Ένα απόγευμα καθώς
καθόμουν στην αυλή της Μονής του Αγίου Παύλου,
είδα δυο γεροντάκια να περπατούν και να μιλούν σιωπηλά .
Ο ένας ο π. Μητροφάνης 85 ετών , ήρθε μόλις πήρε σύνταξη, έχει 25 χρόνια μακριά από τον κόσμο . Ο άλλος ο π. Ιγνάτιος 92 ετών , Ρουμάνος στην καταγωγή , έχει στο Άγιο Όρος 70 χρόνια . Μένει σε ένα κελλι ερημικό περίπου 45’ μακριά . Το τελευταίο διάστημα απέκτησε καταρράκτη και ο Ηγούμενος επιμένει να πάει μια βδομάδα στην Θεσσαλονίκη να κάνει εγχείρηση , δεν έχει βγει όμως ξανά και νιώθει άβολα .
-Φοβάμαι αδελφέ
Μητροφάνη , πως θα πάω εκεί μια βδομάδα , πως είναι ο κόσμος ; Μακριά από το
περιβόλι της Μάνας μας;
Αν με κερδίσει ο κόσμος και τώρα στα γεράματα
χάσω την ψυχή μου ;
Μακάρι η Κυρία μας
να με έπαιρνε σήμερα το βράδυ να μην προλάβω να πάω !
- Ιγνάτιε , εμείς
πρέπει πάντα να κάνουμε υπακοή στον Ηγούμενο μας , θα πας και η Χαρις της
υπακοής θα σε σκεπάσει !
Αυτά είπαν και
εξαφανίστηκαν , ο ένας στο διακονημα και ο άλλος στο κελλάκι του . Ήδη η νύχτα
άπλωσε την κουρτίνα της πάνω από το περιβόλι και τα άστρα έλαμψαν πάνω από τους
Βυζαντινούς τρούλους .
Κι όμως ο Θεός έκανε
υπακοή στο γνήσιο αυτό παιδί του. Μέσα σε εκείνο το βράδυ ακούσαμε την
καμπάνα να ηχεί, ο π. Ιγνάτιος άφησε τον
κόσμο πριν προλάβει να αντικρίσει τον κοσμικό κόσμο .
Η Κυρία του, του
έδειξε τον δρόμο του Ουρανού , έκλεισε τα τυφλά μάτια του στην ματαιότητα και
αντίκρυσε το φως του Χριστού στην
Αιωνιότητα .
Θάφτηκε πίσω από το
ερημικό κελλάκι που έζησε, χωρίς ποτε να δει αυτόν τον κόσμο που μικρό παιδάκι άφησε. (Μητροπολίτου Μεσογαίας Νικολάου )
apantaortodoxias
