Ὅταν ἤμουν λαϊκός, σέ μία συζήτηση μέ τόν Γέροντα Παΐσιο σχετικά μέ τούς Ἁγίους, τότε πρωτοαισθάνθηκα τήν ἐγγύτητα τῶν Ἁγίων. Αὐτό συνέβη λόγῳ τοῦ περιεχομένου καί τῆς πηγαιότητος τῶν λόγων τοῦ Γέροντα.
Τότε, ἐν τῇ ἀφελείᾳ
μου, κι ἐγώ, αὐθόρμητα, συμπερασματικά, εἶπα στόν Γέροντα: «Δηλαδή Γέροντα ὅλοι
οἱ Ἅγιοι μέ ξέρουν καλά...»
Καί ὁ Γέροντας ἀστειευόμενος καί πονῶντας
εἶπε:
«Ἔ, νά τούς δώσης τηλέφωνο καί διεύθυνση γιά νά σέ βρίσκουν...!»
Ἴσως, μέ αὐτήν τήν ἔκφρασή του ὁ Γέροντας νά
ἤθελε νά πῆ, ὅτι οἱ Ἅγιοι μᾶς ξέρουν μέν, ἀλλά καί ἐμεῖς πρέπει νά κάνωμε κάτι
γιά νά μποροῦν νά μᾶς βρίσκουν, ἤ μᾶλλον νά μᾶς βοηθοῦν. Δηλαδή νά τούς δίνωμε
ἀφορμή γιά νά μᾶς βοηθοῦν, καί οἱ Ἅγιοι πάντα θά μᾶς βοηθοῦν. Νά εἶναι τέτοια
δηλαδή ἡ στάση μας, ἡ ζωή μας, τό φρόνημά μας, ὥστε νά ἐπιτρέπωμε στούς Ἁγίους
νά μᾶς βοηθοῦν.
Ἀρχιμανδρίτης
Ἀρσένιος Κατερέλος,
Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς
Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος
proskynitis
