Μέσα στόν δροσερόν ἀέρα εἶναι χυμένη μία μελωδία πού τήν
ἀκοῦνε οἱ εὐλαβικές ψυχές κι ὄχι τά αὐτιά τῆς σαρκός: «Ἰδού ἥμερα ἔνδοξος
ἐξέλαμψεν! Ἐπαίρονται πύλαι οὐράνιοι… Σήμερον ἄσατε λαοί Δαϋιτικήν ὠδήν ἐπί τῇ
ἐνδόξω Κοιμήσει…»
Πῶς λοιπόν νά μήν σκιρτᾶ ἀπό χαρά σήμερα ἡ κτίσις πού
ἀναστέναζε ὅλη καί πονοῦσε μαζί μέ τούς ἀνθρώπους, ὁρατά κι ἀόρατα, ἔμψυχα κι
ἄψυχα; …Φῶς γεμίζει τήν οἰκουμένη, φῶς γεμίζει καί τίς ψυχές, φῶς κατεβαίνει ὡς
τά βάθη τῆς θάλασσας, φῶς μπαίνει μέσα στίς σκοτεινές σπηλιές, φωτερά γινήκανε
ὅλα τά σκοτεινά, ἀφοῦ ὁ θάνατος νικήθηκε ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς.
Γι’ αὐτό, ἡ Κοίμησις
πού γιορτάζουμε σήμερα δέν εἶναι.... ξόδι λυπητερό, ἀλλά πανήγυρη χαρμόσυνη,
γιορτή ἀθανασίας. Ἀνίσως δέν εὐδοκοῦσε ὁ Κύριος νά πάρει σάρκα ἀπό τοῦτο τό
ἁγιασμένο σκήνωμα πού εἶναι ξαπλωμένο ἀπάνω στό νεκρικό κλινάρι, τί θλίψη
ἀπαρηγόρητη θά ‘χαμέ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, καταδικασμένοι δίχως ἐλπίδα στή φθορά
καί στόν θάνατο! Ποιά ψυχή θά μποροῦσε νά δροσιστεῖ ἀπό τό γλυκό ἀγεράκι τῆς
ἀθανασίας χωρίς τή Μητέρα τῆς Ζωῆς, …ποιός θά εὐφραινότανε στόν μυστικό
παράδεισο, ἄν δέν τόν στόλιζε τό Ρόδον τό Ἀμάραντον;
Γιά τούτη τήν αἰτία
δέν ψέλνουμε σήμερα νεκρώσιμα τροπάρια στήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, ἀλλά ὕμνους
χαρούμενους καί θριαμβευτικούς, τελοῦντες τήν θείαν ταύτην καί παντιμον ἑορτήν
τῆς τῆς Θεομήτορος, καί κροτοῦμεν τάς χείρας, τόν ἐξ Αὐτῆς τεχθέντα Θεόν
δοξάζοντες. Ψέλνουμε μέ ἁγιασμένο οἶστρο καί λέμε: «Ἅπας γηγενής σκιρτάτω τῷ πνεύματι λαμπαδουχούμενος. Πανηγυριζέτω δέ
ἄϋλων νόων φύσις, γεραίρουσα τήν ἱεράν πανήγυριν τῆς θεομήτορος, καί βοάτω
Χαίροις, Παμμακάριστε, Θεοτόκε, Ἁγνή, Ἀειπάρθενε».
Ἀπό τό βιβλίο ''Παναγία καί Ὑπεραγία'' τοῦ Φ. Κόντογλου-
Ἐκδόσεις Ἁρμός
orthodoxia-ellhnismos
