"Αν θέλεις να κερδίσεις την ψυχή σου, πρέπει να την
χάσεις", είπε ο Χριστός.
Μέ σύγχρονη
ψυχολογική γλώσσα, αυτό σημαίνει να χάσεις κάτι από τον πολύτιμο ναρκισσισμό
σου. Το σημερινό lifestyle θέλει να μας πείσει ότι είμαστε υπέροχοι.
Η αίσθηση όμως ότι δεν είμαι πανέμορφος, πλην
όμως ούτε και μόνος, διότι αγαπώ Κάποιον που είναι υπέροχος (και που μάλιστα
πρώτος αυτός μ' αγάπησε), είναι ακόμη πιο όμορφη.
Από απόψεως ψυχολογικής βεβαίως, αυτός που αγαπάς είναι που σου δίνει την βεβαιότητα. Δεν δίνει ποτέ βεβαιότητα ή αύτοβεβαίωση.
Η τελευταία -Ι'm the
number one- έχει ανασφάλεια, διότι πάντα πολεμάς με όλους για να το αποδείξεις.
Και το αποδεικνύει καθημερινά, τουτέστιν καθημερινή εξουθενωτική πάλη.
Επομένως, ή άλλη
κατάσταση -«είμαι ένα μηδενικό, αλλά έχω σχέση με την Μονάδα και μ' αγαπά
Αυτή...αμέσως μας εξυψώνει περισσότερο απ' οτιδήποτε.
Γι' αυτό βλέπουμε
όλους τους αγίους να «κυνηγούν» την ταπείνωση, την επίγνωση δηλαδή ότι «το
είναι μας είναι δανεισμένο», για να θυμηθούμε τα λόγια του αγίου Μαξίμου.
Μας το έχει δανείσει κάποιος που μας αγαπά. "Έφτιαξε κανείς τον εαυτό του μόνος του; Κανένας! Αυτό σημαίνει ότι το είναι μας είναι δάνειο αγάπης, αλλά, όταν δανείζεσαι ένα τέτοιο δάνειο, πρέπει να κάνεις κάτι αντάξιο αυτής της αγάπης. Αυτό είναι υπέροχο αίσθημα. Είναι το αίσθημα της άντιπαράνοιας...
π.Νικόλαος Λουδοβίκος
proskynitis
