Φίλος Μοναχός, Αγιορείτης, μου λέει πριν χρόνια : Σταύρο, πάμε να γνωρίσεις δύο Γεροντάκια σε μία καλύβη, βαθια μεσα στο δάσος. Ζουν μόνοι τους και κάνουν αυστηρή ασκητική ζωή. Πάμε. Μόλις τους αντίκρυσα ο ένας με κάρφωσε με το βλέμμα του και επέμενε να με κοιτάζει στα μάτια σαν μου έλεγε μη μας μαρτυρήσεις. Διάβασε τη σκέψη μου. Είχα πεί από μέσα μου : Επεσα σε Αγίους. Τυχερός είμαι. Αστραφταν και λαμποκοπούσαν τα πρόσωπά τους, όπως του Αγίου Παϊσίου.
Για να ζήσουν μεσα
στην ερημιά και στο χάος και να βγάλουν τα προς το ζην αναγκαια,
παρασκευαζαν,σαπούνια, τσίπουρο και έκαναν και κρασι.Πάντα αγόραζα ποσότητες
για να τους βοηθήσω. Νόμιζα οτι βλέπω Αγγέλους επάνω στη γη.Θυμάμαι και θα
μείνει ανεξίτηλη στη μνημη μου η φραση του ενός : Είμαστε στρατιώτες του
Στρατού του Ιησού, Ογδοήτες. Αυτοί που γνωρίζουν τη φραση ξέρουν τι λέω.
Εκανα χίλιες δυό
ερωτήσεις και όλες οι απαντήσεις ήταν εμπνευσμένες από το Πανάγιον Πνεύμα. Μετά
αφού έμαθα το δρόμο πήγαινα μόνος μου και συζητούσα με τα αγιασμένα Γεροντάκια
για μερικά χρόνια έως ότου μιά κάποια φορά που πήγα έμαθα ότι εκοιμήθησαν και
οι δύο την ιδια χρονιά. Ο Κύριος να αναπαύσει τις ψυχές τους. Την Ευχούλα τους
να έχουμε.
Δι΄' Ευχών.
apantaortodoxias
