συνθήματά τους· ὄχι ὅλα, ἀλλὰ τὰ πλέον διακεκριμένα.

·    Πρῶτα-πρῶτα ἐμφανίζονται οἱ ὑλισταί· ἰσχνοί, ῥακένδυτοι, σὰ νὰ βγῆκαν μέσα ἀπὸ τὸν τάφο. Ὕλη καὶ μόνο ὕλη! φωνάζουν· δὲν ὑπάρχει Θεός, ἀνύπαρκτος ὁ Χριστός, μῦθος ἡ ἠθική του διδασκαλία, κατασκεύασμα καὶ ἡ μέλ­λουσα κρίσις… Δόγμα τους τὸ «Ἅρπαξε νὰ φᾷς καὶ κλέψε νά ’χῃς». Εἶνε ἄνθρωποι ποὺ ἀρνήθηκαν κάθε πνευματικὴ ἀξία. Γι’ αὐ­τὸ ἀκριβῶς δὲν ἀξίζει ν’ ἀσχοληθῇ κανεὶς καὶ πολὺ μαζί τους. Μέσα σὲ λίγο καιρὸ ἡ ἰδεολογία τους ἔδειξε πόσο κενὴ εἶνε.

·       Πίσω ἀπὸ αὐτοὺς ἀκολουθοῦν τὰ παιδιά τους, οἱ μαρξισταί. Αὐτοὶ διακηρύττουν, ὅτι ἡ χριστιανικὴ θρησκεία εἶνε τὸ ὄπιο τοῦ λαοῦ· κάτω οἱ αἰώνιοι θεσμοί, κάτω τὸ Εὐαγγέλιο!… Γιὰ νὰ ἐκλείψῃ ἡ πίστις στὸ Χριστό, ποὺ ἦταν τὸ μέγα ἐμ­πόδιο στὰ σχέδιά τους, δὲν δίστασαν νὰ ἐξοντώσουν χιλιάδες Χριστιανούς.

·        Κατόπιν, πότε κρυφὰ καὶ πότε φανερά, ξεπροβάλλει ἀπὸ τὸ καταχθόνιο κρησφύγετό του ὁ μασονισμός. Χωρὶς νὰ ἐκδηλώνεται φανερὰ ὡς ἐχθρὸς τοῦ χριστιανισμοῦ, ὑπονο­μεύει διαρκῶς τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐ­πάνω στὰ ἐρείπια τοῦ χριστιανισμοῦ περιμένει νὰ οἰκοδομήσῃ τὴ νέα παγκόσμια θρησκεία, ποὺ θὰ συμπεριλάβῃ ὅλες τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου γιὰ νὰ κυριαρχήσῃ στὴ γῆ.

Ὑλισμὸς – μαρξισμὸς – μασονισμὸς ἀποτελοῦν τὸ τρικέφαλο τέρας μὲ τὰ πολλὰ κέρατα καὶ τὰ ἀναρίθμητα πλοκάμια, τὸ ὁποῖο γέννησε ὁ καταχθόνιος σιωνισμὸς πρὸς πραγματοποίησιν τῶν σχεδίων του. Τὸ τέρας αὐτὸ εἶ­νε τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο ἔκβρασμα τοῦ ᾅδου.

·   Ὑπερήφανα ἀκολουθοῦν ἔπειτα οἱ δῆθεν μορφωμένοι, αὐτοὶ ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι καλλιεργοῦν τὰ γράμματα καὶ τὶς τέχνες. Φοροῦν τὸν μανδύα τῆς ἐπιστήμης. Παρουσιάζονται ὡς σοφοί, ποὺ ἀπὸ τὴ μελέτη τους ἔβγαλαν τὸ συμπέρασμα· Καλὸς ὁ χριστιανισμός, ἀλ­λὰ δὲν ἀρκεῖ νὰ σώσῃ τὸν κόσμο· χρειάζεται καὶ συμπλήρωμα… Καὶ ἂν ρωτήσῃς, ποιό εἶνε τὸ συμπλήρωμα, οἱ ἀπαντήσεις τους δημιουργοῦν πραγματικὴ σύγχυσι-βαβέλ. Ἡ «ἐπιστήμη», φωνάζουν, ἡ «τέχνη», ἡ «ποίησι», οἱ «μεγάλες ἀνακαλύψεις», ὁ «πνευματισμός». Καὶ οἱ ἴδιοι δὲν ξέρουν τί θέλουν. Ἡ ἀλαζονεία τῆς ἡμιμαθείας τοὺς κάνει νὰ ἀποφαίνωνται ἄναρθρα καὶ ἀνόητα, σὰν ἄλλη Πυθία.

·  Τέλος παρελαύνουν κ’ ἐκεῖνοι ποὺ λένε, ὅτι ὁ χριστιανισμὸς χρησίμευσε μὲν στὸ παρελθόν, ἀλλὰ τώρα πιὰ ξεθύμανε, δὲν ἀξίζει γιὰ τὴν ἐποχή μας, πρέπει πιὰ νὰ κηδευθῇ μετὰ πάσης τιμῆς γιὰ τὶς ὑπηρεσίες ποὺ προσέφερε, καὶ νὰ φροντίσουμε νὰ βροῦμε διάδοχό του, ἄξιο καὶ κατάλληλο γιὰ τὴν ἐποχή μας, τὴν ἐποχὴ τοῦ μεγάλου πολιτισμοῦ καὶ τῶν καταπληκτικῶν ἀνακαλύψεων…

* * *

Αὐτοὶ περίπου εἶνε οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μὲ πάθος πολέμησαν καὶ πολεμοῦν τὴν Ἐκ­κλησία καὶ νόμισαν ὅτι θὰ τὴ διαλύσουν καὶ θὰ ἐπικρατήσουν. Πρὸς ὅλους αὐτοὺς ἀπευθυνόμεθα καὶ λέμε τὰ ἑξῆς.

Ἄπιστοι, μετανοῆστε! Ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, σκεφθῆτε βαθύτερα καὶ μελετῆστε προσεκτικώτερα τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴ διδασκαλία του. Εἶνε ἐπικίνδυνο καὶ φοβερὸ νὰ πολεμᾶτε ΕΝΑ ΘΕΟ. «Σκληρὸν πρὸς κέντρα λακτίζειν» (Πράξ. 26,14). Δὲν μπορεῖτε, χριστομάχοι, ν’ ἀντιληφθῆτε τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ; παραδειγματισθῆτε τοὐλάχιστον ἀπὸ τοὺς προ­­κατόχους σας. Δὲν ἀκοῦτε τὸν Ἰουλιανὸ τὸν Παραβάτη νὰ λέῃ «Νενίκηκάς με, Ναζωραῖε»; Δὲν ἀκούσατε τοὺς γονεῖς σας νὰ λένε πεθαίνοντας· «Καὶ ὅμως ὑπάρχει Θεός. Τί μᾶς περιμένει;…». Δὲ βλέπετε τοὺς θλιβεροὺς τάφους, ὅπου θαύτηκαν ὅλοι οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ σκουλήκια ἔφαγαν τὶς σάρ­κες τους; ῾Ρῖξτε ἕνα βλέμμα καὶ στὸν τάφο ποὺ ἑτοίμαζαν αὐτοὶ γιὰ νὰ κηδεύσουν τὸν χριστιανισμό· παραμένει κενός, ὅπως τὸ κενὸ μνημεῖο ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀναστήθηκε ὁ Χριστός.

Ὁ χριστιανισμός, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε τυχαῖο πρᾶγμα, ὅπως νόμισαν οἱ ἐχθροί του. Ἀντλεῖ αἰωνία δύναμι ἀπὸ τὸν Θεῖο Ἱδρυτή του. Εἶνε ἡ μόνη πίστις ποὺ κηρύχθηκε μὲ λόγια, βεβαιώθηκε μὲ θαύματα, καὶ σφραγίσθηκε μὲ αἵματα. Φρουρεῖται ἀπὸ τάγματα καὶ στρατιὲς ἀγγέλων, καὶ κατευθύνεται ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Ἡ ἱστορία καὶ ἡ πραγματικότης δίνουν τὴν καλύτερη ἑρμηνεία τῶν ἀθανάτων λόγων· «ὁ πεσὼν ἐπὶ τὸν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται· ἐφ᾽ ὃν δ᾽ ἂν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν»· ὅποιος δηλαδὴ ἐναντιωθῇ στὸν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν αἰώνιο βράχο, θὰ γίνῃ κομμάτια· καὶ σ’ ὅποιον αὐτὸς πέσῃ πάνω του, θὰ τὸν κάνῃ θρύψαλα (Ματθ. 21,44).

* * *

Αὐτά, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε νὰ ποῦμε πρὸς ὅλους τοὺς ἐχθροὺς τῆς πίστεώς μας. Εἰδικῶς δὲ πρὸς τοὺς τελευταίους, αὐτοὺς ποὺ ἔχουν τὴ γνώμη ὅτι «ὁ χριστιανισμὸς χρησίμευσε στὸ παρελθὸν καὶ τώρα ξεθύμανε», τοὺς παρακαλοῦμε νὰ κατεβοῦν ἀπὸ τὰ νεφε­λώματα τῶν σκέψεών τους, νὰ προσγειωθοῦν λίγο στὴν πραγματικότητα, καὶ τότε θ’ ἀντιληφθοῦν πόσο παραλογίζονται. Ἡ Ἐκκλησία κληρονόμησε αἰώνιο κῦρος. Εἶνε γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ὅ,τι εἶνε γιὰ τὸ σῶμα τὸ ψωμί, τὸ νερό, ὁ ἀέρας. Ὅσοι αἰῶ­νες κι ἂν περάσουν, δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ πῇ στὸν ἀέρα ἢ στὸ νερὸ ἢ στὸ ψωμὶ «Ξεθύμανες πιά, δὲ σὲ χρειάζομαι». Ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶνε ἀπαραίτητη γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου. Ἡ δύναμις καὶ ἡ ἀξία τῆς Ἐκκλησίας παραμένει ἀκατάλυτος καὶ αἰωνία. Αὐτὴ εἶνε τὸ φυτώριο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀπαραιτήτου ἀκρογωνιαίου λίθου κάθε ὡραίου καὶ ὑψηλοῦ οἰκοδομήματος οἱουδήποτε αἰῶνος· διότι «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Μακαριστός  Απολλώ Μοναχός

ΙΜ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ