…Νύχτωσε για
τα καλά και κατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια ως την αυλή του Μοναστηριού .
Το γλυκό
ημίφως απ τα καντηλάκια του Καθολικού είναι τόσο αρκετό για να λάμψει εκείνος ο
μικρός περίγυρος ουράνια , ηλιοστάλακτα .
Ανεβαίνουμε
στο δωμάτιό μας δίπλα ακριβώς στο Αρχονταρίκι . Οι λάμπες σκορπάνε το
ομορφότερο φως σε όλους τους χώρους.
Στους διαδρόμους , στους παλιούς τοίχους με τα κάδρα των Αγωνιστών του 21 . Αυτών που πολέμησαν για τον Χριστό και την Πατρίδα . Μοιάζουν να μας κοιτούν επίμονα .
Είναι
παράπονο αυτό ;
Είναι εύλαλη
σιωπή απόγνωσης;
Οι ήρωες
έχουν σταθερή και αμετακίνητη θέση στη ζωή αυτού του Μοναστηριού , όχι
ευκαιριακή , επετειακή όπως στην ανιστόρητη , γεμάτη αμνήμονες κυβερνόντες ,
σύγχρονη υπό ζυγό Ελλάδα , μα αδιάλειπτη και ζωντανή παρουσία .
Το φρόνημά
τους μπολιάζει και ενθαρρύνει τις ψυχές όλων των Κωνσταμονιτών που τους
συναπαντούν καθημερινά στον δύσβατο δρόμο της Μοναχικής ζωής .
Μαζί τους
και ο ηρωικός και απλούς Γέροντάς τους Αγάθωνας, δυναμώνει τα αταλάντευτα τα
βήματά τους .
Σκέφτηκα πως
όταν πηγαίναμε και εμείς Σχολείο , τα πορτραίτα του Γέρου του Μοριά και όλων
των άλλων κοσμούσαν τους τοίχους των τάξεων .
Τώρα ακόμα
και του Χριστού το εικόνισμα μετακινήθηκε στην άκρη μέχρι να βγει έξω ...Για να
μην θίγονται οι αλλόθρησκοι λένε …
Βαθύς
αναστεναγμός και σύναξη στο όνομά του Κυρίου λίγο πριν σβήσουμε το φως .
Είναι μαζί
μας όπως το υποσχέθηκε ....
Νώντας
Σκοπετέας
Απόσπασμα από Ημερολόγιο Αγίου Όρους 2013 .
Του
Παραδείσου τ' όνειρο ,μέρος 6ο
proskynitis
