Ακόμα και οι πιο «κολασμένοι» ανήκουν στην αγκαλιά του
Θεού. Και ακριβώς αυτό γίνεται. Ο Θεός όλους τους αγκαλιάζει, όλους τους
συγχωρεί μέσα στην άδολη και αιώνια αγάπη Του η οποία δεν εκπίπτει ποτέ, δεν
αλλοιώνεται με τίποτα.
Τελικά κόλαση και παράδεισος δεν είναι δύο διαφορετικές καταστάσεις αλλά η ίδια κατάσταση που βιώνεται διαφορετικά. Για τον άνθρωπο που έζησε με μετάνοια και ταπείνωση (παρά τα λάθη και τα παραπτώματά του) η αγκαλιά του Θεού θα βιώνεται ως παράδεισος, για τον άνθρωπο που έζησε αμετανόητος, εγωιστικά, η αγκαλιά του Θεού θα βιώνεται ως κόλαση. Η ίδια αγκαλιά του ανεξίκακου Κυρίου άλλους θα τους προκαλεί αγαλλίαση άλλους θα τους προκαλεί έλεγχο και ενοχή.
Ο Θεός όλους θέλει να τους σώσει. Και αυτό κάνει. Μα
κάποιοι λόγο της στάσης ζωής τους διαστρέφουν αυτή την σωτηρία που τους
προσφέρεται σε κόλαση. Δεν κολάζει ο Θεός! Ο άνθρωπος κολάζεται. Ο Θεός σώζει,
ο Θεός προσφέρει ζωή, φως, αγκαλιά.
Ο άνθρωπος όμως έαν ζει μέσα στον εγωισμό του, θεοποιώντας
το βόλεμά του, εμμένοντας στην αυτοδικαίωσή του, διαμορφώνει την ύπαρξή του με
τέτοιο τρόπο ώστε να βιώνει αυτά που του προσφέρει ο Θεός διαφορετικά· βιώνει
την ζωή ως θάνατο, το φως ως φωτιά, την αγκαλιά ως φυλακή… τον παράδεισο ως
κόλαση.
Γι’ αυτό μην κατηγορούμε ποτέ τον Θεό ότι μας κολάζει.
Ποτέ μην κατηγορούμε τον Θεό ότι μας τιμωρήσει μετά θάνατον. Ο Θεός δεν τιμωρεί
αλλά αγαπά· δεν κατακρίνει, ούτε απειλεί, ούτε ελέγχει αλλά συγχωρεί και
σπλαχνίζεται.
Στο χέρι μας είναι λοιπόν να διαμορφώσουμε την ύπαρξή μας
έτσι ώστε από τώρα αλλά και μετά θάνατον να βιώνουμε την παρουσία του Θεού ως
παράδεισο και όχι ως κόλαση. Και αυτό μπορεί να κατορθωθεί ακολουθώντας ταπεινά
και με υπακοή τον τρόπο της Εκκλησίας.
Όχι τον δικό μας τρόπο, αλλά τον τρόπο της Εκκλησίας. Όχι
το δικό μας σκεπτικό ή των φίλων και συγγενών μας, αλλά ακολουθώντας το
παράδειγμα των Αγίων.
Έτσι, αναλαμβάνουμε την ευθύνη της σωτηρίας μας και δεν
ρίχνουμε το «μπαλάκι» στον Θεό.
Θέλεις να σωθείς; Παραιτήσου από το εγώ σου, παραιτήσου
από την «αρετή» σου, απεκδύσου την εμπάθειά σου, αρνήσου το βόλεμά σου και
πλέον άσε τον Χριστό να κυριεύσει την καρδιά σου, την διάνοιά σου, όλη σου την
ύπαρξη. Ζήτα το έλεος και το φωτισμό του Κυρίου μας.
Θέλεις να σωθείς; μας ρωτά ο Θεός. Εάν θέλεις, τότε, άσε
με βρε παιδί μου να σε σώσω! Άσε με να σε συγχωρώ, άσε με να σε αγαπώ, άσε με
να γίνω ένα μαζί σου.
Όσο το σκέφτομαι αυτό μόνο χαρά μπορώ να νιώσω και να πω:
Βρε, τι ωραίος που είναι ο Θεός μας, πόσο αρχοντικός και αγαθός…Πατέρας.
Κανείς δεν είναι τόσο βρώμικος, τόσο αμαρτωλός που να
νικήσει την καλοσύνη και ανεξικακία του Θεού. Κανείς δεν είναι τόσο κολασμένος
που μπορεί να νικήσει τον παράδεισο…αρκεί να παραδεχθεί το σκοτάδι του, την
ατέλειά του, την παραλυσία του, την τυφλότητά του, την αμαρτία του, την κόλασή
του και να μπει στο δρόμο της μετανοίας, στο δρόμο του γυρισμού. Τότε όλα
γίνονται Χριστός. Τότε όλοι γίνονται Χριστός. Χριστός, τίποτα λιγότερο…
Γι’ αυτό χαμογέλα. Ήλπιζε. Και μη φοβάσαι τίποτα. Κυρίως
μη φοβάσαι τον Θεό. Ο Θεός -να το ξέρεις- είναι όντως «τρομακτικός». Γιατί
είναι «τρομακτικός»; Είναι τρομακτική αυτή η απίστευτη, απέραντη, ακατανόητη
αγάπη Του!
Σου εύχομαι να πάρεις και εσύ «μια τρομάρα» απ’ αυτήν την
αγάπη του Θεού, απ’ αυτό το Θείο χάδι Του, από την παραδεισένια αγκαλιά Του.
Και τώρα και πάντα.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
http://inpantanassis.blogspot.com
