Ή οσιότατη
Γερόντισσα Παρθενία Άνδρομανάκου κατέθετε την πνευματική της παρηγοριά: Όταν
μόναζα στη Μονή του Χριστού ένα μεγάλο πρόβλημα με απασχολούσε. Δεν ήθελα να
προχωρήσω, χωρίς να λάβω πληροφορία. Πήγα στον τάφο του οσίου Αρσενίου• άφησα
την καρδιά μου να ξεχειλίσει και τα μάτια μου να λούσουνε την πλάκα του τάφου
του. Στο τέλος της δέησης μου πρόσθεσα, όπως πάντοτε: «Δι' ευχών του οσίου
πατρός ημών Αρσενίου». Ευθύς άκουσα φωνή από τον τάφο: «-Αμήν, Παρθενία μου».
Και συνεχίζει ή
Γερόντισσα: Ήκουσα πως στο Αγιον Όρος στις αγρυπνίες κουνούν τους πολυελέους
και τα καντήλια, για να έρθει χαρά και από το ουρανό. Στο δικό μας ταπεινό
ησυχαστήριο δεν τα σείουμε εμείς, αλλά ό όσιος Φιλόθεος ό Αθωνίτης. Ψάλλαμε
αγρυπνία στη γιορτή του οσίου με την αδελφή μου Αναστασία μοναχή, τη χήρα
Γαρυφαλιώ Τριπολιτσιώτη και τον ανιψιό μου Μανόλη. Τα πάντα τα είχαμε
κλειδωμένα, γιατί ό τόπος είναι έρημος. "Έβαλα στο νου μου να ψάλουμε και
λίγους στίχους από τα Ανοιξαντάρια, όπως τα έμαθα από τη μακαρίτισσα μεγάλη
Γερόντισσα Παρθενία Μάνδηλα. Ευθύς ως άρχισα, είδα το καντήλι του οσίου να κινείται
ρυθμικά μέχρι το τέλος της αγρυπνίας. Λέγω στους άλλους: «-Βλέπετε ό όσιος χαίρεται
με την αγρυπνία μας, δέχεται τη δέηση μας». Ταις αυτού
αγίαις πρεσβείαις ελέησον ημάς.”
Οι γενιές που θρέφουν αγίους
ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΔΟΧΕΙΑΡΕΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΠΙΘΑ.
ΕΤΗ 2004-2005
ΒΕΓΓΕΡΕΣ, ΣΥΝΑΞΑΡΙΑ, ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ
pigizois
