Xθες το απόγευμα βρέθηκα μπροστά σε μια εκκλησία στις δυτικές γειτονιές. Δεν ήξερα αν ήταν ανοιχτή, τι ίσχυε χθες με τα μέτρα. Ήταν. Μπήκα και από το ημίφως της χτύπησε στα μάτια μου λάμψη, μια μεγάλη εικόνα χρυσοποίκιλτη της Παναγίας του Άξιον Εστί αντανακλούσε απογευματινό ήλιο από την πόρτα αλλά και ανάβλυζε φως. Κεριά λίγα στο μανουάλι, πάλι ημίφως και καντήλια, λουλούδια στις εικόνες των ακλόνητων αγίων, πάντα εκεί. Στο Ιερό ο Ιησούς Χριστός πάντα σταυρωμένος.
Ο ιερέας στο βάθος χαμηλά ψέλνει την ποίηση του Εσπερινού
σε ελάχιστους πιστούς. Μοιάζουμε με πρώτους χριστιανούς έτσι διωκόμενοι από
απρόσωπο διώκτη, τον φόβο, τον αόριστο, τον αμφίβολο, τον χειρότερο.
Εδώ όμως η γαλήνη και η βεβαιότητα ρέουν σαν ψίθυρος
ασωμάτων αγγέλων, σαν έκτη αίσθηση. Πόση ανάγκη τούτη η διάσταση! Πόση
θεραπεία! Όχι, δεν έπλασε ο άνθρωπος τον Θεό όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Εκείνος έπλασε τον
άνθρωπο, το αισθάνεσαι καλά άμα μπαίνεις σε ναούς, στο πατρικό σπίτι σου. Κι
αυτό το "αισθάνεσαι" ξεπερνά τις μίζερες λογικές εξηγήσεις μας,
ανώτερο, ανώτατο απ' αυτές. Ακόμα και οι
"άθεοι" ψυχαναλυτές το λένε. "Η ψυχή του ανθρώπου είναι
χριστιανή", έγραφε ο Καρλ Γιουνγκ.
Μάρω Βαμβουνάκη
apantaortodoxias
