Σκέψου πως ο
Κύριος σε άφησε να ζήσεις και αυτή τη μέρα… Σου έδωσε άλλη μια ευκαιρία να Τον
πλησιάσεις…
Μετά βγες
απ’ τον εαυτό σου και σκέψου λίγο τους άλλους. Εσύ έχεις το σπίτι σου, το
κρεβάτι σου… Όμως, κάποια παιδιά δεν έχουν να φάνε.
Σκέψου πόσοι
άνθρωποι περιφέρονται απελπισμένοι στους δρόμους. Αυτή την στιγμή. Άστεγοι,
φτωχοί, πεινασμένοι, παιδιά μπλεγμένα στα ναρκωτικά, στο περιθώριο… Τόσος
κόσμος υποφέρει.
Σκέψου πόσοι
-αυτή τη στιγμή- πονάνε σ’ ένα νοσοκομείο, πόσοι θλίβονται επειδή έχασαν κάποιο
πρόσωπο αγαπημένο, πόσοι είναι απελπισμένοι λόγω χρεών και δανείων, πόσοι άνθρωποι
διψούν για λίγες στιγμές χαράς και δεν ξεδιψούν ποτέ… Πόνος, θλίψη, δυστυχία σε
κάθε γωνιά του πλανήτη…
Σκέψου τα
όλα αυτά όχι για να απελπιστείς! Αλλά για να πεις ένα Κύριε ελέησον.
Για να
μπορέσεις να μαλακώσεις λίγο την καρδιά σου. Να την συντονίσεις στον παλμό της
προσευχής. Ωραίο πράμα αυτό. Τώρα που θα πέσεις για ύπνο, να εύχεσαι για όλους!
Αυτό σε
ενώνει, σε κάνει μέτοχο χωρίς να σε γκρεμίζει ψυχολογικά. Και όταν Τον
παρακαλέσεις, η καρδιά σου θα μαλακώσει. Θα γλυκαθεί.
Θα έρθει ο
ύπνος, θα σφαλίσει τα μάτια σου, κι εσύ θα κοιμηθείς μέσα στην προσευχή…
Να τα θυμάσαι αυτά, λίγο πριν κοιμηθείς….
askitikon
