☦"ὁ Κύριος περίμενε τήν ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ μαρτυρίου τοῦ ἁγίου Ραφαήλ, γιά νά «ξεκλειδώσει» τήν χάρη Του, καί ἐπέτρεψε νά ἔχω λίγους πόνους γιά νά γίνω ἔστω καί στό ἐλάχιστο κοινωνός στό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου καί νά μοῦ συγχωρεθοῦν οἱ ὅποιες ἁμαρτίες. "

ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΡΑΦΑΗΛ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΣ

Ὀνομάζομαι Νικόλαος Σκεντέρης καί συνδέομαι πνευματικά με την Ἱερά Μονή Ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης, στή Γρίβα.

Εὑρισκόμενος στή Λέσβο γιά προσκύνημα ἀρχές τοῦ 2010 μαζί μέ δύο δοκίμους μοναχούς τῆς Μονῆς, ἀρρώστησα. Ἔβγαλα πετέχιες, δηλαδή μικρά κόκκινα στίγματα, καί μελανιές στά κάτω ἄκρα, καί φουσκάλες μέ αἷμα στά οὖλα. Κατάλαβα ἀμέσως τί ἔπαθα, γιατί ἀπό μικρό παιδί πού ἤμουν εἶχα ξανανοσήσει 4-5 φορές μέ τά ἴδια συμπτώματα. Τά συμπτώματα αὐτά ὀφείλονται σέ μιά ξαφνική, ἀνεξήγητη πτώση τῶν αἱμοπεταλίων, τῶν κυττάρων τοῦ αἵματος δηλ. πού διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στή διαδικασία πήξης τοῦ αἵματος. Ἡ ἀσθένεια αὐτή ὀνομάζεται ἰδιοπαθής θρομβοπενική πορφύρα.

Ἐπικοινώνησα μέ τόν Γέροντά μου, τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Γουμενίσσης, ὁ ὁποῖος μοῦ εἶπε ὅτι θά ζητήσει ἀπό τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ νά παρακαλέσει τούς Ἁγίους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Εἰρήνη γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας μου καί νά παρακαλῶ κι ἐγώ τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους, κάνοντας καθημερινά τίς Παρακλήσεις τους. Χωρίς ὅμως νά παραλείψω νά μεταβῶ στό νοσοκομεῖο καί νά κάνω ὅ,τι μοῦ ποῦν οἱ ἰατροί. (Σοφία Σειράχ) Ἡ κυρία Μαρία τό ἴδιο βράδυ εἶδε τόν Ἴδιο τόν Κύριό μας, Ἰησοῦ Χριστό ἔξω ἀπό τό ἱερό τῆς Παναγίας τῆς Γουμένισσας. Πέφτοντας στά πόδια Του γονατιστή, Τόν παρακάλεσε μέ δάκρυα νά μέ βοηθήσει καί νά μέ θεραπεύσει. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου ἦταν, «ἐπειδή ἀγωνίστηκε καί πολλές φορές μέ ἐπικαλέστηκε, θά τόν βοηθήσω ὅσο καί ὅπως πρέπει».

Αὐτό τό ὅσο καί ὅπως πρέπει μέ ἔβαλε σέ προβληματισμό καί ἀνησυχία. Θά ἔπρεπε, σκέφθηκα, νά διορθώσω ὁρισμένα πράγματα ἀπό τόν χαρακτήρα μου καί ἀπό τήν ζωή μου.  Ἀμέσως πήγαμε στό Νοσοκομεῖο τῆς Μυτιλήνης, ὅπου μοῦ κάνανε ἐξετάσεις αἵματος. Τά αἱμοπετάλια μου ἦταν πολύ χαμηλά 8.000, μέ φυσιολογικές τιμές 150.000-400.000. Ὁ γιατρός μοῦ ἔκανε εἰσαγωγή καί ξεκίνησε ἄμεσα τήν θεραπεία ἡ ὁποία ἀποτελεῖτο ἀπό ὑψηλή δόση κορτιζόνης, ἐνδοφλεβίως. Αὐτή ἦταν ἡ ἀγωγή πού εἶχα πάρει καί τίς ἄλλες φορές πού εἶχα ἀρρωστήσει. Τότε ἀποθεραπευόμουνα, τώρα ὅμως τά αἱμοπετάλια δέν ἀνεβαίνανε. Ἀπό ἀγαθή συγκυρία, τήν τρίτη μέρα τῆς νοσηλείας μου, Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010, ἦρθε στό Νοσοκομεῖο ἡ καθηγήτρια τῆς αἱματολογίας κ. Βαριάμη, μέ καταγωγή ἀπό τήν Λέσβο. Κοιτάζοντας τό πλακάκι, δηλαδή ἕνα δεῖγμα αἵματος στό μικροσκόπιο, διεπίστωσε ὅτι δέν ὑπῆρχε ἴχνος αἱμοπεταλίων. Ἔδωσε ἀμέσως ἐντολή νά γίνει ἡ διακομιδή μου σέ Νοσοκομεῖο τῆς Ἀθήνας, διότι μιά ἐνδεχόμενη ἐπιπλοκή (αἱμορραγία) δέν θά μποροῦσε νά ἀντιμετωπιστεῖ στή Λέσβο.

Ἔτσι, τήν ἴδια μέρα τό βράδυ, μέ συνοδία γιατροῦ, μέ πτήση τῆς Ὀλυμπιακῆς, διακομίστηκα στήν Ἀθήνα. Στό ἀεροδρόμιο μέ παρέλαβε ἀσθενοφόρο καί μέ πῆγε στό Λαϊκό Νοσοκομεῖο, πού ἐκείνη τήν νύχτα ἐφημέρευε.

Ἔγινε εἰσαγωγή καί μοῦ δώσανε πάλι ἀγωγή μέ κορτιζόνη, ἰσχυρότερη δόση ὅμως αὐτή τή φορά  (decadron 40 mg) γιά 4 ἡμέρες, καί πάλι ὅμως χωρίς καμία ἀνταπόκριση.

Οἱ γιατροί ὅταν εἶδαν ὅτι δέν ἀνταποκρίνομαι, μέ ἐνημέρωσαν ὅτι αὐτό εἶναι κάτι τό σύνηθες μέ τήν πάθησή μου, ὅτι δηλαδή ἀφοῦ ἐπανεμφανιστεῖ ἡ ἀσθένεια κάποιες φορές, μετά γίνεται ἀνθεκτική στή χορήγηση κορτιζόνης.

Τό ἑπόμενο βῆμα ἦταν νά ἀφαιρεθεῖ ὁ σπλήνας, γιατί εἶναι τό κύριο μέρος καταστροφῆς τῶν αἱμοπεταλίων. Αὐτό ὅμως γιά νά γίνει θά πρέπει τά αἱμοπετάλια νά εἶναι σέ ἐπίπεδο ἀσφαλείας, δηλαδή πάνω ἀπό 50.000, γιά τήν ἀποφυγή αἱμορραγίας κατά τήν ἐγχείρηση.

Αὐτό, μοῦ εἶπαν, μπορεῖ νά ἐπιτευχθεῖ μέ τήν χορήγηση ἀνοσοσφαιρινῶν. Οἱ ἀνοσοσφαιρίνες συντελοῦν σέ μία ταχεία ἀλλά παροδική αὔξηση τῶν αἱμοπεταλίων.

Ἔτσι μοῦ χορηγήσανε ἀπό τίς 12/2 ἕως καί τίς 15/2 ἀνοσοσφαιρίνες. Μοῦ δίνανε πέντε φιαλίδια ἐνδοφλεβίως κάθε μέρα. Καί πάλι τό ἀποτέλεσμα ἦταν ὄχι τό ἀναμενόμενο.

Τελικῶς μοῦ δώσανε ἐξιτήριο, στίς 17/2, μέ τά αἱμοπετάλια νά εἶναι μόλις 20.000, καί μοῦ εἶπαν ὅτι στή συνέχεια θά παρακολουθοῦν τήν ἐξέλιξη τῆς ὑγείας μου στά ἐξωτερικά ἰατρεῖα τῆς αἱματολογικῆς κλινικῆς.

Πρέπει νά ἀναφέρω ὅτι ὅλες αὐτές τίς ἡμέρες δέν παρέλειπα νά διαβάζω τήν παράκληση τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων μας καί νά ἐπισκέπτομαι τό παρεκκλήσι τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων πού βρίσκεται στόν αὐλόγυρο τοῦ νοσοκομείου. Ἐπίσης μόλις πῆρα τό ἐξιτήριο πῆγα 3 φορές στό προσκύνημα τοῦ Χριστοῦ στά Σπάτα μέ τά ἀπαιτούμενα δῶρα (νάμα, λάδι, μελισσοκέρια, πρόσφορο καί θυμίαμα) καί παρακαλοῦσα τόν Κύριο γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας μου.

Τήν πρώτη φορά πού πῆγα στά ἐξωτερικά ἰατρεῖα διαπιστώθηκε πώς ἀντί νά ἀνεβοῦν τά αἱμοπετάλια, πέσανε στίς 10.000. Στενοχωρήθηκα, δέν ἀπελπίστηκα ὅμως γιατί εἶχα τήν διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου ὅτι θά μέ βοηθήσει.

Ὁ καθηγητής τῆς αἱματολογίας ὁ κ. Παναγιώτης Παναγιωτίδης μοῦ εἶπε πώς ἡ τελευταία ἐπιλογή πού μᾶς ἔμεινε νά ἀνεβάσουμε τά αἱμοπετάλια ἦταν ἡ χορήγηση ἑνός ἐνέσιμου διαλύματος τοῦ Romiplostim (Nplate) πού εἶναι ἡ τελευταία ἀνακάλυψη τῶν ἐπιστημόνων γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς ἰδιοπαθοῦς θρομβοπενικῆς πορφύρας.

Ἔτσι μοῦ γινόταν ἡ χορήγηση μία φορά ἑβδομαδιαίως. Μετά ἀπό μεγάλη ταλαιπωρία ἀνέβηκαν τελικῶς τά αἱμοπετάλιά μου στίς 97.000, στίς 24/3. Ἀμέσως μοῦ ἔγινε εἰσαγωγή στήν Α’ χειρουργική κλινική τοῦ Λαϊκοῦ νοσοκομείου.

Ἡ μεγάλη δυστοκία ἦταν ὅτι ἐκεῖνες τίς ἡμέρες ἀπεργοῦσαν οἱ ἰατροί. Ἐγχειρίζανε μόνο τά περιστατικά πού θεωρούσανε ὅτι εἶναι ἐπείγοντα μέ ἀποτέλεσμα ἡ δική μου ἐγχείρηση νά ἀναβάλεται. Ἔτσι τό Σάββατο στίς 27/3 βλέποντας ὅτι τό Σαββατοκύριακο ἀποκλειότανε νά μοῦ κάνουν ἐγχείρηση πῆρα τήν ἀπόφαση νά φύγω οἰκειοθελῶς ἀπό τό Λαϊκό νοσοκομεῖο καί νά ἀρχίσω νά ἀναζητῶ ἄλλο νοσοκομεῖο μέ τή βοήθεια ἑνός γνωστοῦ μας, καθηγητή τῆς γναθοχειρουργικῆς, τοῦ κ. Ἐμμανουήλ Σταύρου.

Μοῦ εἶπε ὅτι λόγω τῆς ἐπίσχεσης τῶν ἰατρῶν καί τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος πού ἔρχεται ἀποκλείεται νά βροῦμε διαθέσιμο γιατρό καί νοσοκομεῖο μέσα στήν ἑπόμενη ἑβδομάδα.

Ἐκτός ἀπό αὐτό ὁ αἱματολογικός ἔλεγχος, πού ἔκανα σέ ἕνα ἰδιωτικό μικροβιολογικό ἐργαστήριο, ἔδειξε πώς παρόλο πού μοῦ δίνανε ἀγωγή τά αἱμοπετάλιά μου ἄρχισαν νά μειώνονται. Ἔτσι στίς 27/3 ἦταν 93.000 καί στίς 30/3 (Μεγάλη Τρίτη) πέσανε στίς 71.000.

Τήν Μεγάλη Τετάρτη ἐπισκέφτηκα καί πάλι τά ἐξωτερικά ἰατρεῖα τῆς αἱματολογικῆς τοῦ Λαϊκοῦ ὅπου μοῦ κάνανε τήν ἔνεση.

Ἡ ταλαιπωρία ἀφάνταστη, πραγματικός Γολγοθᾶς. Ὅλες οἱ ἐπιλογές τῆς ἐπιστήμης δέν μποροῦσαν νά μέ βοηθήσουν ἀποτελεσματικά.

Πῆρα τήν ἀπόφαση νά ἔλθω νά γιορτάσω τό Πάσχα καί τήν μνήμη τῶν Ἁγίων μας, πού εἶναι τήν Λαμπροτρίτη, στό μοναστήρι μας στή Γρίβα καί κατόπιν νά ἐπιστρέψω στήν Ἀθήνα.

Ὅλες αὐτές τίς ἡμέρες πού ἤμουν στό μοναστήρι διακονοῦσα μέ ὅσες δυνάμεις μοῦ εἶχαν ἀπομείνει. Παρόλη τήν κούραση τήν σωματική αἰσθανόμουν ἀγαλλίαση πνευματική μετά ἀπό ὅλη αὐτήν τήν δοκιμασία.

Προτοῦ φύγω, ἀφοῦ παρεκάλεσα τούς Ἁγίους, πῆρα καί τήν εὐχή τοῦ Γέροντα καί τῆς κυρίας Μαρίας Τσολάκη, ἡ ὁποία μοῦ εἶπε: μήν ξεχνᾶς ὅτι ὁ Κύριος θά σέ βοηθήσει. Μήν ἀποκάμνεις καί σοῦ εὔχομαι νά λήξει ἡ περιπέτειά σου καί ἡ δοκιμασία σου καί νά βρεῖς τόν καλύτερο γιατρό νά σέ ἐγχειρήσει. Θά δεῖς πώς, θαυμαστά, ἐπενεργεῖ ἡ χάρη τοῦ Κυρίου. Ὁ ἅγιος Φανούριος νά σοῦ φανερώσει τόν καλύτερο γιατρό.

Ἔτσι ἀνανεωμένος μέ τήν διακονία μου καί τό προσκύνημα ἀλλά καί μέ τίς εὐχές ὅλων, καί τῆς ἀδελφότητος, ἐπέστρεψα στήν Ἀθήνα. Ὁ κ. Σταύρου μερίμνησε νά βρεθεῖ τό νοσοκομεῖο καί ὁ κατάλληλος γιατρός γιά τήν ἐπέμβαση. Ἔτσι τήν Πέμπτη τῆς διακαινησίμου ἑβδομάδος κλείσαμε ραντεβού μέ τόν καθηγητή τῆς χειρουργικῆς κ. Εὐστάθιο Κρέσπη στό Ἰπποκράτειο νοσοκομεῖο ὅπου ἐργάζεται γιά νά ὁριστεῖ ἡ ἡμέρα τῆς ἐπεμβάσεως.

Ἀφοῦ μᾶς ἐνημέρωσε γιά τά σχετικά μέ τήν ἐγχείρηση, κατόπιν μοῦ ἔκανε εἰσαγωγή στήν χειρουργική κλινική. Στή συνέχεια μᾶς συνόδευσε στό μικροβιολογικό ἐργαστήριο γιά νά κάνουμε ἔλεγχο τῶν αἱμοπεταλίων.

Ἐκεῖ μᾶς ὑποδέχθηκε ὁ κ. Μάρης, ὁ ὁποῖος μᾶς ξεκαθάρισε πώς γιά νά γίνει ἡ σπληνεκτομή θά πρέπει τά αἱμοπετάλια νά εἶναι τουλάχιστον 100.000  γιά νά μήν διατρέξω κανένα κίνδυνο, ἐνῶ στό Λαϊκό μᾶς εἶχαν πεῖ γιά 50.000.

Ἡ ἀγωνία στό κατακόρυφο. Ποτέ δέν εἶχα φτάσει τίς 100.000 παρόλες τίς θεραπεῖες. Πρός μεγάλη μας ἔκπληξη ὅμως οἱ ἐξετάσεις ἔδειξαν πώς τά αἱμοπετάλια εἶχαν φτάσει τίς 450.000 στόν ἐργαστηριακό ἔλεγχο καί εἶχαν ξεπεράσει τήν ἀνώτατη φυσιολογική τιμή!!! Μοῦ φαινόταν ἀπίστευτο, καί σέ μένα καί στόν συνοδό, δόκιμο ἀδελφό, Γρηγόρη Καρυπίδη, πού σάν γιατρός κι αὐτός, ἔμεινε ἄφωνος.

Ὁ κ. Μάρης γιά νά ἐπιβεβαιώσει τό ἐργαστηρικό ἀποτέλεσμα, κοίταξε τό πλακάκι, μέ τό δεῖγμα τοῦ αἵματός μου στό μικροσκόπιο. Ἀκολούθησε μεγαλύτερη ἔκπληξη. Τά αἱμοπετάλια ἦταν 500.000 !!!

Ὁ δέ χειρουργός κ. Κρέσπης βρῆκε ἕνα κενό στό πρόγραμμά του τήν ἑπόμενη μέρα. Ἔτσι ἡ ἐγχείρηση ὁρίστηκε νά γίνει τήν Παρασκευή 9 Ἀπριλίου, ἡμέρα μνήμης τοῦ πριονισμοῦ τῆς σιαγόνας τοῦ ἁγίου Ραφαήλ.

Ἡ κυρία Μαρία Τσολάκη τό ἴδιο βράδυ εἶδε στόν ὕπνο της τόν ἅγιο Ραφαήλ πού τῆς εἶπε πώς στήν ἐγχείρηση θά παρευρίσκονται καί οἱ τρεῖς Ἅγιοι. Ὅλα πῆγαν κατ’ εὐχήν. Τούς μόνους πόνους πού ἔνοιωσα μετεγχειρητικά ἦταν τήν Δευτέρα στίς 12 Ἀπριλίου, ἡμέρα μνήμης τῆς τελειώσεως τοῦ μαρτυρίου τοῦ ἁγίου Ραφαήλ, μέ τόν ἀποκεφαλισμό του. Τούς δέ πόνους αὐτούς τούς ἐξάλειψαν οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι, Κοσμᾶς καί Δαμιανός, ὅπως τούς εἶδε ἐν ὀράματι ἡ κ. Μαρία. Εἶδε δύο νέα παλληκάρια μέ παληακά ροῦχα πού τῆς εἶπαν: «Πηγαίνουμε νά ἁπαλύνουμε τούς πόνους τοῦ Νικόλα…».

Τώρα πλέον τά αἱμοπετάλια ἔχουν σταθεροποιηθεῖ στίς φυσιολογικές τιμές. Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ἐδῶ πώς μόνο τό 60% τῶν περίπτωσεων σπληνεκτομῆς ὁδηγοῦν στήν θεραπεία τῆς ἰδιοπαθοῦς θρομβοπενικῆς πορφύρας.

Τυχαῖα ὅλα αὐτά; Γιά μένα πρόκειται γιά ἕνα μεγάλο θαῦμα! Διεπίστωσα ἰδίοις ὄμμασι πώς οἱ προσπάθειες τῶν ἰατρῶν ἀποβαίνουν ἄκαρπες ἐάν συγχρόνως δέν ἐνεργήσει ἡ χάρις τοῦ Κυρίου. Δύο μῆνες ταλαιπωρίας καί τά αἱμοπετάλια δέν ἀνεβαίνανε. Τελικῶς ἀνεβήκανε ραγδαῖα μετά τήν ἑορτή τοῦ Πάσχα καί τήν ἑορτή τῶν Ἁγίων. Ἀπό ὅ,τι μοῦ εἶπε ὁ Γέροντάς μου, ὁ Κύριος περίμενε τήν ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ μαρτυρίου τοῦ ἁγίου Ραφαήλ, γιά νά «ξεκλειδώσει» τήν χάρη Του, καί ἐπέτρεψε νά ἔχω λίγους πόνους γιά νά γίνω ἔστω καί στό ἐλάχιστο κοινωνός στό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου καί νά μοῦ συγχωρεθοῦν οἱ ὅποιες ἁμαρτίες. Βρέθηκε ὁ καταλληλότερος γιατρός, ἄνθρωπος μέ περιεχόμενο καί χριστιανικό ἦθος. Τέσσερις μέ πέντε φορές τήν ἡμέρα μέ ἐπισκεπτόταν στό θάλαμο πού νοσηλευόμουν. Αἰσθανόμουν τό ἀληθινό ἐνδιαφέρον του ἔντονα.

Φυσικά εὐχαριστῶ καί εὐγνωμονῶ τόν Γέροντά μου γιά τό ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον του πού καθημερινά ἔδειχνε καί ρωτοῦσε γιά ὅλες τίς ἐξελίξεις καί, τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, τήν κυρία Μαρία Τσολάκη, πού μέ τήν παρρησία πού ἔχει πρός τόν Κύριο συντέλεσε τά μέγιστα γιά τήν ἴασή μου.

Τέλος, ἕνα μεγάλο «εὐχαριστῶ» στούς θεράποντες ἰατρούς τῆς αἱματολογικῆς Κλινικῆς τοῦ Λαϊκοῦ νοσοκομείου, ἀλλά κυρίως τόν κ. Εὐστάθιο Κρέσπη ὁ ὁποῖος μοῦ συμπαραστάθηκε καί μέ βοήθησε ἀπό ὅλες τίς ἀπόψεις. Ὄχι μόνο δέν μοῦ ζήτησε χρήματα, ἀλλά καί προσφέρθηκε νά μέ βοηθήσει ὁ ἴδιος οἰκονομικά, ἀλλά καί νά μοῦ βρεῖ στέγη γιά τίς ἐκτός νοσοκομείου ἡμέρες διαμονῆς μου στήν Ἀθήνα, κάτι πού τελικά δέν χρειάστηκε νά γίνει. Τό μόνο πού μοῦ ζήτησε ἦταν νά τόν θυμόμαστε στίς προσευχές μας, τόσο ἐκεῖνον, ὅσο καί τήν γυναίκα του καί τά παιδιά του.

https://www.facebook.com/ieramoniagiourafail/posts/3943417679052620

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/