☦ Ο Παγκόσμιος Πόλεμος που έρχεται είναι ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ

ΦΩΤΟ: Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΛΑΒΩΜΕΝΗΣ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑΣ, ΑΠΟ ΣΦΑΙΡΕΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΩΝ ΙΒΗΡΩΝ ΤΟΥ ΝΤΟΝΕΤΣΚ.

ΚΥΡΙΑΚΗ της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ = Ιησούς Χριστός Χθες και Σήμερον ο Αυτός και εις τους αιώνας.

Η εικονομαχία δεν τελείωσε ποτέ, συνεχίζει και στις μέρες μας να πατά και να καταστρέφει την ΕΙΚΟΝΑ του ΧΡΙΣΤΟΥ που είναι το κάθε  πρόσωπο του συνανθρώπου μας ανεξαρτήτου θρησκείας και πεποιθήσεων  που ματώνει επί της γης. Αδελφοί τα πράγματα δεν πάνε καλά στην Αλβανία και στα Βαλκάνια.. για αυτά θα πούμε αργότερα…

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Να γιατί οι Παγκόσμιοι Πόλεμοι είναι εικονομαχία.  Να γιατί η εικονομαχία  είναι ΧΡΙΣΤΟΜΑΧΙΑ. Να γιατί πρέπει να γίνουμε γνώστες της ιστορίας που είναι το στρατηγικό εργαλείο, να δούμε τις ίδιες παγίδες που στήνουν σε όλους τους ιστορικούς κύκλους.

Επιστροφή στις ρίζες μας δια της μετανοίας σημαίνει και γνώση της ιστορίας των προγόνων μας που μάτωσαν για μας.

Και τότε τα ίδια με εμάς έζησαν , όμως ομολόγησαν και ο ΧΡΙΣΤΟΣ τους χαρίτωσε  με την ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ των ΑΓΙΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ.

Το ΔΩΡΟ της Οικονομίας του ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ μετά την Αναστήλωση των Εικόνων στην Ρωμιοσύνη ήταν η ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ που έδωσε τα καλύτερα και πιο λαμπρά επιτεύγματα  στην αυτοκρατορία.

Αυτοκράτορες από την Ελληνικοτάτη Μακεδονία, τότε που δεν υπήρχαν παραχαράκτες- εικονομάχοι  της ονομασίας της.

Πάμε λοιπόν να διαβάσουμε…

«Πρόδρομος τῆς εἰκονομαχίας ἦταν ὁ μονοφυσιτισμός, ἀποτέλεσμα τοῦ μονοφυσιτισμοῦ ἦταν ἡ ἐπικράτηση τοῦ ἰσλαμισμοῦ στίς χῶρες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, Συρίας, Περσίας. Ὁ πρῶτος πού θεωρεῖται ὅτι ἔλαβε μέτρα ἐναντίον τῶν εἰκόνων εἶναι ὁ Χαλίφης Ἰζίδ (Yazid Β’ 720-724) σύγχρονος τοῦ Λέοντος Γ’ ὁ ὁποῖος ἐξέδωσε διάταγμά πού ἀπαγόρευε τήν ἔκθεση καί προσκύνηση τῶν εἰκόνων στίς χριστιανικές ἐκκλησίες τοῦ κράτους του.

Μεγάλη μορφή ἐκείνης τῆς περιόδου, σ’ αὐτή τήν περιοχή τῆς Συρίας ὁ ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ πού ὑπερασπίσθηκε τήν ὀρθοπραξία μέ λογικά καί θεολογικά ἐπιχειρήματα. Γνωστό εἶναι τό μαρτύριο του, θαυμαστή ἡ ὁμολογία του καί θησαύρισμα τῆς πνευματικῆς ζωῆς μας οἱ ὑμνογραφίες του. Η ΠΑΝΑΓΙΑ ἦταν τό καταφύγιο του, ἔτσι σήμερα, Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΡΙΧΕΡΟΥΣΑ ἀπό τό ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ, εἶναι ἀπόδειξη των θαυμαστῶν σημείων πού ἔζησε αὐτός ὁ ὁμολογητής.

Δυστυχῶς ὅμως ἀπό αὐτή τήν περιοχή πού μαστιζόταν ἀπό τά ὑπολείμ­ματα τοῦ μονοφυσιτισμοῦ προερχόταν ὁ Λέων Γ’ Ἴσαυρος (717-741) ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπό τήν Γερμανικεία τῆς Βόρειας Συρίας, ὅπως καί ὁ διάδοχος του Κωνσταντῖνος Ε’ (741-775) πού εἶχαν ἐπηρεασθεῖ ἀμφότεροι ἀπό τίς ἀνεικονικές (ἀντίθετες στήν λατρεία τῶν εἰκόνων) ἀντιλήψεις τῆς ἰουδαϊκῆς θρησκείας «ἰουδαιόφρων χαρακτηριζόταν ὁ πρῶτος» καί τῆς ἰσλαμικῆς θρησκείας «σαρακηνόφρων ὁ δεύτερος» καί γι’ αὐτό ἀπέρριπταν τήν λατρεία τῶν εἰκόνων ὡς ἐκδήλωση εἰδωλολατρική.

Οἱ ἀνεικονικές ἀντιλήψεις ἦταν πολύ διαδεδομένες στούς ἀγρότες τῆς γειτονικῆς μέ τό Ἰσλάμ Μικρᾶς Ἀσίας (Μωαμεθανισμός, κρυπτοϊουδαϊσμός). Ἔτσι οἱ Ἴσαυροι εἶχαν κάθε λόγο νά εὐνοήσουν τούς πληθυσμούς αὐτούς (λόγοι πολιτικοί, στρατιωτικοί). Αὐτό ἦταν ἡ αἰτία νά ἐμφανισθεῖ μία εἰκονο­κλαστική κίνηση στήν Μ. Ἀσία, ὅπου σχηματίσθηκε ἕνα ἰσχυρό κόμμα μέ ἐπικεφαλῆς ἀνώτερους ἐκκλησιαστικούς ἀξιωματούχους τῆς περιοχῆς ὅπως ἦταν ὁ μητροπολίτης Κλαυδιουπόλεως Θωμᾶς καί ὁ ἐπίσκοπος Νακωλείας Κωνσταντῖνος, ὁ πραγματικός πνευματικός ὑποκινητής τῆς εἰκονομαχίας τόν ὁποῖο οἱ ὀρθόδοξοι ὀνόμασαν αἱρεσιάρχῃ.

Καί ἐνῶ τόν 6ο καί 7ο αἰῶνα ἡ γενίκευση τῆς λατρείας τῶν εἰκόνων εἶναι δεῖγμα τῆς βαθείας εὐλάβειας τῶν προγόνων μας Ρωμηῶν ὅλη ἡ αὐτοκρατορία τά ἑπόμενα χρόνια βρίσκεται ξαφνικά μέσα σέ μία ἀπερίγρα­πτη δίνη. Τό 726 ἔχουμε τήν πρώτη ξεκάθαρη ἐχθρική στάσῃ στήν λατρεία τῶν εἰκόνων ἀπό τόν Λέοντα Γ’ μέ τήν ἀπομάκρυνση τῆς ΕΙΚΟΝΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ἀπό τήν Χαλκή πύλη καί ταυτόχρονα ὁ ἴδιος προέβαλε τήν αὐτάρκεια τῆς βασιλικῆς ἐξουσίας του διακηρύσσοντας ὅτι «Βασιλεύς εἰμί καί ἱερεύς».

Στην προσπάθεια ἀναζήτησης τῶν αἰτιῶν τῆς ἀφετηριακῆς κηρύξεως τῆς εἰκονομαχίας ἀξιολογήθηκε ἡ ἀρνητική γιά τίς εἰκόνες στάσῃ τῶν Ἀράβων καί τῶν Ἑβραίων μέ τούς ὁποίους ἦλθε σέ ἐπικοινωνία ὁ Λέων ὡς στρατηγός τοῦ θέματος τῶν Ἀνατολικῶν, πού εἶχε μάλιστα ἐπηρεασθεῖ ἀπ’ τά ὑπολείμματα τῆς ἀντιεικονικῆς στάσεως τῶν Μονοφυσιτικῶν ἐκκλησιῶν στήν Ἀνατολή. Μάλιστα οἱ πρῶτοι ἐπίσκοποι ὑποστηρικτές τῆς εἰκονομα­χικῆς πολιτικῆς τοῦ Λέοντα προ­ερχόνταν ἀπό τήν ἐπαρχία τῆς Φρυγίας στήν ὁποία εἶχε δράσει ὁ μονοφυσίτης Φιλόξενος Ἱεραπόλεως. Ἀντίθετα ὅλες οἱ εὐρωπαϊκές ἐπαρχίες μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἡ Μακεδονία εἶχαν εἰκονόφιλη διάθεση καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς εἰκονομαχίας.

Ὁ διάδοχος τοῦ Λέοντος Γ’, ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Ε’ (740-745) ὁ ἐπονομαζό­μενος Κοπρώνυμος ἢ Καβαλλίνος ἀναλαμβάνει ἐκστρατεία τρομοκράτησης τῶν μοναχῶν καί καταστροφῆς ἱερῶν μονῶν πού ἦταν τά προπύργια τῆς ἀπόδοσης τιμῆς στίς ἱερές εἰκόνες.

Τό 742 ἔχουμε μία σύντομη ἀποκαταστάσῃ τῶν ἱερῶν εἰκόνων μέ τόν Ἀρτάβασδο (κόμη τοῦ θέματος τοῦ Ὁψικίου) πού ἀνακήρυξε τόν ἑαυτό του αὐτοκράτορα. Ὅμως τόν Μάιο τοῦ 743 ὁ Κωνσταντῖνος μέ τήν βοήθεια εἰκο­νομαχικῶν στρατευμάτων νικάει τόν ἀντίπαλο του καί ἐκδικεῖται τόν Ἀρτά­βασδο. Ἔτσι τό 743 ἐπικρατοῦν πλέον οἱ εἰκονομαχικές ἀντιλήψεις καί στήν ἀνώτερη ἐκκλησιαστική ἱεραρχία τοποθετοῦνται πρόσωπα μέ ἴδιες ἀνεικο­νικές θέσεις, ὁ δέ αὐτοκράτορας ἐπιδίδεται σέ συγγραφική δραστη­ριότητα γιά τήν ὑποστήριξη τῶν θέσεων αὐτῶν.

Καί ἐνῶ οἱ εἰκονόφιλοι ὅπως ὁ ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ καί ὁ Πατριάρχης Γερμανός στήριξαν τήν ἀπεικόνιση τῆς μορφῆς τοῦ Χριστοῦ στό γεγονός τῆς ἐνσάρκωσης του, ἀναλαμβάνοντας τήν θεολο­γική ἀντί­κρουση τῆς αἵρεσης, ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Ε’ ἐπηρεασμένος ἀπό τίς μαγικές ἀνατολικές ἀντιλήψεις ὑποστήριζε τήν πλήρη ταυτότητα ἀκόμη καί τήν ὁμοου­σιότητα τῆς εἰκόνας μέ τό πρωτότυπο καί ἀπέρριπτε τήν δυνατότητα τῆς πραγματικῆς ἀπεικονίσεως τοῦ Χριστοῦ ἐπιμένοντας μόνο στήν θεία του φύση.

Ἡ εἰκονομαχία «σάρωνε» τήν ἐπικράτεια τῆς αὐτοκρατορίας. Οἱ καταστροφές τοῦ πνευματικοῦ μας πλούτου τεράστιες, οἱ διωγμοί καί τά μαρτύρια ἀπερίγραπτα. Οἱ θαυματουργές εἰκόνες τῆς περιόδου ἐκείνης ὅπως ἡ ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑ τῆς Ι.Μ. Ἰβήρων, Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΡΟΥΣΙΩΤΙΣΣΑ Ι.Μ. Προυσσοῦ, Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΑΓΙΑΣΙΩΤΙΣΣΑ στήν Ἁγιάσσο τῆς Λέσβου κ.ἅ. ἱερά τέτοια θησαυρίσματα μέ τόν πόνο ζωγραφισμένο στήν ἱερά μορφή τῆς ΠΑΝΑΓΙΑΣ μας καί τοῦ ΘΕΙΟΥ ΒΡΕΦΟΥΣ  ἀλλά καί μέ τήν θαυμαστή διάσωση τους μᾶς μεταφέρουν νοερά μέσα σ’ ἐκείνη τήν ταραγμένη περίοδο.

Ἔτσι ἡ μακροχρόνια περίοδος τῆς εἰκονομαχίας (727-843) ἀνέκοψε τήν ἐξέλιξη τῆς ἁγιογραφίας γιατί ἐπέβαλε τόν ἀνεικονικό διάκοσμο σ’ ὅλους τούς κλάδους τῆς χριστιανικῆς ζωῆς καί μιμήθηκε διακοσμήσεις ἀραβικῆς τεχνοτροπίας.

Ὁ θάνατος τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Ε’ στίς 14 Σεπτεμβρίου τοῦ 775 (ἀνήμερα τῆς Ὑψώσεως τοῦ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ) ἦταν μιά ἀνάπαυλα γιά τό ταλαιπωρημένο ἐκκλησιαστικό πλήρωμα. Λόγῳ τῆς ἄγριας πολιτικῆς του πῆρε τά προσωνύμια «Κοπρώνυμος» καί «Καβαλλίνος». 

Ἡ περίοδος τοῦ υἱοῦ του Λέοντα Δ’ (775-780) ἦταν εἰκονομαχική ἀλλά ὄχι τόσο σκληρή. Ὁ πρόωρος θάνατος του 8 Σεπτεμβρίου 780 ἔφερε στό προσκήνιο τήν εἰκονόφιλη Εἰρήνη σύζυγο του ἀπό τήν εἰκονόφιλη Ἀθήνα γόνο τῆς οἰκογένειας τῶν Σαρανταπήχων. Ἡ Εἰρήνη ἡ Ἀθηναία ἀφοῦ ἐξέλεξε νέο πατριάρχη στίς 25 Ὀκτωβρίου 784 τόν Ταράσιο, συνεκάλεσε ἀπό τίς 24 Σεπτεμβρίου ἕως τίς 13 Ὀκτωβρίου τοῦ 786 στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τήν Ζ’ οἰκουμενική σύνοδο στήν ὁποία προσῆλθαν 350 περίπου ἐπίσκοποι καί μεγά­λος ἀριθμός μοναχῶν. Ἡ σύνοδος αὐτή κατεδίκασε ὡς αἵρεση τήν εἰκονο­μαχία καί ἀποφάσισε τήν καταστροφή τῶν εἰκονοκλαστικῶν συγγραμμάτων καί ἀναστήλωσε τίς ἱερές εἰκόνες σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τοῦ Ἰωάννη τοῦ Δαμασκηνοῦ.

(Περί εἰκόνων, Λόγος δεύτερος τοῦ Ἰωάννη Δαμασκηνοῦ κεφ. 19 Migne Patrologia Graeca τ.94 στήλη 1305 «ἐφ’ ὅσον προσκυνῶ καί σέβομαι τόν Σταυρό καί τήν Λόγχη, τόν Κάλαμο καί τόν Σπόγγο μέ τά ὁποῖα οἱ θεοκτόνοι Ἰουδαῖοι προσέβαλαν καί σκότωσαν τόν Κύριόν μου, γιατί ὅλα αὐτά στάθη­καν ὄργανα τοῦ ἔργου τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, πῶς νά μήν προσκυνήσω καί τίς εἰκόνες πού κατασκευάζουν οἱ πιστοί μέ ἀγαθή προαίρεση καί μέ σκοπό τήν δοξολογία καί τήν ἀνάμνηση τῶν παθημάτων τοῦ Χριστοῦ».Μέ τήν Ζ’ οἰκουμενική σύνοδο τά ἐκκλησιαστικά πράγματα ἐπανορθώ­νονται καί τό χρονικό διάστημα ἀπό τό 787 μέχρι τό 813 ἔχουμε εἰκονόφιλους αὐτοκράτορες πού συμβαδίζουν μέ τίς ἀποφάσεις τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς συνό­δου τῆς Νίκαιας [(Κωνσταντῖνος ὁ Στ’ ὁ υἱός τῆς Εἰρήνης τῆς Ἀθηναίας 780-802), ὁ Νικηφόρος Α’ (802-811), ὁ Μιχαήλ Ῥαγκαβές (811-813)].

Ὁ Χριστός κατά τόν ὁμολογητή Ἅγιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη (Ἀντιρρητικός λόγος 3, 417 Β) ὡς Θεός εἶναι ἡ φυσική καί ἁπαράλλακτη εἰκόνα τοῦ Πατρός, ἀλλά καί ὡς σαρκωμένος ἄνθρωπος εἶναι οὐσιωδώς (ὄχι ὑποστατικῶς-προσω­πικῶς) ἡ φυσική ἀνθρώπινη εἰκόνα τῆς ἀσπόρως τεκούσης Μητρός Του, τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου.

Ένας ἄλλος Ἅγιος καί ὑπέρμαχος τῶν Εἰκόνων, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἔλεγε ὅτι «ἡ ἀπει­κόνιση καί ἔκφραση τοῦ Πατέρα» (=ὁ Υἱός) κατοίκησε μέσα Της ἀπερίγραπτα τραβώντας ξανά πρός τά ἄνω τήν καταποντισμένη μας φύση στό ἄπειρο ὕψος τῆς ἀκατάληπτης θεότητος (ἐγκώμιον πρῶτον εἰς τήν Κοίμησιν)».

Στίς 11 Ἰουλίου τοῦ 813 ὁ Μιχαήλ Ῥαγκαβές ἀνατράπηκε ἀπό τόν στρατηγό τοῦ θέματος τῶν Ἀνατολικῶν Λέοντα τόν Ἀρμένιο (813-820). Μέ τόν Λέοντα τόν Ε’ Ἀρμένιο ἀρχίζει ἡ δεύτερη φάση τῶν εἰκονομαχικῶν ἐρίδων. Αὐτή τήν φορά ἡ εἰκονομαχία στηρίχθηκε σέ πολιτικά κίνητρα καί δέν εἶχε πνευματικό ὑπόβαθρο. Ὁ Λέων ὁ Ἐ’ προσπάθησε νά στηριχθεῖ στό εἰκονομα­χικό στρατιωτικό στοιχεῖο καί ἔγινε ἡ αἰτία νά ἀναβιώσουν οἱ παλαιές εἰκονο­μαχικές τάσεις. Ἔτσι ἔχουμε διωγμούς, ἀλλά ἔχουμε τώρα τήν ἀντί­δραση τοῦ πιστοῦ λαοῦ μέ ἐπικεφαλῆς τούς Στουδίτες Μοναχούς. Ὁ διάδοχος του Μιχαήλ Β’ (820-829) ἀνέστειλε τούς διωγμούς χωρίς ὅμως νά ἐπιτρέψει τήν ἀναστήλωση τῶν εἰκόνων καί προσωπικά εὐνοοῦσε τίς εἰκονομαχικές ἰδέες. Ὁ διάδοχος αὐτοῦ πού ἦταν καί ὁ τελευταῖος εἰκονομάχος αὐτοκρά­τορας ὁ Θεόφιλος (829-842) εἶχε λάβει εὐρύτατη γνώση ἀπό τόν περίφημο εἰκονομάχο διδάσκαλο Ἰωάννη Γραμματικό πού τόν ἐξέλεξε ἀργότερα καί Πατριάρχη τό 837. Οἱ διωγμοί ἐναντίων τῶν ὀρθοδόξων ἐπαναλήφθηκαν μέ μένος ἐναντίων τῶν μοναχικῶν κύκλων, ὡστόσο ἡ εἰκονομαχία εἶχε χάσει πλέον τά ὁποιαδή­ποτε ἐρείσματα της στό λαό.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

«Τήν ἄχραντον Εἰκόνα σου προσκυνοῦμε Ἀγαθέ, αἰτούμενοι συγχώρησιν τῶν πταισμάτων ἡμῶν, Χριστέ ὁ Θεός· βουλήσει γάρ ηὐδόκησας σαρκί ἀνελθεῖν ἐν τῷ Σταυρῷ, ἵνα ῥύσῃ, οὕς ἔπλασας ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ· ὅθεν εὐχαρίστως βοῶμεν σοι Χαρᾶς ἐπλήρωσας τά πάντα, ὁ Σωτήρ ἡμῶν, παραγενόμενος εἰς τό σῶσαι τόν κόσμον.»

Μετά τήν μπόρα τήν δαιμονική τῆς εἰκονομαχίας ἦρθε λιακάδα θεϊκή. Ἔτσι μετά τόν θάνατο τοῦ τελευταίου εἰκονομάχου αὐτοκράτορα ἡ ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ Η ΑΥΓΟΥΣΤΑ σύζυγος τοῦ Θεοφίλου καί ὁ Πατριάρχης ΑΓΙΟΣ ΜΕΘΟΔΙΟΣ στίς 11 Μαρτίου τοῦ 843 συνεκάλεσαν οἰκουμενική σύνοδο στόν Ναό ΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑΣ μέ τήν ὁποία παύει ὁριστικά ἡ εἰκονομαχία, γίνεται ἡ ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ καί λάμπει ὁ ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.

Τό τέλος τῶν εἰκονομαχικῶν ἐρίδων σημαίνει τήν ἀρχή μιᾶς ἔνδοξης περιόδου τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας πού μαζί μέ τήν συνείδηση τῆς ἑνότητας καί τούς ἀδιάκοπους ἡρωικούς ἀγῶνες δημιουργεῖ καί μία περίλαμπρη ἐποχή σέ πολιτιστικά ἐπιτεύγματα. Οἱ μεγάλες θρησκευτικές, πνευματικές, πολιτικές καί πολιτισμικές κρίσεις τίς ὁποῖες ἔζησε ἡ αὐτοκρατορία μέχρι τά μέσα τοῦ 9ου αἰῶνα εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα τόν τελικό θρίαμβο τοῦ ἑλληνο­χριστιανικοῦ στοι­χείου, τήν ἧττα τῶν κρυπτοϊουδαϊκῶν καί κρυπτοϊσλα­μικῶν ἀνεικονικῶν ἀντιλή­ψεων τῆς ἀνατολῆς καί τελικά τόν ΘΡΙΑΜΒΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ μέ τό μεγαλεῖο τῆς αὐτοκρατορίας νά ἀναδεικνύεται κατά τήν περίοδο τῆς Μακεδονικῆς δυναστείας.» ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από το ΧΡΙΣΤΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ 2009 του Δρ. Κωνσταντίνου Βαρδάκα

Σήμερα αδελφοί κάθε παρά φύση νόμος είναι ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ και να που μας οδηγεί …

Τώρα, εν σχέσει με τα μέλλοντα συμβαίνειν, κάποιος άνθρωπος του Θεού μου είχε πει πολύ εύστοχα: « Η Ελλάδα δεν θα πάθει τίποτα. Ούτε ένας πόντος από το έδαφός της δεν θα χαθεί. Αυτοί που θα πάθουν όμως, θα είναι οι Έλληνες και συγκεκριμένα οι Έλληνες που δεν έχουν μετάνοια». Αυτό ας το προσέξουν οι όπου γης Έλληνες, ποια ποιότητα ζωής έχουμε απέναντι σ’ Εκείνον που προστατεύει και την Ορθοδοξία και την Ελλάδα» .

Ο Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος σε  συνέντευξη που παραχωρήθηκε στον κ. Γιάννη Ν. Ζαννή και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια» στις 13 Μαρτίου 2019. orthodoxathemata

ΣΤΩΜΕΝ καλώς

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

(17-03-2019)