Τέσσαρες Μοναχοί από μίαν Σκήτην, επήγαν κάποτε και ευρήκαν ένα μεγάλο Ασκητή. Και οι τέσσαρες ήσαν ενδεδυμένοι αντί ρούχα με δέρματα. Και άρχισε ένας-ένας να λέγη διά τας αρετάς του άλλου.
Ο πρώτος είπεν ότι ενήστευε πολύ. Ο δεύτερος ότι δεν κατείχε τίποτε άλλο εις τον κόσμον αυτόν εκτός από την προβιά που εφόρει. Ο τρίτος έκρυβεν μεγάλην αγάπην διά τον Κύριον εις την καρδιά του. Ο δε τέταρτος είπεν ότι επί είκοσι δύο χρόνια εζούσε κοντά εις τον Γέροντα του με τελείαν υπακοήν.
Τότε απεκρίθη ο Μέγας Ασκητής και τους λέγει, ότι από όλους σας ο τέταρτος έχει την πιο μεγάλη αρετή. Διότι ο καθ' ένας από σας την αρετή που απέκτησεν την απέκτησεν με το θέλημά του, ενώ ο τέταρτος, έκοψε το ιδικόν του θέλημα και έκαμε του άλλου, έκαμε καθαρώς του Γέροντός του· και δι' αυτό η αρετή αυτή είναι πάρα πάνω απ' όλες.
Και να ξέρετε καλά ότι, όσοι το κατορθώνουν αυτό είναι πράγματι εις το ύψος των Ομολογητών, εάν κατορθώσουν και κρατηθούν έως το τέλος εις την υπακοήν.
Ο αείμνηστος καλός εργάτης του Ευαγγελίου
ΔΗΜΗΤΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
μέσα από τα γραπτά του
Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη
Θεσσαλονίκη
impantokratoros
