«Δε μπορώ ν’ ασπασθώ μια φορά την εικόνα της Παναγίας και να την αποχωριστώ. Όταν Την πλησιάζω, σαν μαγνήτης με τραβάει πάνω Της. Και πρέπει να είμαι μόνος, γιατί θέλω ώρες να Την ασπάζομαι. Λες και γεμίζει η ψυχή από μια ζωντανή πνοή και από τόση χάρη, που δε μ’ αφήνει να φύγω.
Αγάπη, έρωτας Θεού, φωτιά, που καίει! Κι αν είναι και θαυματουργή η εικόνα, με το που μπαίνεις στην εκκλησία, σε καταλαμβάνει αυτό το φαινόμενο και αναδύει τόση ευωδιαστή πνοή, που μένεις εκστατικός και λες ότι δεν βρίσκεσαι πια στον εαυτό σου, αλλά μέσα σ’ έναν ευωδιαστό Παράδεισο!…»
