Ήταν κάποτε ένα
παιδί, που σαν το ρωτούσαν τι ήθελε να
γίνει όταν μεγαλώσει , απαντούσε με μια μακαρία αφελότητα : Ή δεσπότης ή παπάς ! Αδελφός αγαπητός
και συνοδοιπόρος όλα αυτά τα χρόνια των εκπομπών. Μεγάλωσε εκείνο το παιδί και
λησμόνησε το παιδικό του όνειρο …Ζήτησε μάλιστα και αυτό το επιβάλλον μέρος της
περιουσίας απ τον πατέρα του και απεδήμησεν εις χώραν μακράν !
Και συνάντησε
εκεί λοιμό και λιμό και έφαγε και
ξυλοκέρατα, μα επέστρεψε κάποτε και είπε το ήμαρτον και ξαναφόρεσε την
χιονοφεγγαρόφωτη πρώτη του στολή την ξεχασμένη…Νεκρός ην και ανέζησε ! Απολωλός
και ευρέθη ! Θυμόταν πάντοτε με μια αλλιώτικη νοσταλγία εκείνο το παιδικό του ονείρατο , αλλά πλέον η
κούπα για να κεράσει γλυκό ζεστό κρασί
τον βασιλιά ήταν μεν κολλημένη καλά και πάλι συμπαγής, αλλά πάνω
της φανερώνονταν αμέτρητα ραγίσματα …Και κύλησαν τα χρόνια και όλο γύριζαν οι σελίδες του Ευαγγελίου μέσα
στην ζωή του . Και γίνονταν
σελιδοδείκτες της Αγίας Γραφής τα
φιλεπίστροφα πάθη, μα και η λαχτάρα του
για την ποθεινή πατρίδα. Ώσπου κάποια μέρα σημάδεψαν βιωματικά λίγους στίχους
απ του ηγαπημένου μαθητή τα γραμμένα :
Πολλοὶ οὖν
ἀκούσαντες ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπον· Σκληρός ἐστιν ὁ λόγος· τίς δύναται αὐτοῦ
ἀκούειν; εἰδὼς δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐν ἑαυτῷ ὅτι
γογγύζουσι περὶ τούτου οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, εἶπεν αὐτοῖς· Τοῦτο ὑμᾶς
σκανδαλίζει; ἐὰν οὖν θεωρῆτε τὸν υἱὸν
τοῦ ἀνθρώπου ἀναβαίνοντα ὅπου ἦν τὸ πρότερον;
τὸ Πνεῦμά ἐστιν τὸ ζῳοποιοῦν, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν· τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ
λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμά ἐστι καὶ ζωή ἐστιν.
ἀλλ' εἰσὶν ἐξ ὑμῶν τινες οἳ οὐ πιστεύουσιν. ᾔδει γὰρ ἐξ ἀρχῆς ὁ Ἰησοῦς
τίνες εἰσὶν οἱ μὴ πιστεύοντες καὶ τίς ἐστιν ὁ παραδώσων αὐτόν. καὶ ἔλεγε· Διὰ τοῦτο εἴρηκα ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς
δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐὰν μὴ ᾖ δεδομένον αὐτῷ ἐκ τοῦ πατρός μου. Ἐκ τούτου πολλοὶ ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ
εἰς τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μετ' αὐτοῦ περιεπάτουν.
εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς τοῖς δώδεκα· Μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν; ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ Σίμων Πέτρος· Κύριε, πρὸς
τίνα ἀπελευσόμεθα; ῥήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις·
καὶ ἡμεῖς πεπιστεύκαμεν καὶ ἐγνώκαμεν ὅτι σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ
Θεοῦ τοῦ ζῶντος.(Ιωάν.στ΄ , 60-69) Ήρθε
η στιγμή να ακουστεί φαινομενικά σκληρός και αποκρουστικό λόγος , δύσκολος, που
δοκιμάζει την λογική , από τα χείλη του Κυρίου μας ! ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ
πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ. Ιωάν.στ΄, 56) Και γόγγυσαν κάποιοι μαθητές (εκτός της
χορείας των 12 εκλεκτών του) και σκανδαλίστηκαν και κλονίστηκαν .
Ήρθαν λοιπόν οι
θύελλες και οι φουρτούνες σ’ εκείνο το… παιδί που επέστρεψε ! Γιατί διαπίστωσε πως δεν ήταν όλα
καλά καμωμένα στης …επιστροφής τα λημέρια ! Γιατί είδε πολλά στραβά σε κάποιους
που έλαβαν την ευλογία να υπουργούν και να εκπροσωπούν τον Ουράνιο Πατέρα ! Και
το πρώτο πράγμα που του ψιθύρισε ο μισόκαλος λογισμός ήταν : Φύγε πάλι ,
αποδήμησε ξανά ! Παράτα τους , δεν αξίζουν , γύρνα εκεί που ήσουν !Στα σκοτεινά
, στα ανήλιαγα ! Εκεί τουλάχιστον δεν είχε τέτοια υποκρισία, τέτοια διαβολή,
τόση συκοφαντία, τόσο φθόνο ! Ύπαγε οπίσω μου σατανά , μονολόγησε !
Και θυμήθηκε τον
Πέτρο ! Ω πόσο συγκλονιστικός ο λόγος του, μόλις ο Κύριος μ ένα γλυκό παράπονο
κοιτά τους εναπομείναντες και τους αποκρίνεται : Μήπως θέλετε και εσείς να
φύγετε ; Ναι, θυμήθηκε τον Πέτρο και έβαλε στο στόμα του εκείνη την δύσκολη
πειραστική ώρα, τα δικά του αλησμόνητα λόγια και συνεχώς τα επαναλαμβάνει και
δίνει και έτσι απάντηση στον μυσαρό τον
λογισμό : Πού αλλού να πάμε Κύριε; Προς
τίνα απελευσόμεθα; Έχεις ρήματα ζωής αληθινής και αιώνιας ! Εσύ είσαι η Ζωή , η
Ελπίδα το Φως και η Αλήθεια! Πού αλλού να πάμε;
Υπάρχουν και στις
μέρες μας τις τόσο σκοτεινές, λόγοι και ρήματα που βγαίνουν από χείλη ταπεινών
τούτου του κόσμου, που κάνουν κάποιους να γογγύζουν και να δυσανασχετούν! Ένα
παράδειγμα : Ακόμα και την σκόνη μόλις σαρώνουμε και σκουπίζουμε από το πάτωμα της
Εκκλησίας πρέπει να μην την πετάμε μαζί με τα υπόλοιπα σκουπίδια αλλά στο
χωνευτήρι να την αδειάζουμε! Έλεγε μάλιστα
ένας αγιασμένος Γέροντας με αυτήν να αλειφόμαστε! Και κάποιος αδελφός
μας σχεδόν τον ειρωνεύτηκε αυτόν τον
λόγο! Ας την καταπιούμε κιόλας …είπε! Άλλο προφανώς ήθελε να φανερώσει ο
παππούλης …Όπως και ο Χριστός μας τότε με εκείνο το ο τρώγων μου την σάρκα και
πίνων μου το αίμα …
Θα μείνουμε λοιπόν
δίπλα στον Κύριο ! Στο Φως το αληθινό ! Ακόμα κι αν φύγουν οι περισσότεροι
γογγύζοντας! Μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί
(Προς Γαλατ. 5,9) Μα και γιατί
για Εκείνον δεν θα βρει κανείς να πει τίποτα! Ψεγάδι στον Τέλειο Θεό και
άνθρωπο δεν υπάρχει το ελάχιστο ! Όσοι τον εκπροσωπούν είναι άνθρωποι και το
πίπτειν είναι ανθρώπινο ! Το μετανοείν δε Θεϊκό ! Θα θυμόμαστε πάντοτε τον
Πέτρο! Την αυθόρμητη και γνήσια απόκρισή του ! Την ομολογία του Ορθοδόξου
Τριαδικού Κυρίου! Του Χριστού μας ! Του Υιού του Ζώντος Θεού ! Μαζί Του έως
εσχάτων ! Πού αλλού να πάμε Κύριε;
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη
εκπομπή
Εν τω φωτί σου
οψόμεθα φως
