…Προσκύνημα στο
Κυριακό της Κουτλουμουσιανής σκήτης το θαυμάσιο και στον τάφο του Γέροντα Μωυσή
του Αγιορείτη! Στον πηγαιμό , θυμάμαι και λέω στους υπόλοιπους ένα μικρό
ποιηματάκι , που πριν λίγο καιρό βγήκε απ την ψυχή μου , όταν ετοιμαζόταν ένα
αφιέρωμα μνήμης στον Γέροντα Γεώργιο Καψάνη και στον Μοναχό Μωυσή !
Τον έναν είπαν ποιητή ! Πολλοί τον αγαπούσαν !
Τους γιάτρευαν τα λόγια του, του πόνου τις ωδίνες!
Τον άλλον είπανε σοφό ! Τη γνώμη του ζητούσαν!
Μόλις σκοτάδι κάλυπτε του Ήλιου τις ακτίνες !
Κοιμήθηκαν με
διαφορά μιας εβδομάδας ! Και οι δυο την πάνσεπτη και Αναστάσιμη Κυριακή ! Και
οι δυο σημάδεψαν τόσο την Αθωνική Ιστορία μα και το φετινό μας ταξίδι.
Έτσι , είχε έρθει η
ώρα να συνδέσουμε τις ολοζώντανες μνήμες τους. Λίγο πριν το μεσημέρι βρεθήκαμε
έξω από το Κυριακό .
Ο τεράστιος
κυπάρισσος, αγέρωχος μέσα στην μοναξιά και την ταπείνωσή του , υποδέχεται με
την αθάνατη φυλλωσιά και το θρόισμά του , σκεπάζει προστατευτικά τα αγαπημένα
παιδιά της σκήτης του , όταν εκείνα επιστρέφουν στη γη εξ ης ελήφθησαν . Τώρα η
αλώβητη σκιά του , πέφτει πάνω στο μνήμα του ποιητή Μοναχού .
Αμέτρητες θα ναι οι
λέξεις που θα βγήκαν από τα μέσα του Αγιορείτη , μόλις εκείνος για πρώτη φορά
θα το πρωταντίκρισε . Αβίαστα βγαλμένες απ την τόσο ευαίσθητη καρδιά του , που
δεν έπαψε στιγμή να χτυπά και να μιλά για τον Ποιητή του παντός . Σαν βάλσαμο
πάνω στου πόνου τις πληγές τα λόγια του ποιητή λεξιπλάστη.
Πόνεσε όσο λίγοι και
παρηγόρησε όσο ελάχιστοι . Το τάλαντό του , το πολλαπλασίασε σε μυριαρίθμητες
σελίδες- παραμυθίες , σε λόγους που μίλησαν για το αληθινό νόημα του πόνου , σε
εικόνες που αξεθώριαστες θα παραστέκονται παντοτινά δίπλα σε κλίνες ωδινών και
βασάνων .
Ο Μοναχός Μωυσής
ήταν ένας σύγχρονος Ανάργυρος Ιατρός , που θεράπευσε μέσα απ την αλήθεια και
την ομορφιά της πίστης μας χιλιάδες νοσούσες ψυχές . Γι αυτό και ήταν τόσο
ταιριαστή η επιλογή του να εγκαταβιώσει στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος .
Και έγινε το κελάκι
του θεραπευτήριο , και τα μολύβια του ιατρικά εργαλεία και το μελάνι βότανο
ιαματικό και οι λέξεις του ελιξίρια ουράνια και τα ραδιοκύματα που ταξίδευαν
την αδύναμη φωνή του , ανάλγησης στρωμνές ανακουφιστικές. Στεκόμαστε αμίλητοι
μπροστά του .
Τον ευχαριστούμε που
αγάπησε τόσο τον Άθωνα , που τον υπηρέτησε αταλάντευτα , που τον ταξίδεψε
παντού , που το μόνο που θέλησε ως αντίδωρο στον αλγεινό αγώνα του , ήταν το να
φέρει ως τιμητικό του προσωνύμιο το Αγιορείτης !
Τον ευγνωμονούμε που
μοιράστηκε το εράσμιο Όρος του με τον κάθε πονεμένο αδελφό του, ενί των
ελαχίστων…
Ο νέος Μοναχός μας
ανοίγει το Κυριακό για να προσκυνήσουμε . Το προσκυνητάρι του Αγίου Προστάτη ,
ασημωμένο δέχεται τις ικεσίες μας. Το πρόσωπο του Ιαματικού Αγίου, έχει μια
απερίγραπτη ζωντάνια, μια πρωτόγνωρη θέρμη ! Μας χαμογελά και μας ευλογεί ! Τα
θαύματα που οι Πατέρες έχουν να εξιστορήσουν είναι αμέτρητα !
Τα προσμαρτυρούν τα
τόσα τάματα που κρέμονται από το στήθος του!
Μα και ο Άγιος
Χαραλάμπης που φρουρεί και που εδώ τιμάται όλως ιδιαιτέρως και ο Άγιος
Γεράσιμος ο νεομάρτυρας Μοναχός , που τελειώθηκε υποφέροντας για την πίστη μας
, δεσπόζουν στο γλυκοφωτισμένο Κυριακό .
Μπαίνουμε στο Ιερό.
Εκεί , πίσω απ το Ιερό Βήμα, η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας των Χαιρετισμών
και τα λείψανα πολλών Αγίων .
Προσκυνάμε τον Άγιο
Αρέθα που μαρτύρησε υπέργηρος .Τον συμβούλεψαν να λυπηθεί τους χρόνους του και
να αρνηθεί τον Χριστό. Τότε ο Αρέθας έδωσε γενναία απάντηση: "Στη διάρκεια
της ζωής μου , διέπραξα πολλά αμαρτήματα.
Ο Ιησούς Χριστός με
καθάρισε απ' αυτά δια της θυσίας Του και με την πίστη μου προς Αυτόν. Και από
άνθρωπο απώλειας με έκανε κληρονόμο του ανεσπέρου φωτός και της αιωνίου ζωής.
Τώρα μου προσφέρει ακόμα μια τιμή.
Μου δίνει την
ευκαιρία, από τη σάρκα ενός γέροντα να προβάλει αθλητής, αποδεικνύοντας ότι ή
ισχύς και η ελευθερία του πνεύματος μπορούν να καταφρονήσουν κάθε άνομη απειλή
και βία και να καταισχύνουν τους δυνατούς της γης" Έτσι μαρτύρησε ο
γενναίος αθλητής του Θεού Αρέθας .
Μαζί και οι συν αυτώ
μάρτυρες στις αρχές του 6ου αιώνα . Χίλια πεντακόσια χρόνια μετά , μια ευωδία
που κρατά από τότε απλώθηκε εκείνο το μεσημέρι στο Ιερό του Κυριακού .
-Από πού έρχεται
πάτερ ; ρωτήσαμε .
-Είναι από τα
λείψανα του Αγίου Νηπίου που μαρτύρησε μαζί με τον Άγιο Αρέθα ! Ήταν στο
μαρτύριο μαζί με την μάνα του . Της το πήραν απ την αγκαλιά και το πέταξαν στη
φωτιά . Μόλις το αντίκρισε , έπεσε και εκείνη μέσα ! Ναι ! Ευωδιάζει συνεχώς το
Άγιο Νήπιο!
Τι σημασία έχει η
ηλικία μπροστά στου Θεού το μέτρημα ; Ακόμα κι αν ζήσει κανείς τα 969 έτη του
Μαθουσάλα ή τις ελάχιστες μέρες του νηπίου του Αρέθα είναι το ίδιο μπροστά στα
μάτια του Θεού . Είναι μια απειροελάχιστη σταγόνα μέσα στον ωκεανό της
ατελευτήτου ζωής .
Αμάραντο , καλλίνικο
στεφάνι αφθαρσίας κοσμεί όλους τους μάρτυρες του Θεοσύλεκτου στρατού. Τους
μικρούς και τους μεγάλους …
-Ελάτε τώρα να
προσκυνήσετε και στο οστεοφυλάκιο της σκήτης ! Μπαίνουμε μέσα . Ειρήνη, γαλήνη,
τάξη και σιωπή καρτερούσα την κοινή Ανάσταση , την αιώνια ένωση σωμάτων και
ψυχών .
Εκατοντάδες κάρες
σκητιωτών μοναχών αγωνιστών , τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη . Λαμπερές
και καθάριες , στραμμένες προς την Ανατολή , με τον μεγάλο ξύλινο σταυρό να τις
ευλογεί.
Απέναντί τους
στοιβαγμένα με θαυμαστή επιμέλεια τα οστά των πατέρων. Στο διπλανό δωμάτιο η
τελευταία κλίνη πριν το χώμα . Νεκροκράβατο το λένε , μα δεν ταιριάζει τίποτα
το νεκρό εδώ μέσα .
Εδώ φωλιάζει η αληθινή ζωή! Νικήθηκε ο θάνατος ! Το
τελευταίο στασίδι λοιπόν είναι αυτό !
Πριν η Αθωνική γη
αγκαλιάσει τα αφιερωμένα σαρκία . Κοινό για όλους ανεξαιρέτως! Όλοι τους
ακούμπησαν για λίγο πάνω του ! Δεν φτιάχτηκε κανένα ιδιαίτερο για κάποιον ! Και
αγιάστηκε απ όλους ! Με τελευταίο τον Γέροντα Μωυσή τον Αγιορείτη !
Σε ένα ψηλό ράφι βλέπουμε ένα λευκό πάνινο σακί γεμάτο …
-Τι είναι αυτό πάτερ
; ρωτάμε .
–Αυτά είναι τα οστά
κάποιου που πριν αρκετά χρόνια έγινε Μοναχός στη σκήτη μας !
Δεν άντεξε όμως και
γύρισε στον κόσμο . Παντρεύτηκε , έκανε παιδιά και λίγο πριν κοιμηθεί
μετανοημένος , εξέφρασε την τελευταία του επιθυμία : Να επιστρέψει κάποτε για
πάντα στο Όρος .
Έτσι μόλις του
κάνανε την ανακομιδή , τα παιδιά του στείλανε τα οστά του και την κάρα του εδώ
! Είναι μέσα στο σακί! Μακάρι να κάνει έλεος ο Κύριος ! Γιατί επέστρεψε ο
άνθρωπος και ήλθε εις εαυτόν πριν το τέλος !
Και ξέρετε το μοναχικό σχήμα ποτέ δεν βγαίνει από πάνω σου
μετά την κουρά ! Θα είσαι αιώνια μοναχός και θα κριθείς ως μοναχός !
Προσευχόμαστε γι
αυτόν !
Δόξα τη μακροθυμία
Σου Κύριε !
Μετρώ αιώνες κι ιάματα , στου Κυριακού το ημίφως
Την ικεσία μου ακουμπώ στο ασημωμένο στήθος !
Στο κοιμητήρι η σκιά κυπαρισσιού απλώνει
Και του ασώτου το σακί μετάνοια φανερώνει !
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από Ημερολόγιο Άθωνος
Εν τω φωτί σου οψόμεθα φως
