☦ Το σώμα μας είναι Ναός του Θεού..

ΚΥΡΙΑΚΗ B´ ΛΟΥΚΑ: «Ὑμεῖς ἐστε ναός Θε­οῦ ζῶντος» (2 Κορ. 6.16).

Μέ αὐτά τά λόγια ἀπευθύνεται πρός τούς χρι­στια­νούς τῆς Κορίνθου ὁ ἀπόστολος Παῦλος, θέ­λο­ντας ὄχι μόνο νά κα­τα­δείξει τή διαφορά πού ὑπάρχει μεταξύ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί τῶν εἰδώλων, ἀλλά καί νά τούς διδάξει τήν πραγ­μα­τική σημασία καί τόν ἀληθινό ρόλο τοῦ ἀν­θρω­πίνου σώματος.

Ναό τοῦ Θεοῦ ὀνο­μά­ζει ὁ ἀπόστολος τό ἀν­θρώπινο σῶμα, δημι­ούρ­γημα, δηλαδή, πού εἶναι ἀφιερωμένο στόν Θεό. Καί τό δη­μι­ούργημα αὐ­τό δέν εἶναι ἀπο­κλει­στι­κά ἔρ­γο ἀν­θρώ­πων, ὅπως εἶναι οἱ χειρο­ποί­η­­­τοι ναοί πού οἰκο­δο­μοῦμε καί ἀφι­ε­ρώ­νουμε στή λατρεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἶναι δημι­ούρ­γημα τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔπλα­σε τόν ἄνθρωπο κατ᾽ εἰκό­να καί καθ᾽ ὁμοί­ωσίν του, καί στή συνέχεια προσέ­λα­βε τόν ἄνθρω­πο ὡς συνδημιουρ­γό του γιά τή συνέχιση αὐ­τοῦ τοῦ ἔργου τῆς δη­μι­ουργίας.

Νά, λοιπόν, τό πρῶτο στοιχεῖο πού χαρακτη­ρί­ζει τόν ναό τοῦ σώ­μα­τός μας καί τόν κάνει νά διαφέρει ἀπό τούς κτιστούς καί χειροποίη­τους ναούς πού ἀνε­γεί­ρουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρω­ποι.

Δεύτερο χαρακτη­ρι­στι­­­­­­­κό στοιχεῖο εἶναι ἡ ἔμ­­­ψυχη φύση του. Ὁ ναός τοῦ σώματός μας δέν ἀποτελεῖται μόνο ἀπό ὕλη, ἀποτελεῖται καί ἀπό πνεῦμα, ἀπο­τε­λεῖται καί ἀπό ψυχή. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἐνε­φύ­σησε πνοή ζωῆς κατά τή δη­μ­ι­ουργία τοῦ ἀν­θρω­πί­νου σώματος, καί αὐ­τή μετέτρεψε τόν χοῦν τῆς γῆς σέ ναό τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ ζῶν Θεός ἔχει ζῶντα ναό, μέσα στόν ὁποῖο, ὅπως λέγει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπό­­στολος, ἐνοικεῖ καί ἐμ­πε­ριπατεῖ ὁ ἴδιος. Καί ὁ ζῶν ναός εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, εἶναι τό ἀν­θρώπινο σῶμα.

Τρίτο χαρακτηριστικό τοῦ ναοῦ τοῦ ζῶντος Θεοῦ ἀποτελεῖ ἡ ἀπο­κλει­στι­κότητα τῆς χρή­σεώς του. Ὁ ναός τοῦ ζῶντος Θε­οῦ εἶναι καί ὀφείλει νά εἶναι ἀποκλειστικά ἀφιερωμένος στόν Θεό. Ἐκεῖ πού κατοικεῖ ὁ Θε­ός δέν εἶναι δυνατόν νά λατρεύονται τά εἴ­δωλα, δέν εἶναι δυ­να­τόν νά συνυπάρχουν οἱ θεοί τους. Δέν εἶναι δυ­νατόν νά συνυπάρχει ὁ ζῶν Θεός μέ νεκρά μέ­λη, νε­κρωμένα ἀπό τήν ἁμαρ­τία. Δέν εἶναι δυ­να­τόν νά συνυπάρχει ὁ ζῶν Θεός, πού εἶναι φῶς, μέ τό σκότος τῆς ἀμ­φιβο­λίας, τῆς ἀπιστίας καί τῶν πονηρῶν ἔργων.

Ναός, λοιπόν, τοῦ ζῶ­ντος Θεοῦ τό σῶμα μας, ἀδελφοί μου. Ναός τοῦ Θεοῦ, διό­τι τό σῶμα μας βα­πτί­σθηκε, ἐγκαι­νιά­­σθη­κε δη­λαδή, στό ὄνομα τοῦ τρια­δικοῦ Θε­­οῦ. Ναός τοῦ Θεοῦ, διότι τό σῶμα μας κοινωνεῖ διά τοῦ μυ­στηρίου τῆς θείας μεταλήψεως τοῦ σώμα­τος καί τοῦ αἵμα­τος τοῦ Χριστοῦ. Ναός τοῦ Θε­οῦ, διότι διά τῶν μυ­στη­ρίων καί ἁγιαστι­κῶν πράξεων τῆς Ἐκ­κλησίας μας λαμ­­βάνει τήν χάρη τοῦ παναγίου Πνεύματος. Να­ός τοῦ Θεοῦ, διότι ἀποτελεῖ τό­πο συνα­ν­τή­­σεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, ἐφόσον δέν προσεύ­χε­ται μόνο ἡ ψυ­­χή, ἀλλά καί τό σῶ­μα· δέν γίνε­ται ἀπο­δέ­κτης τῆς χά­ρι­τος τοῦ Θεοῦ καί τῆς σφραγίδος τῆς δωρεᾶς μό­νο ἡ ψυ­χή ἀλλά καί τό σῶμα. Ναός τοῦ Θε­οῦ, ἐφό­σον δέν καθαί­ρεται καί δέν ἁγιάζεται καί δέν θε­οῦται μόνο ἡ ψυχή ἀλλά καί τό σῶ­μα.

Ναός τοῦ Θεοῦ τό ἀν­θρώπινο σῶμα. Γι᾽ αὐ­τό, ἄν καί ὑπόκειται στό νόμο τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, θά ἀνα­στηθεῖ κατά τήν ἡμέ­ρα τῆς κρίσεως, γιά νά ἀπολαύσει μαζί μέ τήν ψυχή, ἀφθαρτο­ποι­η­μ­ένο πλέον, ὅπως τό σῶμα τοῦ ἀναστάντος Κυρίου, τά ἀγαθά τῆς βα­σιλείας τῶν οὐρα­νῶν.

«Ὑμεῖς ἐστε ναός Θε­οῦ ζῶντος καθώς εἶ­πεν ὁ Θεός ὅτι ἐνοι­κή­σω ἐν αὐ­τοῖς καί ἐμ­πε­ριπα­τή­σω καί ἔσομαι αὐτῶν Θε­ός καί αὐτοί ἔσονταί μοι λαός».

Αὐτή τήν ἀδιάψευστη ἀλήθεια, τή μοναδικῆς σημασίας ἀλήθεια γιά τό σῶμα ὑπενθυμίζει καί σέ ἐ­μᾶς ἡ Ἐκ­κλησία μας σήμερα μέ τό ἀποστολικό ἀνά­γνωσμα, ὑπενθυμί­ζο­ν­τάς μας παράλληλα καί τήν εὐθύνη πού ἔχουμε γι᾽ αὐτό τό σῶ­μα, τό ὁποῖο μᾶς χάρισε ὁ Θεός ὄχι γιά νά τό χρη­σιμοποιοῦμε μέ τρόπο πού νά τό ἐκ­τρέπει ἀπό τόν προο­ρισμό του· ὄχι γιά νά τό ἐκμεταλλευό­μαστε γιά ἐφήμερες καί ἐγκόσμιες ἀπολαύσεις καί ἡδονές, στερῶντας του τή δυ­να­τότητα νά ἀπολαύσει καί νά εὐ­φρανθεῖ ἀπό τήν ἐνοί­κηση τοῦ Θεοῦ μέσα του, ἀλλά γιά νά τό φροντίζουμε καί νά τό συντηροῦμε ὡς ναό τοῦ ζῶντος Θεοῦ, νά φροντίζουμε νά τό κα­θαίρουμε καί νά τό ἁγι­ά­­ζουμε μέ τήν ἄσκη­ση, μέ τή νηστεία καί μέ τήν κοινωνία τῶν μυ­στηρίων τοῦ Θε­οῦ.

Ἄς ἀκολουθήσουμε, λοιπόν, τήν προτροπή τοῦ ἀποστόλου Παύλου καί ἄς φροντίζουμε νά δια­τηροῦμε τό σῶμα μας ἐλεύ­θερο τά πάθη καί τήν ἁμαρτία, γιά νά εἶναι πάντοτε καί ἀπο­κλει­στι­κά διαθέσιμο μόνο γιά τόν Θεό, στόν ὁποῖο ἀνήκει, καί ὁ ὁποῖος ὑπόσχεται ὅτι θά τό ἀναστήσει γιά νά ζήσει αἰώνια μαζί μέ τήν ψυχή μας στή βασιλεία του.

Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων

iellada