“Ο Θεός είναι αγάπη, δεν είναι απλός θεατής της ζωής μας.
Προνοεί και ενδιαφέρεται ως Πατέρας μας που είναι, αλλά σέβεται και την
ελευθερία μας. Δεν μας πιέζει.
Εμείς να έχουμε την ελπίδα μας στην πρόνοια του Θεού και, εφόσον πιστεύουμε ότι ο Θεός μας παρακολουθεί, να έχουμε θάρρος, να ριχνόμαστε στην αγάπη Του και τότε θα Τον βλέπουμε διαρκώς κοντά μας. Δεν θα φοβόμαστε μήπως παραπατήσουμε. Το σώμα του ανθρώπου, τόσο τέλειο!
Μεγάλο εργοστάσιο, πίνει νερό, πηγαίνει στο στομάχι, στα
νεφρά, καθαρίζει το αίμα. Η λειτουργία της καρδιάς, ολόκληρη αντλία, οι
πνεύμονες, το συκώτι, η χολή, το πάγκρεας, ο εγκέφαλος, το νευρικό σύστημα, οι
αισθήσεις, η όραση, η ακοή…
Τι να πούμε για τις πνευματικές δυνάμεις και πώς
συλλειτουργούν όλ’ αυτά συγχρόνως αρμονικά κάτω από την προστασία και την
πρόνοια του Θεού! Όλα είναι στην πρόνοια του Θεού. Βλέπετε τα πεύκα;
Πόσες βελόνες έχει το κάθε πεύκο; Μπορείτε να τις
μετρήσετε; Ο Θεός, όμως, τις γνωρίζει και χωρίς τη δική Του θέληση ούτε μια δεν
πέφτει κάτω. Όπως και τις τρίχες της κεφαλής μας και αυτές όλες είναι
αριθμημένες.
Εκείνος φροντίζει και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της
ζωής μας, μας αγαπάει, μας προστατεύει. Εμείς ζούμε σαν να μην αισθανόμαστε το
μεγαλείο της Θείας πρόνοιας.
Ο Θεός είναι πολύ μυστικός. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε
τις ενέργειές Του. Μη νομίζετε ότι ο Θεός το έκανε έτσι και μετά το διόρθωσε. Ο
Θεός είναι αλάθητος. Δεν διορθώνει τίποτε. Ποιος είναι, όμως, ο Θεός στο βάθος,
στην ουσία, εμείς δεν το γνωρίζουμε. Τις βουλές του Θεού δεν μπορούμε να τις εξιχνιάσουμε.
“Ού γάρ εισίν αί βουλαί μου, ώσπερ αί βουλαί υμών,
ούδ΄ώσπερ αί οδοί υμών αί οδοί μου, λέγει Κύριος, αλλ΄ως απέχει ό ουρανός από
της γής, ούτως απέχει ή οδός μου από των οδών υμών και τά διανοήματα υμών από
της διανοίας μου”.
Όταν ο Θεός μας δωρίσει το χάρισμα της ταπεινώσεως, τότε
όλα τα βλέπουμε, όλα τα αισθανόμαστε, τότε Τον ζούμε τον Θεό πολύ φανερά. Όταν
δεν έχουμε την ταπείνωση, δεν βλέπουμε τίποτε. Το αντίθετο, όταν αξιωθούμε της
αγίας ταπεινώσεως, τα βλέπουμε όλα, τα χαιρόμαστε όλα.
Ζούμε τον Θεό, ζούμε τον Παράδεισο μέσα μας, πού είναι ο
ίδιος ο Χριστός. Θα σας διηγηθώ κάτι -δεν ξέρω αν το έχετε διαβάσει στο
Γεροντικό- που δείχνει την Πρόνοια του Θεού και τη δύναμη της προσευχής του
γέροντα.
Ένας Γέροντας έστειλε τον υποτακτικό του, τον Παϊσιο, να
πάει σε μια δουλειά κάπου μακριά απ΄ την ασκητική του καλύβα.
Εκείνος βάδιζε, βάδιζε ώρες. Ήταν μεσημέρι. Ο ήλιος
έκαιγε. Είδε ένα μεγάλο βράχο που είχε σκιά και πήγε και ξαπλώθηκε κάτω απ΄ τη
σκιά του βράχου να ξεκουραστεί και εκεί αποκοιμήθηκε.
Εκεί που κοιμόταν -ή κοιμόταν ή ήταν έτσι σε μια κατάσταση
χαλαρώσεως- βλέπει τον Γέροντα του να του λέει:
Παΐσιε, Παΐσιε, σήκω πάνω και φεύγα απ΄ αυτού!
Κι όπως τον άκουσε τον Γέροντά του να του φωνάζει δυνατά,
σηκώθηκε πάνω κι έκανε πέρα. Μόλις πήγε λίγο πέρα, πέντε-έξι βήματα, “γουώωπ!”,
είδε το βράχο που έπεφτε. Θα τον πλάκωνε σαν το πουλί στην παγίδα. Δεν θα του
άφηνε ούτε κοκαλάκι, δηλαδή.
Ήταν πολύ μακριά ο Γέροντας απ΄ τον Παΐσιο κι όμως τον
είδε. Αυτή είναι η πρόνοια του Θεού.
Τα λόγια του Κυρίου επαληθεύονται: “Σημεία δε τοίς
πιστεύσασι ταύτα παρακολουθήσει, έν τώ ονόματί μου δαιμόνια εκβαλούσι, γλώσσαις
λαλήσουσι καιναίς, όφεις άρουσι, κάν θανάσιμόν τι πίωσιν, ού μη αυτούς βλάψει,
επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι και καλώς έξουσιν”. Μπορούμε να σκεπτόμαστε και
να λέμε:
– Θεέ μου, είσαι πανταχού παρών και τα βλέπεις όλα, όπου
κι αν είμαι.
Παρακολουθείς με στοργή το κάθε μου βήμα. Να
επαναλαμβάνουμε με τον Δαβίδ: “… Πού πορευθώ από του πνεύματός Σου και από του
προσώπου Σου πού φύγω;
Εάν ανεβώ είς τον ουρανόν, Σύ εκεί εί, εάν καταβώ είς τον
Άδην, πάρει, εάν αναλάβοιμι τάς πτέρυγας μου κατ΄όρθρον και κατασκηνώσω είς τά
έσχατα της θαλάσσης, και γάρ εκεί η χείρ Σου οδηγήσει με κα καθέξει με η δεξιά
Σου”.
Αυτό βέβαια δεν αρκεί που το γνωρίζουμε, αλλά είναι μεγάλη
ενίσχυση και παρηγοριά, όταν το πιστεύουμε, όταν το ζούμε, όταν το
ενστερνιζόμαστε”.
Από το βιβλίο: «Αποσπάσματα από τους λόγους του Αγίου
Πορφυρίου» (Κοζάνη – Μάρτιος 2006)
askitikon
