☦ «Αυτό κι αν δεν είναι θαύμα θαυμάτων»

Γράφει ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου κ. Δημήτριος

(από το ημερολόγιο πόνου μιας ιατρού-μητέρας)

ΠΡΟΟΙΜΙΟ («Ναί, ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ»)

Ὁ ἄνθρωπος ―ναί― εἶναι μικρός (μέ ὅρια), ἀλλά γίνεται καί μεγάλος (στήν ἐκκλησιαστική κοινωνία του μέ τό Θεό τῆς ἐνανθρωπήσεως, διασώζοντας τό “κατ᾽ εἰκόνα” καί φθάνοντας τό “καθ᾽ ὁμοίωσιν”). Πάνω σ᾽ αὐτό τό “ὑπαρκτικό δίπολο” μεταξύ ὁρίων καί ὑπερορίων ἀσκεῖται ὁ βίος μας καί ἡ ζωή μας. Ἀπό τότε πού ἐνανθρώπησε, ὁ Θεός μᾶς προσφέρεται ἀπεριόριστα. Τό κλειδί τῆς κοινωνίας μας μαζί Του τό ἔχουμε στά χέρια μας. Εἶναι αὐτό πού μέ τόση ἡρεμία τό μελετᾶμε σάν… “ἀξονική τομογραφία” τῆς Ἀποκαλύψεως: «Ὁ καιρός ἐγγύς ἐστιν. Ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καί ὁ ῥυπαρός ῥυπαρευθήτω ἔτι. Καί ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. Ἰδού ἔρχομαι ταχύ, καί ὁ μισθός μου μετ᾽ ἐμοῦ ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τό ἔργον ἔσται αὐτοῦ. Ἐγώ τό Α καί τό Ω, ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος, ἀρχή καί τέλος... Ναί· ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ» (Ἀποκ. κβ', 11-13, 20).

Πολλές φορές, γιά νά φθάσουμε στό “Ναί, ἔρχου Κύριε Ἰησοῦ”, χρειάζεται νά προηγηθεῖ ἕνας εἰλικρινής διανθρώπινος διάλογος, ἕνα “ἔρχου καί ἴδε” ὡσάν τοῦ Φιλίππου πρός τόν Ναθαναήλ. Μακάρι οἱ κεκλημένοι μέ ποιμαντικό ρόλο νά μήν τό ἀπολησμονοῦμε στίς πρακτικές μας καί στά λόγια μας καί στούς προγραμματισμούς μας.

Μέ ἕναν ἀνάλογο αὐθορμητισμό πρός ἄλλους ἀποδέκτες τελικά συνέβη νά ὑπηρετήσουμε κι ἐμεῖς ἀνέλπιστα καί νά προσοικειωθοῦμε φιλάδελφα τόν βαθύ πόνο καί τήν “βαθειά καρδιά” στήν καταπονημένη καί καταπονεμένη οἰκογένεια τοῦ μικροῦ Χρήστου. Ὁ ἀδιέξοδος πόνος τους κυοφόρησε τελικά τήν πίστη τους στό ζῶντα Θεό. Κι αὐτό χαροποίησε κι ἐμᾶς μέ περισσή ἀνακούφιση, ὥστε νά ἀποθαυμάζουμε καί σ᾽ αὐτούς ἀναλογικά τό “ἀναστάς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε” (πρβλ. Λουκ. ιζ΄,19). Ἐξ ἀντικειμένου δέν ἀναφαίνονταν περιθώρια ἀποκατάστασης τῆς ὑγείας τοῦ παιδιοῦ. Ὅμως, ἡ ἅγια πρόνοια τοῦ Θεοῦ ὑπηρέτησε τή θεραπεία τοῦ παιδιοῦ ἀπό τόσα ἀδιέξοδα ἐπιπλοκῶν, καρποδοτώντας ἐπιτέλους ἀνέλπιστα καί ἀπροσδόκητα τήν πολύτροπη ἰατρική ἀγωγή ἐτῶν. Ἕνας ἰατρός, ὅταν ρωτήθηκε νά μᾶς πεῖ τή γνώμη του γιά τήν ἀνέλπιστη ἀπόληξη τοῦ βεβαρημένου ἰατρικοῦ ἱστορικοῦ, δέν δίστασε νά ὁμολογήσει: «Αὐτό κι ἄν δέν εἶναι θαῦμα θαυμάτων»! 

Κανείς ἀπό τούς ἰατρούς δέν περίμενε τό ἑπτάχρονο αὐτό ἀγοράκι, πού ἀπό τριῶν ἐτῶν καί γιά τέσσερα χρόνια ταλαιπωρήθηκε ἀφάνταστα μέ τόσες ἐπιπλοκές καί προσβολές, νά βρεῖ θεραπεία. Καί ὅμως· θεραπεύθηκε, γιατί τό θέλησε καί τό χάρισε ὁ Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, ὁ Κύριός μας καί Θεός μας. 

ΟΤΑΝ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ ΘΡΕΦΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ

(ἀπό τό ἡμεροδρόμιο τῆς μητέρας-ἰατροῦ)

Ἄς ἀφήσουμε τήν μητέρα τοῦ μικροῦ νά μᾶς διηγηθεῖ τήν περιπέτειά τους, ἀλλά καί τήν θαυμαστή ἐπενέργεια τῆς θείας χάριτος γιά τή σωτηρία τοῦ παιδιοῦ τους.

«Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω και για το δικό μας θαύμα είναι για να μπορέσω με αυτόν τον τρόπο να ευχαριστήσω και εγώ τον Χριστό, την Παναγία μας που είναι στην κυριολεξία Μητέρα όλου του κόσμου. 

Για τέσσερα χρόνια υποστήκαμε τα πάνδεινα. Όλα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2014, όταν είχαμε πάει διακοπές, με το Χρήστο που τότε ήταν 3 χρονών. Οι σχέσεις μου με την Εκκλησία ήταν τυπικές.

Στις διακοπές λοιπόν άρχισε ο Χρήστος να έχει αιμορραγικές διαρροϊκές κενώσεις, όχι όμως αυτό το κλασσικό της γαστρεντερίτιδας, και έκανε και λίγο πυρετό.

Θεωρήσαμε ότι είναι ίωση. Μετά από λίγο διορθώθηκε και σε μία εβδομάδα ξαναπαρουσιάστηκε το ίδιο και τότε άρχισε ο  Γολγοθάς μας.

Πήγαμε σε όλα τα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης και στους καλύτερους παιδογαστρεντερολόγους. Νοσηλευτήκαμε μία εβδομάδα στο Παπαγεωργίου, ένα μήνα στο Γεννηματά όπου μας κάνουν διάγνωση της «νόσου του Chron» που είναι φλεγμονώδης νόσος του εντέρου.

Με την κορτιζόνη που μας έδωσαν δεν υπήρχε βελτίωση. Το παιδί δεν έτρωγε και δεν είχε διάθεση. 

Στο ενδιάμεσο των νοσοκομείων πήγα και εξομολογήθηκα και μετά από αυτό νομίζω ότι ξεκίνησε να ξετυλίγεται το κουβάρι, γιατί διάγνωση ακόμα δεν υπήρχε. Όλο αυτό το διάστημα καθημερινά πηγαίναμε εναλλάξ με το σύζυγο στο ναό του αγίου Δημητρίου να παρακαλέσουμε τον Άγιο να βοηθήσει το παιδί μας.

Κάποια Κυριακή λοιπόν ο πυρετός έφθασε 40°C. Ξανακάνουμε εισαγωγή στο Γεννηματά. Τότε άρχισαν να πέφτουν και τα αιμοπετάλια (συστατικό του αίματος) και μου είπαν ότι πρέπει να πάμε στο Ιπποκράτειο να κάνουμε μυελόγραμμα.

Μια ειδική εξέταση πολύ επώδυνη στην οποία τρυπάνε το κόκκαλο της λεκάνης, παίρνουν μυελό και τον εξετάζουν, και όλο αυτό γίνεται με το παιδί ξύπνιο.

Στην εξέταση που έγινε μας ανακοίνωσαν ότι το παιδί πάσχει από μυελογενή λευχαιμία, κάτι σπάνιο στα παιδιά και είναι δύσκολα τα πράγματα.

Θα έπρεπε να μεταφερθούμε στο ογκολογικό τμήμα του νοσοκομείου. Ο διευθυντής όμως εκεί του τμήματος δεν δεχόταν κανέναν ασθενή χωρίς το ειδικό καθετηράκι «Hickman» το οποίο έμπαινε στο χειρουργείο.

Στό δεύτερο μυελόγραμμα το παιδί από το έντονο κράτημα, γιατί επαναλαμβάνω γινόταν χωρίς αναισθησία, δεν μπορούσε να κουνήσει ούτε τα πόδια ούτε τά χέρια, ενώ τα αιμοπετάλιά του ήταν απαγορευτικά για να μπει στο χειρουργείο και να βάλει το καθετηράκι «Hickman».

Όσα και να του έβαζαν, δεν ανέβαιναν με τίποτα. Ο χειρουργός μου υποσχέθηκε πως έστω και με 12.000 ή 15.000 αιμοπετάλια θα του το έβαζε, ενώ ο αριθμός σε έναν φυσιολογικό άνθρωπο είναι 150.000–300.000.

Η αναισθησιολόγος ήταν κάθετη, αλλά με την ευθύνη του χειρουργού και τη δική μας συγκατάθεση μπήκε στο χειρουργείο με 12.000 αιμοπετάλια, αν και υπήρχε μεγάλη επικινδυνότητα για αιμορραγίες λόγω του χαμηλού αριθμού αιμοπεταλίων. 

Εκείνες τις μέρες κατάλαβα ότι έπρεπε να ενισχυθώ με την προσευχή. Και ενώ ήμουν έξω από το χειρουργείο, παρακαλούσα την Παναγία και τους Αγίους της Λέσβου για να μπορέσουμε να βάλουμε το καθετηράκι να ξεκινήσει η θεραπεία. Ο γιατρός βγήκε μετά από λίγο και είπε: “Ούτε μια σταγόνα αίμα δεν χάθηκε, όλα πήγαν πάρα πολύ καλά”.

Η θεραπεία ξεκίνησε στις 2 Δεκεμβρίου. Θα διαρκούσε 10 ημέρες, που πέρασαν πολύ δύσκολα, γιατί ο οργανισμός του Χρήστου δεν κρατούσε τα αιμοπετάλια που του έβαζαν συνεχώς.

Μετά την θεραπεία η άμυνα του οργανισμού πέφτει, και την 13η με 14η ημέρα άρχισε να έχει υψηλό πυρετό.

Συσσωρεύτηκε υγρό στην κοιλιά και άρχισε να έχει δυσκολία στην αναπνοή. Κάποια στιγμή, ενώ βρισκόμουν στο δωμάτιο, νιώθω κάτι να με ξυπνάει.

Βλέπω να φωτίζεται το ταβάνι του δωματίου με ένα άσπρο λαμπερό φως που πλημμύρισε το δωμάτιο, ενώ έξω ήταν νύχτα. Την άλλη μέρα μου ειπώθηκε ότι θα μας στείλουν στην Αθήνα.

Στην αρχή μας είπαν ότι θα μεταφερθεί με στρατιωτικό αεροπλάνο.

Αλλά, τελικά, ο Θεός βοήθησε και μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο. Λόγω των χαμηλών αιμοπεταλίων που είχε, θα ήταν επικίνδυνη η μεταφορά με το αεροπλάνο. Μας υποδέχθηκαν στην εντατική του Νοσοκομείου Αγλαΐα Κυριακού πού είχε άδειο κρεβάτι και μας είπαν πως τα πράγματα ήταν πάρα πολύ δύσκολα.

Είχε μολυνθεί αυτό το καθετηράκι με ένα υπερβολικά ανθεκτικό μικρόβιο και είχε κάνει σηψαιμία. Προσπάθησαν να αφαιρέσουν υγρό από την κοιλιά, αλλά δεν κατάφεραν και πολλά πράγματα, και η δεύτερη προσπάθεια ήταν λίγο δύσκολη. 

Κάποιο πρωϊνό μου λέει ο άντρας μου: “Πάμε να βρούμε μια εκκλησία εκτός του ναού του αγίου Στυλιανού που είναι στο νοσοκομείο” και πηγαίναμε καθημερινά.

Ο δρόμος μας οδήγησε στον Άγιο Θεράποντα Ζωγράφου. Εκεί προσευχήθηκα πάρα πολύ στην εικόνα της Παναγίας της Παραμυθίας και του Αγίου Θεράποντα.

Φεύγοντας μας έδωσαν μια εικονίτσα και μας είπαν να την βάλουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα στο μαξιλάρι του παιδιού. Παρακάλεσα κάποιον να την βάλει κοντά στο Χρήστο και χαρακτηριστικά μου είπε ότι θα την έβαζε στο μαξιλάρι. Εκείνη την στιγμή έκαναν την δεύτερη παρακέντηση και έβγαλαν από την κοιλιά του παιδιού 1.5 λίτρο υγρό, ενώ η παροχέτευση συνέχισε και αυτή να δίνει.

Το ίδιο βράδυ έκανε και μία μεγάλη κένωση, οπότε άδειασε η κοιλιά του και απελευθερώθηκε η αναπνοή του. Από τότε άρχισε να παίρνει λίγο-λίγο πάνω του το παιδί. Μετά από 13 ημέρες βγήκαμε από την εντατική και παραμείναμε στην Αθήνα για τις χημειοθεραπείες που θα διαρκούσαν, αν όλα πήγαιναν καλά, περίπου ένα χρόνο. 

Στις χημειοθεραπείες ανταποκρίθηκε καλά, εγώ σε αυτό το χρονικό διάστημα διάβαζα παρακλήσεις προσευχές, νηστεύαμε με τον σύζυγο μου. Όταν τελείωσαν οι θεραπείες, μας επέτρεψαν να γυρίσουμε στο σπίτι μετά από ένα χρόνο περίπου. Στην Αθήνα φιλοξενούμασταν στον ξενώνα του συλλόγου «Φλόγα». Ο Χρήστος όμως δυστυχώς είχε αρχίσει να παρουσιάζει πάλι κάποια προβλήματα. Λίγες ώρες πριν ξεκινήσουμε, ανέβασε πυρετό και έτσι το βράδυ κάναμε εισαγωγή και πάλι στο νοσοκομείο. Τελικά είχαμε υποτροπή και έπρεπε ξανά να υποβληθούμε στις χημειοθεραπείες.

Ξεκινήσαμε την πρώτη θεραπεία, αλλά η νόσος αντί να υποχωρήσει προχώρησε και η μόνη λύση ήταν η μεταμόσχευση μυελού των οστών. 

Εκείνο το διάστημα στο τμήμα ήταν μία γιατρός με μεγάλη πίστη. Αυτή είναι που μας είπε “Πρώτη φορά ακούω να λένε στους γονείς τόσο κακά νέα”. Και όταν ανακοίνωναν στο σύζυγό μου ότι δεν μας δέχονται στην μεταμόσχευση, αυτή του έλεγε, “Στην Τήνο να πάτε, να παρακαλέσετε την Παναγία”. 

Αυτή η γιατρός ήξερε έναν πατέρα Δημήτριο, που είναι Δεσπότης στή Γουμένισσα, οπότε επικοινώνησε μαζί του λέγοντας το δράμα μας. Σε 2 ώρες η απόφαση των γιατρών αλλάζει και ενώ στις 10:30 το πρωΐ η απόφαση ήταν αρνητική, στις 12:30 μας πήραν τηλέφωνο να πάμε να δούνε σε τι κατάσταση είναι ο Χρήστος, για να ξεκινήσουμε την διαδικασία της μεταμόσχευσης. 

Δότης ήταν ένας γερμανός 20 χρονών, να τον έχει καλά ο Θεός και αυτόν, είχε κλείσει ραντεβού ώστε να πάει να δώσει μόσχευμα την ημέρα του Αγίου Δημητρίου 26 Οκτωβρίου, θεωρώντας οι γιατροί εδώ ότι θα πήγαιναν όλα καλά.

Ο Θεός είχε προνοήσει πριν τους γιατρούς, γιατί το ήδη κλεισμένο ραντεβού ενθάρρυνε την απόφαση των γιατρών να μας δεχθούν. Ήταν ημέρα Τρίτη και την Παρασκευή θα μπαίναμε στο τμήμα της μεταμόσχευσης. Την Τετάρτη εγώ πήρα το πλοίο από την Ραφήνα και πήγα στην Τήνο να παρακαλέσω την Παναγία να μας βοηθήσει.

Την Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2014 κάναμε εισαγωγή στον νοσοκομείο «Ελπίδα» στην μονάδα μεταμόσχευσης μυελού των οστών και ξεκινήσαμε την θεραπεία για να μπορέσει ο οργανισμός του Χρήστου να δεχθεί το μόσχευμα.

Καθ’ όλη την διάρκεια της παραμονής μας στο νοσοκομείο, το μόνο που είχα νά κάνω ήταν να ζητιανεύω προσευχές απ᾽ όλους εκείνους που γνώριζα ότι είχαν καλή σχέση με την Εκκλησία. 

Δόξα τω Θεώ η θεραπεία προχώρησε, έφτασε και το μόσχευμα από Γερμανία το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου του Αγίου Δημητρίου (μεγάλη η χάρη του) και από εκεί και πέρα περιμέναμε να εδραιωθεί και να αρχίσει να παράγει κύτταρα. 

Η άμυνα του Χρήστου όμως ήταν μηδενική. Αν και  είχε πάρει το μόσχευμα, δεν είχε ξεκινήσει να παράγει κύτταρα. Ενώ τον είχα κάνει μπάνιο και τον έντυνα, μου λέει: “Μαμά είδες εκείνη την νοσοκόμα που ήρθε;” “Ποια νοσοκόμα λέω, δεν μπήκε κανείς στο δωμάτιο ήμασταν οι δυο μας”. “Αυτή, λέει, που είπε “έφερα τα αιμοπετάλια” και της είπες: “Ελάτε σε λίγο γιατί τώρα τον αλλάζω”. Εγώ δεν μίλησα σε κανένα, γιατί δεν μπήκε κανείς στο δωμάτιο.

Σε λίγες ώρες ο Χρήστος ανέβασε 40°C πυρετό και από τις εξετάσεις φάνηκε ότι εμφανίστηκε το μικρόβιο «Klebsiella», αυτό που μας είχε φέρει στην εντατική από τη Θεσσαλονίκη.

Ο Χρήστος όμως ήταν μια χαρά, το ξεπέρασε αμέσως, έβαλαν αντιβιώσεις που τον έπιασαν. Πιστεύω ότι η Παναγία ήταν που μας έκανε την τιμή να μας επισκεφθεί εκείνο το βράδυ και έκανε το θαύμα της. Αυτή ήταν που έφερνε ό,τι χρειαζόταν ο Χρήστος για να αντιμετωπίσει όλα αυτά και με τις δικές της μεσιτείες ο Χρήστος το ξεπέρασε και αυτό.

Η Μαρία Τσολάκη προσευχόταν για τον Χρήστο με όλη της την δύναμη στην Παναγία και στους Αγίους που έβγαλε τα λείψανά τους μέσα από τη γη. Είχε συγκλονιστεί από την ηλικία του μωρού όπως έλεγε, αλλά και από την ταλαιπωρία και την περιπέτεια που περνούσε. 

Βγήκαμε από το νοσοκομείο σχετικά γρήγορα, περίπου 40-50 ημέρες μετά την μεταμόσχευση. Μας ενημέρωσαν όμως ότι θα έπρεπε να πάρουμε κάποια συμπληρωματικά κύτταρα πάλι από τον δότη. Τα κύτταρα θα μας τα χορηγούσαν 10 Φεβρουαρίου, του Αγίου Χαραλάμπους. Η προσευχή μας άρχισε να γίνεται πιο εντατική και απευθυνθήκαμε και πάλι στα πρόσωπα που μπορούσαν με την προσευχή τους να μας βοηθήσουν. Οι γιατροί αποφάσισαν να μας ξανακάνουν εξετάσεις και μετά να μας χορηγήσουν τα κύτταρα. 

Μετά από 19 ημέρες ξεκίνησε να έχει πυρετό και ξανακάναμε εισαγωγή στο νοσοκομείο, ξεκινώντας νέο κύκλο εξετάσεων γιατί παρουσίασε ξενιστή. Αυτό είναι μια αντίδραση του μοσχεύματος κατά την οποία τα κύτταρα του δότη δημιουργούν φλεγμονή σε όποιο όργανο βρουν αδύναμο, σε εμάς εμφανίστηκε στο δέρμα σε πολύ εκτεταμένη μορφή, έκανε εγκεφαλίτιδα κατά την οποία κοιμόταν συνέχεια και τελικά κατέληξε και στο έντερο, όπου έκανε διάρροια 10-12, μπορεί και 15 φορές την ημέρα. 

Αποφάσισα να ανέβω στην Γουμένισσα να κάνουμε αγιασμό έστω και μόνη, γιατί ο Χρήστος δε γινόταν να μετακινηθεί. Ο Δέσποτας μου είπε: “Αγιασμό θα κάνω και θα σου δώσω να του δίνεις καθημερινά να πίνει και να επικαλείσθε την δύναμη του Τιμίου καί Ζωοποιού Σταυρού. Όμως στον Αγιασμό καλύτερα θα ήταν να είναι παρών και ο Χρηστάκος. Γι᾽ αυτό όταν κατέβω στην Αθήνα, που θα έχουμε Σύνοδο, θα συναντηθούμε και με το σύζυγό σου και το παιδί για να ξανακάνουμε Αγιασμό”. Όταν άρχισε να πίνει από τον αγιασμό καθημερινά είχαμε βελτίωση, ενώ αλβουμίνες για την απορρόφηση πρωτεϊνών από το έντερο δεν χρειάστηκε να ξαναπάρουμε καθόλου, και τα φάρμακα άρχισαν να μειώνονται σε αριθμό.

Σιγά σιγά άρχισε η κατάσταση να καλυτερεύει. Να πω εδώ ότι ο Γέροντας Δημήτριος μας είχε πει να κοινωνούμε το Χρήστο οπωσδήποτε κάθε Κυριακή. Πράγμα που πριν την μεταμόσχευση δεν το έκανα γιατί φοβόμουν. Μου είπε να πάω να βρω κάποιον ιερέα και αυτός θα βρει λύση όπως και έγινε. Με θεία φώτιση πήγα πολύ διστακτικά είναι η αλήθεια στην ενορία του Αγίου Θεράποντα και πάλι να ρωτήσω και όλα έγιναν όπως μου τα είπε ο Γέροντας. Ο πατήρ δέχθηκε και μάλιστα μου πρότεινε μια λύση που εγώ ούτε καν είχα σκεφθεί. Να μπαίνει ο Χρήστος από την πλαϊνή πόρτα του ιερού και να κοινωνεί πρώτος πριν βγει η κοινωνία έξω ώστε να μην έρχεται σε επαφή με τον πολύ κόσμο. 

Η εισαγωγή μας αυτή στο νοσοκομείο κράτησε 4 μήνες. Ο Χρήστος ήταν καλύτερα, όμως δεν ήταν σε θέση για να μας βγάλουν, γιατί το έντερο του δεν απορροφούσε σχεδόν τίποτα και έπρεπε να παίρνει όλα τα φάρμακα ενδοφλέβια. Ωστόσο μας επέτρεπαν να βγαίνουμε για 1-2 ώρες λίγο έξω. Ήταν η περίοδος του Πάσχα τότε και στην έξοδο μας κοινωνούσαμε στον Άγιο Θεράποντα, πράγμα που ήταν θεραπεία για τον Χρήστο, γιατί σιγά σιγά διορθώνονταν τα πράγματα και τελικά μετά από 4 μήνες βγήκαμε από το νοσοκομείο.

Όλα έδειχναν ότι ήταν καλύτερα, όμως άλλο ένα πρόβλημα εμφανίστηκε προς δόξα Θεού, όπως αποδείχθηκε, γιατί εκεί φάνηκε πολύ καθαρά η δύναμη του Χριστού και της Παναγίας μας.

Ο ξενιστής αυτός μετακινήθηκε στον πνεύμονα, άρχισε ο Χρήστος να έχει ταχύπνοια, να κάνει αρρυθμία στην καρδιά και να βήχει. Μετά από εξετάσεις είδαμε ότι ήταν ξενιστής στον πνεύμονα και αρχίσαμε την κορτιζόνη.

Μετά την πρώτη δόση ενδοφλέβιας κορτιζόνης («ώση» για όσους γνωρίζουν) χειροτέρεψε ο βήχας, ο πνευμονολόγος για άλλη μια φορά μας είπε τα χειρότερα.

Επικοινωνήσαμε πάλι με τον πατέρα Δημήτριο και να η πρόνοια του Θεού πόσο θαυμαστή είναι, θα ξανακάναμε θεραπεία με κορτιζόνη την Τετάρτη, ενώ ο Γέροντας μας είπε ότι κατεβαίνει Αθήνα την Δευτέρα και η μόνη ημέρα που μπορούσε να μας δεχθεί ήταν η Τρίτη, την παραμονή δηλαδή της θεραπείας για να ξανακάνει ένα αγιασμό με την παρουσία και του Χρήστου.

Ο βήχας εν τω μεταξύ είχε επιδεινωθεί και το παιδί έβηχε κάθε 5 λεπτά και είχε εξαντληθεί. 

Κατά τη διάρκεια του Αγιασμού, το νερό μέσα στή φιάλη, όταν έβαλε ο Γέροντας το τίμιο Ξύλο και τον τίμιο Ήλο, γέμισε με φυσσαλίδες και εμφανίστηκαν φωτάκια. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν, κατά την διάρκεια του Αγιασμού, ενώθηκαν δύο φορές το τίμιο Ξύλο με τον τίμιο Ήλο.

Όταν στο τέλος ράντισε τον Χρήστο και του έδωσε να φιλήσει τον ξύλινο Σταυρό, λείψανο του αγίου Ραφαήλ και τις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας, το παιδί σταμάτησε ξαφνικά να βήχει. Ξαφνιαστήκαμε με το σύζυγό μου, επειδή ο βήχας μέχρι τότε ήταν ανυπόφορος. Μας είπε μάλιστα ο Γέροντας: “Ο Χρήστος να πίνει αγιασμό πρωί, μεσημέρι και βράδυ”. 

Ξεκίνησε και έπινε από το ίδιο βράδυ ο Χρήστος τον αγιασμό και την άλλη ημέρα κάποιος άλλος πνευμονολόγος που τον είδε είπε ότι δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα, θα κάναμε τις θεραπείες με την κορτιζόνη, θα προσθέσουμε και ένα ακόμη φάρμακο και βλέπουμε. Έτσι και έγινε σιγά σιγά, η κορτιζόνη αραίωσε, κάναμε ανά 15 ημέρες, αυτό πήγε στις 20 ημέρες, στο μήνα, στο δίμηνο και τελικά μπορέσαμε και πήγαμε και στο σπίτι μας μετά από 4 χρόνια από την στιγμή που ξεκίνησαν όλα. 

Η χαρά του Χρήστου ήταν απερίγραπτη, όταν μπήκε μετά από 4 χρόνια σπίτι του και έπαιξε ξανά με τα παιχνίδια του και μπόρεσε να έρθει και στο μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ να προσκυνήσει τους Αγίους που αυτός ξέρει ότι τον βοήθησαν και τον βοηθούν σε κάθε του βήμα. 

Το Μεγάλο Σάββατο το πρωί επισκέφθηκε με τον πατέρα του το Μοναστήρι της Παναγίας Γουμένισσας, που λειτουργούσε ο Γέροντας και τον κοινώνησε.

Αυτή τη στιγμή (10.1.2021) δεν έχουμε πάρει κορτιζόνη για πέντε χρόνια, ενώ αξιοσημείωτο είναι ότι την παραμονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αφού παρακολουθήσαμε τα εγκώμια της Θεοτόκου στην Μητρόπολη Γουμενίσσης, οι αναπνοές του Χρήστου ήταν φυσιολογικές (περίπου 15/1΄) ενώ τις προηγούμενες νύχτες αυτές κυμαίνονταν από 19-20 στο λεπτό. 

Στην παρούσα χρονική στιγμή η ζωή μας κυλάει σε ρυθμούς ρουτίνας, που την αισθανόμαστε ως δώρο Θεού, αφού έχουμε περάσει το παραπάνω μαρτύριο και οι εξετάσεις του Χρήστου είναι ολοένα και καλύτερες και προσευχόμαστε καθημερινά να μείνουν έτσι, και όλα τα παιδάκια του κόσμου, παρ᾽ όλες τις δυσκολίες τους, οι περιπέτειες που περνούν να έχουν θετική έκβαση βασιζόμενοι στην πίστη.

Απτό δείγμα της πίστεως του παιδιού μου είναι και η επιθυμία του να επισκεφθούμε την Παναγία της Τήνου, η οποία πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2019. Και το θαυμαστό της όλης επίσκεψης είναι ότι, χωρίς κανείς να τον προτρέψει,  μόνος του γονάτισε και θέλησε να φτάσει μέχρι την εκκλησία γονατιστός. Κι ενώ τα δικά μου γόνατα μάτωσαν, αυτός έφτασε μέχρι την εικόνα χωρίς κανένα σημάδι και ιδιαίτερα χαρούμενος».

***

ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ 

Ἔχω τήν αἴσθηση ὅτι ἡ ἀφήγηση τῆς ἰατροῦ-μητέρας γιά τήν ἰατρική πορεία τῆς ταλαιπωρίας τοῦ παιδιοῦ τους καί τήν παράλληλη ψυχολογική, ἀλλά κυρίως τήν ἐκκλησιαστική τους ἀρωγή, πείθει κάθε ἀναγνώστη γιά τά γεγονότα καί τά διαγενόμενα. Ἡ πίστη καί ἡ ἐλπίδα καί τό θάρρος μέ τήν φλογερή καταφυγή στόν Κύριο, στήν Παναγία μας καί στούς συνικετεύοντες Ἁγίους, εἶναι αὐτό πού συνιστοῦσε ὁ ὅσιος Πορφύριος (καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι) στούς ἀσθενεῖς, μέ πρόταγμα τή δική του κατάσταση.

Καί εἶναι κάτι πού πρέπει νά προσέξουμε ἀπό δῶ καί πέρα προγραμματικά, ὑπολογίζοντας πολύ σοβαρά καί ἄμεσα τίς κατεπείγουσες ἀνάγκες ποιμαντικοῦ ἐπιστηριγμοῦ (καί) τῶν ἀσθενῶν τῆς πανδημίας καί τῶν οἰκογενῶν τους, ἀλλά καί ὅλης τῆς κοινωνίας. Προσβεβαιώνοντας στό δικό μας παρόν τήν μακραίωνη πιστότητα τῆς Ἐκκλησίας στήν παραβολική διδαχή τοῦ Κυρίου: «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. Ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. ιε΄,5).

Στό ἀνωτέρω λεπτομερές περιστατικό εἴδαμε τήν ἀκούσια ἐπώδυνη ταπείνωση τῆς ἀρρώστιας γιά ὅλη τήν οἰκογένεια πού συνέπασχε μέ τήν ἀφόρητη ὀδύνη τοῦ μικροῦ παιδιοῦ τους, στροφή 180 μοιρῶν στήν ἕως τότε τυπική σχέση τῆς οἰκογένειας μέ τήν Ἐκκλησία, νηστεία, προσευχές, παρακλήσεις, καταφυγή στήν Παναγία μας τῆς Τήνου καί στούς θαυμαστούς νεοφανεῖς Μάρτυρες.

Εἴχαμε ἐκκλησιαστικό συναγερμό προσευχῶν καί πνευματικοῦ ἐπιστηριγμοῦ, νοερή σύναξη καρδιῶν πού προσεύχονταν. Εἴχαμε τίς θεόδεκτες δεήσεις ἑνός ἀφανοῦς κυριολεκτικά χαριτωμένου ἀνθρώπου πού συνέπασχε καί συμπροσευχόταν. Ἐκ παραλλήλου τό ὄνομα τοῦ μικροῦ μνημονευόταν συνεχῶς σέ καθημερινές θεῖες λειτουργίες.

Χωρίς φοβίες μολυσμῶν καί παρά τίς τόσες ἐπιμολύνσεις, τό παιδί ἐλάμβανε ἀπό τόν Ἁγιασμό καί (τό ἀπολύτως κυριότερο) μετελάμβανε τή θεία Κοινωνία σέ παρακείμενο Ναό κατά τίς ὀλιγόωρες ἐξόδους ἀπό τό Νοσοκομεῖο. Βεβαίως μέ τά ἀπαραίτητα προληπτικά ὑγειονομικά μέτρα (μάσκα, ἀποφυγή συγχρωτισμοῦ), ἀλλά πάντως μεταλαμβάνοντας στήν Ἐκκλησία (ὅπως καί συνεχίζουν νά πράττουν μέχρι σήμερα, ταυτισμένοι ὁλόψυχα μέ τόν Κύριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, τόν Κύριο τῆς Ἐκκλησίας).

Μαζί μέ τούς γονεῖς του ἦταν παρόν καί συμμετεῖχε στόν Ἁγιασμό πού τελέσαμε καί ἐπιστηριχθήκαμε ὅλοι ἀπό τά ἔκδηλα σέ ὅλους ὁρατά σημάδια θείας εὐδοκίας γιά τήν ἀποθεραπεία του: α) δύο πολύ μικρά ἀποτμήματα τιμίου Ἥλου καί τιμίου Ξύλου ἀπό τό σωτηριῶδες Πάθος τοῦ Κυρίου μας ριπτόμενα στή φιάλη τοῦ ὕδατος κατά τήν τέλεση τοῦ Ἁγιασμοῦ ἑνώνονταν ἐπανειλημμένα μέ μιάν ἀόρατη ἕλξη· καί β) γιά πρώτη φορά σέ ἀναρίθμητα ἄλλα βιντεο-σκοπημένα περιστατικά, ἡ φιάλη τοῦ Ἁγιασμοῦ γέμισε κυριολεκτικά ὅλη μέ φυσαλίδες-φυσαλίδες, ὡσάν ἔνδειξη ἀπαλλαγῆς τοῦ μικροῦ ἀπό τίς ἀφόρητες παρενέργειες στούς πνεύμονές του μέ τόν διαρκή βασανιστικό ἔντονο βήχα. Καί τά δύο σημεῖα ἐπιβεβαιώθηκαν ἄμεσα μέ τό σταμάτημα τοῦ βήχα (!) καί στή συνέχεια ἀπό τήν ἐξέλιξη τῆς 4χρονης ταλαιπωρίας του, μέ τήν ριζική βελτίωση τῶν ἀποτελεσμάτων θεραπείας σέ ἕνα δίμηνο (!) καί τήν ἐπιστροφή στό σπίτι τους, ὕστερα ἀπό 4 χρόνια στά νοσοκομεῖα τῆς Ἀθήνας!

Ἡ κατάθεση (καί) αὐτοῦ τοῦ συγκλονιστικοῦ ἱστορικοῦ ἄς μᾶς ἐπαναγάγει ὅλους ἄλλη μιά φορά στήν ἀκλόνητη ἐμπειρική βεβαιότητα πίστεως τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐκ παραλλήλου εἴθε νά ἀποτελέσει ἄλλη μιάν ἀπερικλόνητη αἰτία σοβαροῦ προβληματισμοῦ ἀπέναντι στήν ἀφόρητη κινδυνολογία ὅλων ἐκείνων πού στοχοποιοῦν ἄτεγκτα τήν ἐκκλησιαστική πείρα καί πρακτική αἰώνων, ἐπικαλούμενοι τίς ἀτομικές τους ἰδεοληπτικές φοβίες ὡσεί βεβαιότητες, γιά τήν ἐνδεχόμενη τάχα διασπορά τοῦ ἰοῦ στίς Ἐκκλησίες τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων. Ἄραγε θά ἔχουν τή στοιχειώδη εὐαισθησία νά ἐπανέλθουν καί νά ζητήσουν συγγνώμη ἀπό τόν κόσμο καί μάλιστα ἀπό τόν παραδοσιακά θρησκευόμενο;

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι τά δείγματα τῶν λυμάτων κατέδειξαν ὅτι μετά τήν περίοδο τῶν τριῶν μεγάλων ἑορτῶν (Χριστούγεννα–Πρωτοχρονιά–Θεοφάνεια) ὑπάρχει ἀπομείωση τοῦ ἰϊκοῦ φορτίου πρός ἐπιβεβαίωση ὅσων διακηρύσσει αἰῶνες τώρα ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τήν δυναμική τῶν θείων Λειτουργιῶν ἀλλά καί τοῦ καθαγιασμοῦ τῶν ὑδάτων. 

Ὁ Ἁγιασμός διαλαλεῖ αὐτό πού θά ἔπρεπε τόσους αἰῶνες νά διαλαλούσαμε ὅλη ἡ πανανθρωπότητα στούς οὐσιώδεις διαλόγους τῆς μεταξύ μας κοινωνίας καί στίς ἐπιστημονικές μας ἀνακαλύψεις γιά τόν ἄλογο καί τόν ἔλλογο κόσμο. Τί θά ἔπρεπε νά διαλαλούσαμε;

Ὅτι εἴμαστε θεόκτιστοι καί θεόσωστοι καί αὐτό μᾶς τό ἔμαθε ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος “ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη” κι ἀπό τότε “μεθ᾽ ἡμῶν ἐστι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος” (ἔχει μονιμοποιήσει θεανθρώπινα τήν ἄμεση προσωπική παρουσία Του στήν ἱστορική ἐκκλησιαστική μας κοινωνία, κι ἐμεῖς ἔχουμε μονιμοποιήσει τούς ἑαυτούς μας ἐκκλησιαστικά σ᾽ Αὐτόν).

Παρά τοῦτο, παρ᾽ ὅλη μας τήν παντοειδή περισπούδαστη ἐπιστημοσύνη (ἡ ὁποία πάντως σταματᾶ στό ἔσχατο ὑπαρκτικό ἐρώτημα), σάν ἀνθρωπότητα ἐπιμένουμε νά ἀγνοοῦμε αὐτό πού εἴμαστε. Ἐπειδή σέ πολύ μεγάλα ποσοστά ὁ κόσμος ἐπιμένει νά ἀγνοεῖ Αὐτόν πού μᾶς ἔφτιαξε γιά νά ὑπάρξουμε καί νά εἴμαστε.

Ἄν διαθέτουμε ἀγαθή προαίρεση, κάποια στιγμή δέν ἀποκλείεται νά ἀποθαυμάσουμε ρεαλιστικά τήν ἀληθινή μεγαλοσύνη μας, ὅταν συγκραθοῦμε κι ἀπογευθοῦμε κάποια ὁλοφάνερη εὐλογία τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ (ὅπως συνέβη στό περιστατικό πού παρουσιάσαμε). Ἡ ἀγαθή προαίρεση φτιάχνει τόν ἄνθρωπο (ὅπως ἔλεγαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας) σάν τό κερί πού μαλακώνει μέ τήν ἴδια διαρκή ἀκτινοβολία ἀγάπης τοῦ Θεοῦ σέ ὅλους.

Ἡ κακοπροαίρετη διάθεση μεταποιεῖ τόν ἄνθρωπο ὥστε νά εἶναι σάν τόν πηλό πού σκληραίνει, ὅσο δέχεται τήν ἴδια πρός ὅλους ἀκτινοβολία. Στόν πρῶτο ἀποτυπώνεται ὁ Κύριος, ὥστε νά γίνεται θεοειδής, ἐνῶ ὁ δεύτερος δέν προσφέρεται σέ μιά τέτοια σωτηριώδη ὁμοίωση.

ΠΗΓΗ: romfea

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/