ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
Την τελευταία ημέρα της Διακαινησίμου, το Σάββατο δηλαδή της Λαμπροεβδομάδας, βρεθήκαμε τυχαία σε Ενοριακό Ναό κάπου στη Βοιωτία, και παρακολουθήσαμε από νωρίς την Αναστάσιμη Ακολουθία της Πορταϊτίσσης. Εκεί μάθαμε πως ο Ιερός Ναός κάθε χρόνο φιλοξενεί καθ’ όλη την διάρκεια της Αναστάσιμης εβδομάδας ακριβές αντίγραφο της Παναγίας της Πορταϊτισσας το οποίο έχουν φέρει πιστοί ενορίτες από την Ιερά Μονή των Ιβήρων. Όμως επειδή την Τρίτη της Λαμπρής δεν προλαβαίνουν να διαβάσουν ολόκληρο τον Κανόνα της Παναγίας, λόγω της συνεορτής των νεοφανών Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, τον διαβάσουν ολόκληρο πάντα εκείνο το Σάββατο.
Από την δεξιά πλευρά του Ναού, και στο κεντρικό στασίδι, κάθονταν από νωρίς το πρωί ένας καλλίφωνος ιεροψάλτης ο οποίος ξεκινούσε πάντα με το «Δόξα τή Αγία Αναστάσει σου, Κύριε» τον Αναστάσιμο Κανόνα του Πάσχα και δίπλα του συνέχιζε με το «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς» τον Αναστάσιμο Κανόνα της Παναγίας ένας όχι και τόσο καλλίφωνος ψάλτης ο οποίος μάλιστα έψελνε με πολύ ευλάβεια.
Όταν έφθασαν να διαβάζουν την η’ Ωδή εκεί όπου
ο Αναστάσιμος Κανόνας του Πάσχα έλεγε: «Αύτη η κλητή, και αγία ημέρα, η
μία των Σαββάτων,…..» ο όχι και τόσο καλλίφωνος ψάλτης διάβασε με την
σειρά του τον Κανόνα της Παναγίας ο οποίος έλεγε:
“Μείνον μεθ’ ημών έως τέλους αιώνος• ορώντες γαρ
Παρθένε, την Σην Αγίαν Εικόνα, εν τω μέσω ημών, ακλινείς εν πάση θλίψει
τηρούμεθα• εγγύησις γαρ αύτη, της προς ημάς Μονής Σου.”
Η φωνή του ψάλτη έγινε ξαφνικά καλλίφωνη αλλά τρεμάμενη,
αλλοιώθηκε ολόκληρη η εξωτερική του όψη, ήξερε τι έψελνε και το έδειχνε με την
αλλοίωση αυτή.
Μας πέρασε από το μυαλό αν ο λιγοστός κόσμος που υπήρχε
μέσα στον Ενοριακό Ναό καταλάβαινε την βαρύτητα των στοίχων αυτών.
Οι Αγιορείτες Πατέρες όμως το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό που
τους έχει πει η ίδια η Παναγία, όταν εμφανίσθηκε κατ’ όναρ στον Όσιο Γαβριήλ
τον Ίβηρα:
“Να πεις στους αδελφούς να μην με ενοχλούν στο εξής, διότι
δεν ήλθα εδώ για να με φυλάγεται εσείς αλλά δια να σας φυλάγω εγώ και στην
παρούσα αλλά και στην μέλλουσα ζωή. Να πεις επίσης σε όλους τους αδελφούς σε
αυτό εδώ το Όρος που ζουν με ευλάβεια και αρετή και φόβο Θεού, να ζητούν και να
εύχονται την ευσπλαχνία του Υιού μου και Δεσπότου, διότι αυτό το χάρισμα ζήτησα
και έλαβα από Αυτόν. Και σας δίνω ετούτο ως σημάδι, όσο θα βλέπετε την
Εικόνα μου σε αυτήν εδώ την Μονή το έλεος και η χάρις του Υιού μου
δεν θα λείψουν από εσάς”
Γι αυτό πάντες οι εν Αγίω Όρει Μοναχοί θεωρούν
την σεπτή Πορταϊτισσα ως εγγύηση και ασφάλεια για όλον τον Άθωνα, εφόσον
βρίσκεται στην Μονή των Ιβήρων, και σύμφωνα με την παράδοση αυτή η Πορταϊτισσα
δεν εξέρχεται ποτέ εκτός του Αγίου Όρους.
Επίσης στα μεγάλα γεγονότα του κόσμου (πόλεμοι, σεισμοί
κ.τ.λ.) οι του Αγίου Όρους Μοναχοί σπεύδουν να ιδούν με τα μάτια τους ότι η
Παναγία η Πορταϊτισσα ευρίσκεται εντός της Μονής των Ιβήρων και
συνεπώς δεν υπάρχει κανένας φόβος για τον τόπο, γιατί αν αναχωρήσει η
Πορταϊτισσα όπως λέγουν οι Πατέρες θα πρέπει να αναχωρήσουν κι αυτοί.
Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος που οι Αγιορείτες Πατέρες
ψάλλουν ευλαβικά προς την Υπεραγία Θεοτόκο την Κυρία Πορταϊτισσα «Μείνον
μεθ’ ημών έως τέλους αιώνος…». Την παράδοση αυτή ψάλλει και ο διδάσκαλος
της ορθοδοξίας ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο οποίος σε έναν κανόνα της
Παναγίας λέγει:
Ήχος α’
Τύπον της αγνής λοχείας σου
Μένε μεθ’ ἡμῶν τῶν δούλων σου, μένε ἀεὶ ὦ Πορταΐτισσα
ἔνδοξε, καὶ μὴ χωρισθῇς ἀπὸ τῆς ποίμνης σου πώποτε, τὰ ἡμῶν παραβλέπουσα
πταίσματα. Σε γάρ φῶς και προστάτην, ζωήν και πνοήν επιγραφόμεθα
Όσο παράδοξο όμως κι αν ακούγεται το γεγονός ότι οι
Αγιορείτες Πατέρες ψάλλουν την Τρίτη της Διακαινησίμου αυτήν την
Ωδή προς την Παναγία, να μείνει δηλαδή για πάντα μαζί τους έως
την Δευτέρα Παρουσία, ενώ ταυτόχρονα προσδοκούν την αιώνιο ζωή μέσω της
Δεύτερης έλευσης του Κυρίου, την ίδια ημέρα κατά παράδοξο τρόπο διαβάζεται
στους Ιερούς Ναούς η ευαγγελική περικοπή «Η πορεία προς τους Εμμαούς».
Εκεί λοιπόν ο Κλεόπας και ο συμπορευόμενος του προς
Εμμαούς, μιλούν για όλα αυτά που είχαν συμβεί τις τελευταίες ημέρες και
δείχνουν να βρίσκονται πότε σε σύγχυση και σε αμφιβολία και πότε
σε στενοχώρια και απελπισία.
Και ενώ μιλούν, ο ίδιος ο Ιησούς τους πλησιάζει και
πορεύεται μαζί τους χωρίς όμως να τον αναγνωρίσουν. Τους αναπτερώνει το ηθικό
με τους λόγους του και άλλαζε την ψυχική τους διάθεση μέχρι το τέλος της ημέρας.
Και όταν πλησιάζουν στο χωριό που πηγαίνουν, ο Ιησούς
προσποιούμενος τους λέγει ότι πηγαίνει μακρύτερα. Και τον πιέζουν, παρακαλώντας
τον λέγοντας: «μεῖνον μεθ᾿ ἡμῶν…» δηλ. «Μείνε μαζί μας, γιατί
πλησιάζει η εσπέρα και έχει γείρει ήδη η ημέρα». Και ο Ιησούς δέχεται να πάει
να μείνει μαζί τους.
Και όταν κάθισε στο τραπέζι έλαβε τον άρτο και
τον ευλόγησε και αφού τον έκοψε με τα χέρια του τον έδινε σ’ αυτούς. Τότε
λοιπόν διανοίχτηκαν οι οφθαλμοί τους και τον αναγνώρισαν, αλλά εκείνη την ώρα ο
Ιησούς έγινε άφαντος μπροστά στα μάτια τους.
Αλήθεια πόσο μεγάλη
σημασία έχει τελικά αυτή η Τρίτη ημέρα της Λαμπρής σε σχέση με όλα αυτά που
αναφέραμε παραπάνω;
Τόσο η ίδια η
Παναγία δεν είναι αυτή που εγγυάται με τα λόγια της, την ασφάλεια του κλήρου
της αλλά και των πιστών χριστιανών;
Άλλο τόσο και πολύ
περισσότερο δεν είναι η ίδια η παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού προς τους
μαθητές του, που μας εγγυάται την αιώνιο ζωή;
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο
ΚΥΡΙΟΣ
Θηβαίος Πολίτης
