☦ “.. οὗ δέ τό Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία”

Αρχιμ. Γεωργίου Αλευρά

Η αρχή της πραγματικής ελευθερίας ξεκινά μέσα στην Αγία Τριάδα. Όταν οι Έλληνες απέκτησαν την ελευθερία τους από τον Οθωμανικό ζυγό και δημιούργησαν το Σύνταγμα της Ελλάδος, στο Προοίμιό του τοποθετήθηκε η επίκληση στην Αγία Τριάδα, η οποία είναι η  πραγματικά αληθινή και ελεύθερη κοινωνία που εγγυάται την ελευθερία όλων των ανθρώπων.

Η ελευθερία της Αγίας Τριάδος, της Ορθοδοξίας είναι η μοναδική πραγματική ελευθερία.

Αυτή η πραγματική ελευθερία δεν υπάρχει σε καμία άλλη θρησκεία ή πολίτευμα, διότι αυτά κατασκευάστηκαν από τον ανελεύθερο άνθρωπο.

Δυστυχώς  αυτό το έτος εορτάζουμε τα 200 χρόνια από την έναρξη του αγώνα για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ των Ελλήνων και στη σύγχρονη εποχή το Σύνταγμα αυτό καταστρατηγείται με δήθεν προοδευτικούς νόμους, ενώ θα έπρεπε να φυλάσσεται ως κόρην οφθαλμού διότι είναι γραμμένο πάνω στο αίμα Αγίων και Ηρώων.

Αυτοί που σήμερα το καταπατούν δεν έχουν θυσιάσει απολύτως τίποτα για αυτή την Πατρίδα, παρά μόνο αισχροκερδούν εις βάρος της και την παραδίδουν σε αλλότρια συμφέροντα. “μὴ δῷς ἑτέρῳ τὴν δόξαν σου καὶ τὰ συμφέροντά σοι ἔθνει ἀλλοτρίῳ”. (Βαρ. 4,3)

Η Αγία Τριάδα είναι ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, τρία πρόσωπα, μία Θεότης. Εκεί υπάρχει η απόλυτη ελευθερία και με αυτήν την προϋπόθεση και ιδιότητα ο Τριαδικός Θεός αποφάσισε πρωτίστως να δημιουργήσει τον Αγγελικό κόσμο.

Ο πρώτος των Αγγέλων ο Εωσφόρος, ο οποίος έφερε το Φως από το Θρόνο του Θεού σε όλα τα Αγγελικά Τάγματα, καταχράστηκε το υπέρτατο δώρο του Θεού, την ελευθερία και θέλησε να στήσει τον θρόνο του υπεράνω του Θρόνου του Θεού και γκρεμίστηκε ως αστραπή από τον ουρανό. “Εἶπε δὲ αὐτοῖς· ἐθεώρουν τὸν σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα”. (Λουκ. 10,18)       

Ο Θεός δημιούργησε όλο τον ορατό και αόρατο κόσμο και ως επιστέγασμα όλης της δημιουργίας, δημιούργησε τον άνθρωπο κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσιν. “καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν”. (Γεν. 1 ,26)   

Ο Θεός από την άπειρη Του αγάπη μας έφερε μέσα από τη βαθειά ησυχία της ανυπαρξίας στην ύπαρξη και ο άνθρωπος πλέον μπαίνει στην ιστορία του Θεού.

Γι αυτό το λόγο για να μην εκπέσει ο άνθρωπος όπως ο εωσφόρος, ο Θεός δεν του δίνει την απόλυτη ελευθερία, αλλά του δίνει ως προστασία και μία εντολή. Του απαγορεύει να δοκιμάσει από τον καρπό του δένδρου της γνώσης του καλού και του κακού. “... εἶπεν ὁ Θεός, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ, οὐ δὲ μὴ ἅψησθε αὐτοῦ, ἵνα μὴ ἀποθάνητε”. (Γεν. 3,3)           

Σήμερα τι μεγάλο κίνδυνο διατρέχει ο άνθρωπος από την υπερβολική και μεγάλη γνώση, αλλά χωρίς διάκριση, που έχει για τα πράγματα.

Γι αυτό και ύψιστη αρετή στην ορθόδοξη πνευματική ζωή είναι η διάκρισις, το να ξεχωρίζει ο άνθρωπος το καλό από το κακό."πάντα δὲ δοκιμάζετε, τὸ καλὸν κατέχετε·" (5,21)

Έτσι ο Θεός περιορίζοντας τους πρωτόπλαστους με αυτή την εντολή, τους προστατεύει και επιτρέπει στον διάβολο να βάλει τον πειρασμό στον άνθρωπο, δοκιμάζοντας το αυτεξούσιο της ελευθερίας του.

Ο διάβολος ως εφευρέτης της κακίας, χρησιμοποιεί στον άνθρωπο την αφορμή και την αιτία που έγινε αφορμή να εκπέσει ο ίδιος αν και απείραστος. Ο λόγος; Να γίνει και ο άνθρωπος Θεός, όπως δεν έγινε αυτός, ένεκα του Εωσφορικού του εγωισμού.

Τους προτρέπει πονηρώς και ευσχημόνως με δελεαστικά λόγια, ως είθισται να κάνει, ότι αν φάγουν από τον καρπό θα γίνουν Θεοί“...ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν”. (Γεν. 3,5) Το αποτέλεσμα ήταν ο άνθρωπος μέσα από την παρακοή του να στερηθεί την ελευθερία του και να καταστεί δούλος του εγώ του.

Ενστερνίζονται αυτοί που σήμερα είναι στα πράγματα, αυτό το ιστορικό γεγονός της Βίβλου; Μέχρι σήμερα ο άνθρωπος στη μακραίωνη ιστορία του αγωνίζεται να γίνει Θεός με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Σήμερα οι προκλήσεις πολλές να γίνει ο άνθρωπος "αθάνατος" και "Θεός".

Ο Εωσφόρος και οι δαίμονες δεν μπορούσαν, ούτε μπορούν να επιστρέψουν στην πρωταρχική τους θέση, όμως ο Θεός δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο με το να τον κάνει εξόριστο του παραδείσου, να μετανοήσει και να αποκατασταθεί σε βάθος χρόνου, δια πολλών δοκιμασιών και θλίψεων για το ανθρώπινο γένος.

Όμως ο Θεός ευθύς εξ αρχής δεν εγκαταλείπει το πλάσμα του. Δίνει υπόσχεση ο ίδιος στους πρωτοπλάστους ότι θα ενσαρκωθεί μέσα από την νέα Έυα την Παναγία για να αποκαταστήσει ως Νέος Αδάμ, που είναι ο Χριστός, τον παλαιό Αδάμ. “καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν”. (Γεν. 3,15)          

Όπως μας λέγει και ο Απ. Παύλος η πτώση του παλαιού Αδάμ έγινε αφορμή για να επέλθει ο θάνατος σε όλο το ανθρώπινο γένος. “Διὰ τοῦτο ὥσπερ δι᾿ ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον εἰσῆλθε καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καὶ οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν, ἐφ᾿ ᾧ πάντες ἥμαρτον·-” (Ρωμ. 5,12)

“ἀλλ᾿ ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος ἀπὸ Ἀδὰμ μέχρι Μωϋσέως καὶ ἐπὶ τοὺς μὴ ἁμαρτήσαντας ἐπὶ τῷ ὁμοιώματι τῆς παραβάσεως Ἀδάμ, ὅς ἔστι τύπος τοῦ μέλλοντος”. (Ρωμ. 5,14)

Ο Νέος Αδάμ, ο Χριστός, έφερε την αποκατάσταση όλου του ανθρωπίνου γένους με την Ανάστασή Του νικώντας κατά κράτος τον θάνατο.

Η άκρα ταπείνωσις του Χριστού δεν ήταν μόνο να γεννηθεί ώς άνθρωπος ανάμεσά μας, αλλά να πάθει, να σταυρωθεί, να θανατωθεί και να κατέβει ως τα κατώτατα μέρη του Άδου για να ελευθερώσει  όλο το ανθρώπινο γένος πρωτίστως από Αδάμ και Εύας μέχρι εκείνη της στιγμή, να ελευθερώσει όλους τους Δικαίους και όσους πίστεψαν στο τριήμερο κήρυγμά του στον Άδη. Ο Χριστός είναι ο ελευθερωτής του ανθρωπίνου γένους για όλους όσους Τον επίστεψαν, Τον πιστεύουν και θα Τον πιστεύουν.

Πριν ξεκινήσει το κοσμοσωτήριο έργο μετά την βάπτισή Του, ο Χριστός πήγε εις την έρημο του Σαραντάριου Όρους.

“Καὶ ἐγένετο ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ Ναζαρὲτ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἐβαπτίσθη ὑπὸ Ἰωάννου εἰς τὸν Ἰορδάνην. καὶ εὐθέως ἀναβαίνων ἀπὸ τοῦ ὕδατος εἶδε σχιζομένους τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὸ Πνεῦμα ὡς περιστερὰν καταβαῖνον ἐπ᾿ αὐτόν· καὶ φωνὴ ἐγένετο ἐκ τῶν οὐρανῶν· σὺ εἶ ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν σοὶ ηὐδόκησα. Καὶ εὐθέως τὸ Πνεῦμα αὐτὸν ἐκβάλλει εἰς τὴν ἔρημον· καὶ ἦν ἐκεῖ ἐν τῇ ἐρήμῳ ἡμέρας τεσσαράκοντα πειραζόμενος ὑπὸ τοῦ σατανᾶ, καὶ ἦν μετὰ τῶν θηρίων, καὶ οἱ ἄγγελοι διηκόνουν αὐτῷ”. (Μαρκ. 1,9-13)        

Ο εκπεσών Εωσφόρος, θέλησε να δει ποιός άνθρωπος  είναι αυτός που κατόρθωσε αυτό το υπερφυσικό έργο. “ἡμέρας τεσσαράκοντα πειραζόμενος ὑπὸ τοῦ διαβόλου, καὶ οὐκ ἔφαγεν οὐδὲν ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις· καὶ συντελεσθεισῶν αὐτῶν ὕστερον ἐπείνασε” (Λουκ. 4,2)

Ο διάβολος στον πρώτο πειρασμό, αφού διαπίστωσε ότι ο Χριστός πεινούσε του είπε ότι αν είναι πραγματικά ο Υιός του Θεού, να μετατρέψει τους λίθους σε άρτο , για να λάβει την απάντηση ότι ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με τον άρτο αλλά  και με κάθε Λόγο του Θεού.

“καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ διάβολος· εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ, εἰπὲ τῷ λίθῳ τούτῳ ἵνα γένηται ἄρτος. καὶ ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς πρὸς αὐτὸν λέγων· γέγραπται ὅτι οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ᾿ ἐπὶ παντὶ ῥήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ”. (Λουκ. 4,3-4)         

Ας θυμηθούμε ότι ο Αδάμ έπεσε εξαιτίας  της επιθυμίας του να φάγει κάτι το οποίο ήταν απαγορευμένο, σε αντιδιαστολή με τον Χριστό, που επί σαράντα ημέρες έζησε σε απόλυτη νηστεία και στέρηση.       

Έπειτα ο διάβολος δείχνει όλα τα βασίλεια του κόσμου, βεβαιώνονται ότι ανήκουν σ'αυτόν,  αφού λέγει στον Χριστό ότι αν τον προσκυνήσει θα γίνουν δικά Του.

Ενώ ο Αδάμ  εξαιτίας του εγωισμού με την παρότρυνση του διαβόλου επιλέγει να γευθεί τον απαγορευμένο καρπό, ο Χριστός με την Άκρα ταπείνωσή Του και την απάντησή του, δείχνει ότι αποκαθιστά και το δεύτερο σφάλμα του Αδάμ, δηλαδή τη συναίνεσή του πρωτόπλαστου στον πειρασμό ένεκα του εγωισμού και της υπερηφανείας του.

“Καὶ ἀναγαγὼν αὐτὸν ὁ διάβολος εἰς ὄρος ὑψηλὸν ἔδειξεν αὐτῷ πάσας τὰς βασιλείας τῆς οἰκουμένης ἐν στιγμῇ χρόνου, καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ διάβολος· σοὶ δώσω τὴν ἐξουσίαν ταύτην ἅπασαν καὶ τὴν δόξαν αὐτῶν, ὅτι ἐμοὶ παραδέδοται, καὶ ᾧ ἐὰν θέλω δίδωμι αὐτήν. σὺ οὖν ἐὰν προσκυνήσῃς ἐνώπιόν μου, ἔσται σου πᾶσα. καὶ ἀποκριθεὶς αὐτῷ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· γέγραπται γάρ, Κύριον τὸν Θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις.” (Λουκ. 4,5-8)

Σήμερα, μετά από 2.000 χρόνια, ίσως είναι η πρώτη φορά της ιστορίας της ανθρωπότητας, που υπάρχουν οι φωνές για την αναγκαιότητα μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, για ένα παγκόσμιο Κυβερνήτη. Πόσο επαληθεύεται αυτό που είπε ο διάβολος στον Χριστό, ότι κατέχει όλα τα Βασιλεία του κόσμου; Αυτό δεν μπορεί να συμβεί εάν δεν το επιστρέψει ο Θεός, όπως μας εξηγεί ο Απ.Παύλος:

“καὶ νῦν τὸ κατέχον οἴδατε, εἰς τὸ ἀποκαλυφθῆναι αὐτὸν ἐν τῷ ἑαυτοῦ καιρῷ· τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας, μόνον ὁ κατέχων ἄρτι ἕως ἐκ μέσου γένηται· καὶ τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος, ὃν ὁ Κύριος ἀναλώσει τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας αὐτοῦ· οὗ ἐστιν ἡ παρουσία κατ᾿ ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ ἐν πάσῃ δυνάμει καὶ σημείοις καὶ τέρασι ψεύδους καὶ ἐν πάσῃ ἀπάτῃ τῆς ἀδικίας ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις, ἀνθ᾿ ὧν τὴν ἀγάπην τῆς ἀληθείας οὐκ ἐδέξαντο εἰς τὸ σωθῆναι αὐτούς· καὶ διὰ τοῦτο πέμψει αὐτοῖς ὁ Θεὸς ἐνέργειαν πλάνης εἰς τὸ πιστεῦσαι αὐτοὺς τῷ ψεύδει, ἵνα κριθῶσι πάντες οἱ μὴ πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ, ἀλλ᾿ εὐδοκήσαντες ἐν τῇ ἀδικίᾳ”. (Β Θεσ. 2,6-12)        

Στον τρίτο πειρασμό ο διάβολος τοποθετεί τον Χριστό στο πτερύγιο του Ναού και Τον προτρέπει να πέσει και αν πραγματικά είναι ο Υιός του Θεού θα τον προστατέψουν οι Άγγελοι.

Ο Χριστός δείχνει στον τρίτο πειρασμό του σατανά ότι δεν γίνεται καταχραστής της ελευθερίας του, αν και μπορεί να το πράξει, ωστόσο δεν υπακούει προστατεύοντας την ελευθερία Του. Δείχνει με αυτό τον τρόπο στον εωσφορικό εγωισμό του σατανά, την Άκρα Του Ταπείνωση.

“Καὶ ἤγαγεν αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα, καὶ ἔστησεν αὐτὸν ἐπὶ τὸ πτερύγιον τοῦ ἱεροῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ, βάλε σεαυτὸν ἐντεῦθεν κάτω·γέγραπται γὰρ ὅτι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται περὶ σοῦ τοῦ διαφυλάξαι σε, καὶ ὅτι ἐπὶ χειρῶν ἀροῦσί σε, μήποτε προσκόψῃς πρὸς λίθον τὸν πόδα σου. καὶ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς ὅτι εἴρηται, οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου”. (Λουκ. 4,9-12)         

Ακόμη και οι μαθητές που διάλεξε ο Χριστός, στις τελευταίες ημέρες της δοκιμασίας Του, φάνηκαν οι αδυναμίες τους  και οι μεγάλες ατέλειες που είχαν ως άνθρωποι. Στην αρχή είχαν πολύ ενθουσιασμό, αλλά στο τέλος επειδή δεν είχαν την αγία ταπείνωση, άλλος Τον πρόδωσε, άλλος Τον αρνήθηκε, όλοι Τον εγκατέλειψαν.

Η Άκρα Ταπείνωση του Ιησού συνέτριψε την κυριαρχία του κοσμοκράτορα σατανά και ελευθέρωσε όλο το ανθρώπινο γένος. “Ὑπέκλινας κάραν τῷ Προδρόμῳ, συνέθλασας κάρας τῶν δρακόντων…” (Δοξαστικόν Εσπερινού Αγίων Θεοφανείων).

Ποιό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της εγκαταλείψεως του Χριστού;  Ο φόβος, που προέρχεται εξαιτίας της υπερηφανείας. Όταν παρήκουσε ο Αδάμ και άκουσε τη φωνή του Θεού φοβήθηκε.  “καὶ ἐκάλεσε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν Ἀδὰμ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἀδάμ, ποῦ εἶ;  καὶ εἶπεν αὐτῷ· τῆς φωνῆς σου ἤκουσα περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ καὶ ἐφοβήθην, ὅτι γυμνός εἰμι, καὶ ἐκρύβην”. (Γεν. 3,9-10)

Το πρώτο πράγμα που γνώρισε ο άνθρωπος εξαιτίας της πτώσης του ήταν ο φόβος, που κυριαρχούσε στο ανθρώπινο γένος μέχρι το Πάθος του Χριστού. Ακόμη και οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης φοβόντουσαν τον θάνατο διότι γνώριζαν ότι θα πήγαιναν στον Άδη. Οι μόνοι που δεν γνώρισαν θάνατο είναι οι Προφήτες Ενώχ και Ηλίας.

Ο φόβος επισκέφθηκε τον ίδιο τον Θεάνθρωπο Χριστό, στο Όρος των Ελαιών , στη Γεθσημανή.  Η προσευχή του αγωνιώδης  “καὶ γενόμενος ἐν ἀγωνίᾳ ἐκτενέστερον προσηύχετο. ἐγένετο δὲ ὁ ἱδρὼς αὐτοῦ ὡσεὶ θρόμβοι αἵματος καταβαίνοντες ἐπὶ τὴν γῆν”. (Λουκ. 22,44) ‘Άγγελος Κυρίου  Τον ενίσχυε για να μην εξαντληθεί από την αγωνία  και τον φόβο που προσπαθούσε να Τον κυριεύσει.

Ο Θεός ο ίδιος να αγωνιά και να Τον αγγίζει ο φόβος ως τέλειος άνθρωπος, για το τί έμελλε να πάθει από τους ανθρώπους που πάσχιζε να ελευθερώσει. Ο φόβος Τον άγγιξε αλλά δεν τον κυρίευσε. “.. ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ᾿ ἔστι τὸν διάβολον, καὶ ἀπαλλάξῃ τούτους, ὅσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας”. (Εβρ. 2,14-15)          

Στην αρχή παρακάλεσε τον  Θεό Πατέρα αν μπορεί να αποφύγει το μαρτύριο, αλλά έπειτα συμπλήρωσε ότι επιθυμεί να γίνει το θέλημα του Πατρός Του.“..πάτερ μου, εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο· πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ᾿ ὡς σύ. (Ματθ. 26,39)           

Οι φρουροί μπήκαν ως άγρια θηρία να συλλάβουν ως κακοποιό, Τον  αγνό και ταπεινό Ιησού και συνάμα Παντοδύναμο Θεό.

Ο Πέτρος τολμηρός και θυμώδης τραβά το μαχαίρι του  για να αποτρέψει τα γεγονότα, γεγονότα όμως που είχαν προφητευθεί προ αιώνων και ήταν αναγκαία για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός ομολογεί ότι αν ήθελε θα μπορούσε να έχει 12 Λεγεώνες Αγγέλων να τον προστατεύουν.

“καὶ ἰδοὺ εἷς τῶν μετὰ Ἰησοῦ ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἀπέσπασε τὴν μάχαιραν αὐτοῦ, καὶ πατάξας τὸν δοῦλον τοῦ ἀρχιερέως ἀφεῖλεν αὐτοῦ τὸ ὠτίον. τότε λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἀπόστρεψόν σου τὴν μάχαιραν εἰς τὸν τόπον αὐτῆς· πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρᾳ ἀποθανοῦνται. ἢ δοκεῖς ὅτι οὐ δύναμαι ἄρτι παρακαλέσαι τὸν πατέρα μου, καὶ παραστήσει μοι πλείους ἢ δώδεκα λεγεῶνας ἀγγέλων; πῶς οὖν πληρωθῶσιν αἱ γραφαὶ ὅτι οὕτω δεῖ γενέσθαι;” (Ματθ. 26,51-54)

Ο Ιησούς θεραπεύει θαυμαστά ενώπιον όλων τον τραυματισμένο φρουρό από το μαχαίρι του Πέτρου   “ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ἐᾶτε ἕως τούτου· καὶ ἁψάμενος τοῦ ὠτίου αὐτοῦ ἰάσατο αὐτόν·” (Λουκ. 22,51), κι ενώ βλέπουν όλοι αυτό το γεγονός, οι πληρωμένοι φρουροί συνεχίζουν το έργο τους.

Ο Χριστός δείχνει ότι είναι ο απόλυτα ελεύθερος άνθρωπος, δεν επηρεάζεται από την κακία του κόσμου, αντιθέτως τη νικά. Στη δίκη-παρωδία που Του στήνουν ο Άννας με τον Καϊάφα, δεν υπερασπίζεται τον εαυτό Του. Δεν ήρθε στον κόσμο να επιβάλλει διά της βίας  την δύναμή Του.

Με ψευδομάρτυρες και υποκρισίες οι Αρχιερείς προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους, ότι καλώς πράττουν, και ο Αρχιερέας ρωτά την κρίσιμη ερώτηση: “...ἐξορκίζω σε κατὰ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος ἵνα ἡμῖν εἴπῃς εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ” (Ματθ. 26,63). Το κακό αναγνωρίζει το καλό.

Ο Χριστός ομολογεί σε όλους ότι  “..σὺ εἶπας· πλὴν λέγω ὑμῖν, ἀπ᾿ ἄρτι ὄψεσθε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου καθήμενον ἐκ δεξιῶν τῆς δυνάμεως καὶ ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ”. (Ματθ. 26,64),

Ο Χριστός δεν φοβάται, έχει νικήσει τον φόβο, έχει νικήσει τον κόσμο. “..θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον” (Ιω. 16,33).

Ο Καϊάφας έσχισε υποκριτικά τα ιμάτιά και οι αρχιερείς  κραυγάζουν:  “ ...ἔνοχος θανάτου ἐστί”. (Ματθ. 26,66)

Ο Χριστός παραμένει ασάλευτος παρόλο που άκουσε την απόφαση και γνώριζε τι επρόκειτο να συμβεί. Μένει ως πρόβατον επί σφαγήν “..ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου”. (Ιω. 1,29). Οι Αρχιερείς γνώριζαν ότι οι ίδιοι δεν μπορούσαν να επιβάλλουν την θανατική ποινή και προσφεύγουν  στην πολιτική εξουσία  που ήταν ο Πιλάτος.

Ο Πιλάτος επειδή καταλαμβάνεται από φόβο, θέλοντας να μην δυσαρεστήσει τους Αρχιερείς και ξεκινήσουν ταραχές, επιδεικνύει την εξουσία του στον Χριστό: “λέγει οὖν αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· ἐμοὶ οὐ λαλεῖς; οὐκ οἶδας ὅτι ἐξουσίαν ἔχω σταυρῶσαί σε καὶ ἐξουσίαν ἔχω ἀπολῦσαί σε;” (Ιω. 19,10)

Ως ανελεύθερος ο Πιλάτος ανάμεσα στους Ιουδαίους και τη Ρώμη, ακούει την αποστομοτική απάντηση του Χριστού: “..οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ᾿ ἐμοῦ, εἰ μὴ ἦν σοι δεδομένον ἄνωθεν· διὰ τοῦτο ὁ παραδιδούς μέ σοι μείζονα ἁμαρτίαν ἔχει”. (Ιω. 19,11)

Ο Πιλάτος ρωτά για τελευταία φορά τον Χριστό αν είναι Βασιλεύς “εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· οὐκοῦν βασιλεὺς εἶ σύ;” (Ιω. 18,37). Ο Χριστός του απαντά ότι γι΄αυτό γεννήθηκε και ήλθε στον κόσμο για να μαρτυρήσει την αλήθεια. Στο ερώτημα του Πιλάτου “τί ἐστιν ἀλήθεια;” (Ιω. 18,38) ο Χριστός δεν απαντά, αφού είναι ο ίδιος η Αλήθεια.

Ο Πιλάτος προσπάθησε να ελευθερώσει τον Ιησού, όμως το μίσος και η κακία των Εβραίων, τον αναγκάζουν τελικά να μείνει δέσμιος στο φόβο του και να νίψει τας χείρας του, φράση που παραμένει ως σήμερα επίκαιρη, για όσους είναι σε θέσεις κλειδιά και πόστα και παραμένουν αναποφάσιστοι και δειλοί.

O Xριστός οδηγείται στο Σταυρικό θάνατο και  προς την ολοκλήρωση του κοσμοσωτήριου έργου Του επί της γης επάνω στο Σταυρό. Εκεί γίνονται θαυμαστά γεγονότα. Η φύσις, ουρανός και γη συστενάζει. “Ἀπὸ δὲ ἕκτης ὥρας σκότος ἐγένετο ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν ἕως ὥρας ἐνάτης”. ( Ματθ. 27,45)

“Καὶ ἰδοὺ τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ ἐσχίσθη εἰς δύο ἀπὸ ἄνωθεν ἕως κάτω, καὶ ἡ γῆ ἐσείσθη καὶ αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν,καὶ τὰ μνημεῖα ἀνεῴχθησαν καὶ πολλὰ σώματα τῶν κεκοιμημένων ἁγίων ἠγέρθη, καὶ ἐξελθόντες ἐκ τῶν μνημείων, μετὰ τὴν ἔγερσιν αὐτοῦ εἰσῆλθον εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν καὶ ἐνεφανίσθησαν πολλοῖς.  Ὁ δὲ ἑκατόνταρχος καὶ οἱ μετ᾿ αὐτοῦ τηροῦντες τὸν Ἰησοῦν, ἰδόντες τὸν σεισμὸν καὶ τὰ γενόμενα ἐφοβήθησαν σφόδρα λέγοντες· ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἦν οὗτος”. (Ματθ. 27,51-54)

Ο Χριστός Αναστήθηκε νικώντας κατά κράτος τον Θάνατο.

Όπως για την προδοσία του Χριστού χρησιμοποιήθηκαν χρήματα, τα τριάκοντα αργύρια, έτσι δόθηκαν χρήματα και στους φρουρούς, για να διαφημίσουν σε όλους ότι εκλάπη ο Χριστός από του μνήματος και ότι δεν Αναστήθηκε.

Από τότε μέχρι και τις ημέρες μας, ο διάβολος χρησιμοποιεί τα χρήματα με μύριους τρόπους και μέσα από ανθρώπους, για να πείσει τους πάντες ότι ο Χριστός δεν Αναστήθηκε. “καὶ συναχθέντες μετὰ τῶν πρεσβυτέρων συμβούλιόν τε λαβόντες ἀργύρια ἱκανὰ ἔδωκαν τοῖς στρατιώταις λέγοντες·εἴπατε ὅτι οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ νυκτὸς ἐλθόντες ἔκλεψαν αὐτὸν ἡμῶν κοιμωμένων. καὶ ἐὰν ἀκουσθῇ τοῦτο ἐπὶ τοῦ ἡγεμόνος, ἡμεῖς πείσομεν αὐτὸν καὶ ὑμᾶς ἀμερίμνους ποιήσομεν. οἱ δὲ λαβόντες τὰ ἀργύρια ἐποίησαν ὡς ἐδιδάχθησαν. καὶ διεφημίσθη ὁ λόγος οὗτος παρὰ Ἰουδαίοις μέχρι τῆς σήμερον”. (Ματθ. 28,12-15)

Δυστυχώς το ανθρώπινο γένος, από την πτώση του Αδάμ (συμμαχώντας με τον διάβολο) έχασε την ελευθερία του και έγινε δούλος της αμαρτίας με προορισμό και προοπτική την αιώνια καταδίκη του, ερχόμενος ο Χριστός  για να μας ελευθερώσει, ο διάβολος συμμάχησε και πάλι με τον άνθρωπο, αφού ίδιος έχασε μια για πάντα τον Θεό και είναι καταδικασμένος για παντα εις την αιωνια κόλαση, να πάρει και το ανθρώπινο γένος μαζί του.

Είναι στα χέρια μας να επιλεξουμε. Είναι ο Χριστός Σωτήρας για εμάς; Και αν δεν είναι ποιός είναι; Περιμένουμε εναν αλλο Σωτήρα να μας δώσει γήινες απολαβές και δόξες; Οι ημέρες μας εδώ  στη γη είναι λίγες. “ἄνθρωπος, ὡσεὶ χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ· ὡσεὶ ἄνθος τοῦ ἀγροῦ, οὕτως ἐξανθήσει”· (Ψαλ. 102,15)

Γι αυτό και ο Χριστός απάντησε στον διάβολο οτι δεν προσκυνά  κανέναν παρά μόνο τον Θεό. Δυστυχώς ο διαβολος με πολλούς τρόπους βαζει τους ανθρώπους να τον προσκυνουν.

Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε ότι: “Δυστυχώς οι άνθρωποι από δω και στο εξής θα λατρεύουν απευθείας τον σατανά, πότε με προσχήματα και πότε φανερά”.  Πράγματι όλοι ξέρουν ότι σήμερα υπάρχουν σε όλο τον κόσμο εκκλησίες του σατανά, δεν το έχουν κρυφό πλεόν.

Πρέπει να αποφασίσουμε πρωτίστως εμείς οι Χριστιανοί.  Έχουμε τον Χριστό ως Σωτήρα της ζωής μας μέχρι συντελείας των αιώνων;

Αυτός πρέπει να καθοδηγεί τη ζωή μας συνεχώς και οτι πράττουμε να το πράττουμε προς Δόξαν δική Του, να ομολογούμε την πίστη και την αγάπη μας σε Αυτόν και να είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε την ζωή μας για Αυτόν, όπως την θυσίασαν τόσα εκατομμύρια Άγιοι και μάρτυρες από την ημέρα που μαρτύρησε πανω στο Σταυρό μέχρι και σήμερα. Η ελευθερία δεν αποτελει δώρο του ανθρώπου προς τον ανθρωπο.

Αποτελούσε, αποτελεί και θα αποτελεί αιωνια Δώρο του Θεού. Οι όμηροι και οι αιχμάλωτοι, ακόμη κι' αν δεν το αντιλαμβάνονται, δεν μπορούν να κάνουν τους συνανθρώπους τους ελεύθερους. Όλο το ανθρώπινο γένος είναι αιχμάλωτο στα πάθη, στο φόβο, στα μίση, στις κακίες.

Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε ότι είναι πλάνη να επικεντρώνεται όλος ο Χριστιανικός κόσμος εις τον αντίχριστο και να μην ομιλούμε για τον Χριστό. Οταν αγαπήσουμε τον Χριστό η ζωή μας θα γινει Χριστοκεντρική,  Χριστοειδής, γινόμαστε φως και το σκοταδι φεύγει. Όλα αυτά που ζούμε στις μέρες μας είναι του σκοταδιού, είναι του σατανά. Με πολλούς τρόπους και τεχνάσματα προσπαθει να παραπλανήσει τον σύγχρονο άνθρωπο.

Όμως όποιος πραγματικά είναι στερεωμένος στην Ορθόδοξη πίστη και αγαπά πραγματικα το Χριστό και τηρεί τις εντολές Του, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και θα τον καθοδηγεί ο Χριστός για το τι θα πράττει καθημερινά στη ζωή του.

Αν ρωτήσει κάποιος: “Και πώς θα αγαπώ τον Θεό;” η απάντηση είναι πολύ απλή. Όταν ένας άνθρωπος ξυπνά το πρωί τι πρέπει να κάνει; Να φάγει, να εργαστεί, να πιει νερό, να αναπνέει και να αναπαύεται. Όπως  έλεγε ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος είναι «Μνημονευτέον γὰρ Θεοῦ μᾶλλον ἣ ἀναπνευστέον».

Δηλαδή πρέπει να μνημονεύουμε περισσότερες φορές τον Θεό στο μυαλό μας και στην καρδιά μας από όσες φορές αναπνέουμε. Υπήρξαν Άγιοι που κατόρθωσαν με τη Χάρη του Θεού, ενώ κοιμόντουσαν, η καρδιά τους να είναι άγρυπνη και προσευχόμενη στον Χριστό. “Ἐγὼ καθεύδω καὶ ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ. φωνὴ ἀδελφιδοῦ μου κρούει ἐπὶ τὴν θύραν”. (Ασ. Ασ. 5,2)

Σήμερα μας έβαλαν και φίμωτρα για να μην αναπνέουμε. Τί μας εμποδίζει από το να μνημονεύουμε τον Θεό και να Του ζητάμε συγχώρεση, που ένεκα των αμαρτιών μας παθαίνουμε όλα αυτά σήμερα; Αυτός θα μας ελευθερώσει και από τις μάσκες και από τις αρρώστιες.

Όπως ο Αδάμ πειράχθηκε απ' τον διάβολο, έτσι και ο Θεάνθρωπος Χριστός, ο Νέος Αδάμ  πειράχθηκε εκ του διαβόλου, για να δείξει στο  ανθρώπινο γένος ότι αυτός είναι ο δρόμος της Σωτηρίας. Κι αν Αδάμ και Νέος Αδάμ δεν απέφυγαν τους διαβολικούς πειρασμούς, πιστεύει ο κοινός άνθρωπος ότι θα τους αποφύγει,  όταν έχει συμμαχήσει με την αμαρτία και παραδόθηκε στις αλυσίδες της εκούσια;

Η πάλη, ο αγώνας, ο πόλεμος με τα πάθη οδηγεί στη Σωτηρία.  Όπως είπε και ο  Μέγας Ἀντώνιος: «Οὐδεὶς ἀπείραστος δυνήσεται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Ἔπαρον γὰρ, φησί, τοὺς πειρασμοὺς, καὶ οὐδεὶς ὁ σω­ζόμενος».

Σήμερα μπορώ να πω ότι το ανθρώπινο γένος μέσα από αυτήν την δοκιμασία, του ιού, όπως παλιότερα με τον ιό της γρίπης, βιώνει  ένα μεγάλο πειρασμό, που η στάση και ο αγώνας που θα επιδείξει σε τούτη τη στιγμή  απέναντι στο Θεό, θα κρίνει τη Σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.

Ο Άγιος Πορφύριος αγαπούσε όλες τις επιστήμες και τέχνες και τις γνώριζε με τη Χάρη του Θεού πολύ καλά. Ιδιαιτέρως την επιστήμη της ιατρικής γι’ αυτό και υπηρέτησε για 33 χρόνια στην Πολυκλινική Αθηνών. Είχε άριστες σχέσεις με όλους τους ιατρούς, επιστήμονες και καθηγητές που τους σεβόταν και τον σεβόντουσαν. Ήτο πολύ αυστηρός και ακριβής για   αυτά που γνώριζε με τη Χάρη του Θεού για την ιατρική, γι’ αυτό σπανίως παραδεχόταν μονάχα κάποιους κορυφαίους ιατρούς.

Είναι άπειρα τα παραδείγματα, θα αναφέρω όμως ένα. Όταν ο μακαριστός π.Μωυσής ο αγιορείτης επισκέφθηκε τον Άγιο Πορφύριο  για να πάρει την ευχή του για το σοβαρό πρόβλημα υγείας που είχε με το ήπαρ, διότι θα πήγαινε σε ένα εξειδικευμένο ινστιτούτο στη Γαλλία, ο γέροντας του έδωσε μία συμβουλή, για το τί θα έπρεπε να πει σε αυτό τον κορυφαίο στον κόσμο ιατρό που θα συναντούσε εκεί.

Του είπε να πει στον ιατρό να κάνει μία πολύ συγκεκριμένη εξέταση. Ο ιατρός στο άκουσμα της συμβουλής, εντυπωσιάστηκε, διότι  αυτή η εξέταση ήταν έκτακτη και  δεν συμπεριλαμβάνονταν  στο πρωτόκολλο  εξετάσεων για τη διάγνωση. Ο ιατρός μόλις άκουσε τη συμβουλή είπε στον π.Μωυσή:  “Αυτός που σου έδωσε αυτή τη συμβουλή ή είναι πολύ μεγάλος γιατρός ή άγιος”.

“ἐξεῦρε πᾶσαν ὁδὸν ἐπιστήμης καὶ ἔδωκεν αὐτὴν Ἰακὼβ τῷ παιδὶ αὐτοῦ καὶ Ἰσραὴλ τῷ ἠγαπημένῳ ὑπ᾿ αὐτοῦ”· (Βαρ. 3,37 - Προφητείες Ιερεμίου)

Οφείλουμε να ακολουθούμε το παράδειγμα του Αγίου Πορφυρίου και να ξεχωρίζουμε τους αληθινούς και καλούς επιστήμονες, διότι οι σοφοί επιστήμονες είναι ελεύθεροι άνθρωποι που νοιάζονται και συμβάλλουν πραγματικά για το καλό και την ελευθερία της κοινωνίας.

Ξεχώρισα πρόσφατα έναν ιατρό τον κ.Δημήτρη Αντωνίου σε μία συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό, όπου έριξε άπλετο φως για το πρόβλημα που υπάρχει με τον ιό και περί εμβολίων.

Μπορεί ένα εμβόλιο να βοηθήσει κάποιες φορές βιολογικά τον άνθρωπο. Σωτηριολογικά όμως ποτέ. Διότι δεν θεραπεύει την κατρακύλα της ανθρωπότητας από τα πάθη, τις αμαρτίες τις κακίες, που η δυσωδία τους δεν περνά ποτέ απαρατήρητη απ' τον Θεό.

Έναν Θεό που βεβαίως λυπάται για την κατάντια του ανθρώπου, μα κι' Έναν Θεό που έχει θυμό για το ανθρώπινο γένος. Δεν θα εξευμενίσει την Οργή του Θεού ένα εμβόλιο, γιατί νοσεί ο άνθρωπος πολύ βαριά, πνευματικά πλέον, ένεκα της απιστίας στην Παντοδυναμία Του...

“τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς. ἀπεθάνετε γάρ, καὶ ἡ ζωὴ ὑμῶν κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ· ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, δι᾿ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας.” (Κολ. 3,2-6)

Ας θυμηθούμε τα λόγια του Αγίου Πορφυρίου που είπε ότι έρχεται συμφορά και τα λόγια του Αγίου Παϊσίου  που είπε ότι έρχεται πείνα. Δεν είναι μακρυά ο καιρός. Για όλα υπάρχει λόγος.

Η εποχή μας θυμίζει  έντονα την εποχή που η Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη κινδύνευε να αλωθεί   από τους Οθωμανούς και όλοι άδραξαν την εύκολη ευκαιρία. Καταφύγαμε στη Δύση  για να σωθούμε. Αυτοκράτορας, Πατριάρχης  και Επίσκοποι. Αγκαλιά πολιτική και εκκλησιαστική εξουσία. Και υπέκυψαν. Υπέκυψαν στο φόβο, υπέκυψαν στις πιέσεις, υπέκυψαν και στις φρούδες ελπίδες που ανέξοδα απλόχερα χάριζε.

Το Γένος μας μεταξύ σφύρας και άκμονος. Όπως και σήμερα ο Ελληνισμός συνθλίβεται μεταξύ Ανατολικών απειλών, και δυσβάσταχτων εξοπλιστικών προγραμμάτων για να αντιμετωπίσει τις απειλές εξ Ανατολών και μεταξύ χρέους, μνημονίων και μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, ένεκα της παράδοσης στη Δύση. Ένεκα μιας ακόμη υπόκυψης, απ' τις πολλές, των τελευταίων 200 χρόνων.

Οι πιέσεις, διαβολικές πάντα, είναι συνάμα και ευκαιρίες σε όλες τις εποχές. Ευκαιρίες για ν' αναδειχθούν οι τροπαιοφόροι Του Θεου. Να αναδειχθούν οι πραγματικά ελεύθεροι άνθρωποι.

Στα χρόνια της Βασιλεύουσας βρέθηκε ένας. Ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός που ύψωσε το ανάστημά του, ως στύλος Ορθοδοξίας στη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-39). Εκείνος εκείνη τη στιγμή, λίγο πριν τον αφανισμό, ένας  και μόνον άνθρωπος, ήταν όλη η Εκκλησία.

Το «Μᾶρκος οὐχ ὑπέγραψε, λοιπὸν ἐποιήσαμεν οὐδέν» που εκστόμισε ο Πάπας Ευγένιος Δ', ήταν η ομολογία ότι και ένας μόνο δίκαιος ήταν αρκετός, για να μην σκλαβωθεί το Γένος μας.

Ο Άγιος Μάρκος ήταν πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος. Και το απεδειξε. Η στάση του ήταν μια μεγαλειώδης πράξη ελευθερίας.

Όπως και η στάση του Μέγα Βασιλείου απέναντι στον Αυτοκράτορα Ουάλη και τον Έπαρχο Μόδεστο, που χρησιμοποίησε μύριες απειλές εναντίον του όπως τη δήμευση τῆς περιουσίας του, ἐξορία, βασανιστήρια, θάνατο. Ο Μέγας Βασίλειος μπρος στις απειλές, απαντά ότι δὲ φοβᾶται  τη δήμευση αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει τίποτα.  Γιατί πράγματι δεν είχε τίποτα άλλο, ἐκτὸς ἀπὸ τριμμένα παλιὰ ροῦχα καὶ μερικὰ βιβλία.

Ἡ ἐξορία ομολογεί δεν τον τρομάζει γιατί δὲν είχε τόπο δικό του.Η Καισάρεια στὴν ὁποία κατοικεί δεν είναι δική του. Λέγει ότι όπου κι αν τον πετάξουν θὰ εἶναι τόπος τοῦ Θεοῦ, κι αυτός  θὰ είναι πάροικος καὶ παρεπίδημος.

Τὰ βασανιστήρια; Ομολογεί ότι στο γερασμένο του κορμί ένα κτύπημα έφτανε, κι αν τον απειλούν με θάνατο, αυτό θα ήταν ευεργεσία για εκείνον. Γι΄αυτο θα πει: “Αὐτὸ ποθῶ κι ἐγώ, νὰ πάω πιὸ γρήγορα στὸ Θεό, γιὰ τὸν ὁποῖο ζῶ καὶ ἀγωνίζομαι. Βιάζομαι νὰ φθάσω στὸν Θεό μου, στὸν Πατέρα μου!“ Ήταν αληθινά ελεύθερος ο Μέγας Βασίλειος.

Χαρακτηριστικό το απόσπασμα του διαλόγου τους που θα μείνει στην ιστορία :

ΜΟΔΕΣΤΟΣ: "Κανείς μέχρι σήμερα δε μίλησε με τέτοιο τρόπο και με τόση μεγάλη παρρησία σε μένα τον Υπαρχο" .

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: "Ίσως δε συνάντησες ποτέ ΕΠΙΣΚΟΠΟ. Γιατί αν συναντούσες πραγματικό Ιεράρχη, που ν΄ αγωνίζεται για την ορθή πίστη, με αυτό τον τρόπο θα σου απαντούσε".

Ο Μόδεστος έφυγε άπραγος και ηττημένος από το φρόνημα του Βασιλείου. Θα πει τελικά στον Ουάλη ότι: «Νικηθήκαμε, βασιλιά μου, ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο αὐτῆς ἐδῶ τῆς Ἐκκλησίας. Δὲ φοβᾶται ἀπειλές. Εἶναι πιὸ σταθερὸς ἀπὸ τοὺς λόγους μας, πιὸ ἰσχυρὸς ἀπὸ τὴν πειθώ μας. Ἂς ἀπειλήσουμε κανένα δειλό, ὄχι τὸν Βασίλειο. Ἂν θέλουμε ἀποτελέσματα, πρέπει νὰ καταφύγουμε στὸν ἐξαναγκασμὸ»

Σε τέτοιους Αγίους όπως ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός και ο Μέγας Βασίλειος, αναπαυόταν αληθινά το πνεύμα του Θεού. “.. οὗ δὲ τὸ Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία”. (Β Κορ. 3,17)

“Ὑμεῖς γὰρ ἐπ᾿ ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε” (Γαλ. 5,13)

romfea