Ζεις ως έσχατος πάντων.
Η ψυχή σου μίσεί την αμαρτία.
Ζεις με
άσκηση και νήψη.
Πέρασαν
μήνες και μήνες με προσευχή και οι δυνάμεις της ψυχής σου εξαντλήθηκαν.
Άγγιξες τα
όρια των αντοχών σου.
Κούραση.
Αυτή η πάλη δεν είχε τελειωμό.
Πάλευες με
δάκρυα στα μάτια.
Αυτά τα
μάτια σου τα αετίσια.
Έφθασες μέχρι την απόγνωση και φώναξες: «Θεέ μου, είσαι αδυσώπητος!».
Έπεσες στα
γόνατα. Απόκαμες.
Και τότε Τον
είδες. Αποκαλύφθηκε μπροστά σου, Αυτός που πάντα βρισκόταν δίπλα σου.
Ο Χριστός.
Ήρθε και η
Χάρις Του σε άγγιξε μια για πάντα.
Σε
στιγμάτισε μέχρι τα έσχατά σου.
Εκείνα τα
λόγια, εκείνη η φωνή Του.
"Έχε το
νου σου στον Άδη, και μην απελπίζεσαι".
Πυρ γέμισε η
ύπαρξή σου. Φως και Χάρη έγιναν τα πάντα.
Λίγο ακόμη
να κρατούσε και δεν θα άντεχες.
Ειρήνη
υπέρλογη. Σιγή του κόσμου.
Θεία τρέλα.
Όλα πήρανε
νόημα.
Και όπως
ήρθε έφυγε.
Αυτό το
ανείπωτο πράο βλέμμα Του, θα σε στοιχειώνει για το υπόλοιπο στης ζωής σου.
«Ο Θεός
αγάπη εστί», θα λες και θα ξαναλές.
Το κηρύττεις
γιατί το είδες, γιατί το έζησες.
Και το δικό
σου βλέμμα πλέον έγινε παράδεισος.
Πλέον η ζωή
σου γίνεται μια προσευχή, μια πράξη ειρήνης και αγάπης.
Ζεις σαν να μην ζεις.
Και πεθαίνεις για να Ζήσεις.
Εσύ που
γνώρισες τον «Θεόν καθώς εστί», τώρα γίνεσαι και εσύ θεός.
Άνθρωπος της
αγάπης, της προσευχής, της ταπείνωσης.
Μοναχός.
Άγιος.
Μέγας.
Χαριτωμένος.
Απλός.
Σιλουανός.
Ένας από
τους πιο αγαπημένους μου Αγίους είναι ο Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης. Σήμερα, 24
Σεπτεμβρίου, τον εορτάζουμε. Θυμόμαστε όλα εκείνα που υπέμεινε για την αγάπη
του Χριστού, αλλά και αναλογιζόμαστε και όλα εκείνα που ο Όσιος έκανε και δεν
θα μάθουμε ποτέ.
Όλα εκείνα
τα βράδια που ξενυχτούσε, όλα εκείνα τα δάκρυα που ο Θεός και ο Άγγελός του
γνωρίζουν, όλες εκείνες τις μάχες που έδωσε με το εγώ του για χρόνια πολλά.
Ο Όσιος
Σιλουανός είναι ακόμη ένας άνθρωπος που τόλμησε να ζήσει έχοντας μία αγωνία. Να
είναι του Χριστού. Να σωθεί ό,τι κι αν του στοιχίσει...
Άγιε Σιλουανέ, πρέσβευε υπέρ ημών των
αμαρτωλών.
