Γράφει ο Παναγιώτης Β.
Σελίμος
Θεολόγος ~ Υπ. ΜΔΕ
Δογματικής Θεολογίας
Πριν λίγα χρόνια, αυτά που ζούμε σήμερα, τα βλέπαμε μόνο σε ταινίες. Ποιος να μας έλεγε ότι οι ταινίες τελικά λειτούργησαν σαν πρόδρομοι για τον σημερινό παραλογισμό που διεκδικεί την θέση της λογικής και αυτοχρίεται ως η απόλυτη αλήθεια; Το τι συμβαίνει έξω στην κοινωνία, ο καθένας μπορεί να το εξετάσει και να το κρίνει, ανάλογα με τις πεποιθήσεις και τις προϋποθέσεις του. Δεν μπορεί, όμως, να συμβαίνει το ίδιο και στην Εκκλησία. Στην Εκκλησία δεν υπάρχουν πολλές φωνές, οι οποίες δύνανται αν και αντίθετες να συνυπάρχουν μεταξύ τους. Αυτό είναι γνώρισμα των ανθρωπίνων κοινωνιών. Στην Εκκλησία η μόνη φωνή που υπάρχει, είναι η φωνή του Λόγου.
Κι όμως σήμερα ο λόγος
του Χριστού βιαίως φιμώνεται. Ανθρώπινοι λόγοι, εξοστρακίζουν τον θείο λόγο,
ανθρώπινα χέρια κλείνουν το στόμα του Χριστού, για να μην ακούγεται πλέον η
Αλήθεια, καθότι η Αλήθεια, δίχως ταπείνωση δεν γίνεται αποδεκτή, τουναντίον,
βαπτίζεται ως πλάνη, στιγματίζεται, λοιδορείται, σπιλώνεται, περιθωριοποιείται.
Οι ανθρώπινες κοινωνίες μέσα στις πολυφωνίες, τις αντιθέσεις και τον
πλουραλισμό, δεν μπορούν να βιώσουν την αλήθεια, καθώς δεν υπάρχει τίποτε κοινό
για να τις ενώνει. Το μόνο που τις ενώνει είναι η διαφορετικότητα. Αυτή είναι η
διαφορά με την Εκκλησία. Μέσα στην Εκκλησία παύεις να είσαι διαφορετικός. Μέσα
στην Εκκλησία ισχύει ο λόγος του αποστόλου Παύλου «Πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ
τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε.
Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ·
πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Η πίστη στον Ιησού Χριστό είναι που
παύει κάθε είδους διάκριση, καθότι ο Χριστός, κατά τον Άγιο Μάξιμο τον
Ομολογητή, είναι «ο πάντων και πάσι ενωθησόμενος». Μέσα στην Εκκλησία η μόνη
διαφορά είναι το μέτρο της πίστεως.
Με θλίψη, όμως, σήμερα
βιώνουμε κάτι το τραγικό, την προσπάθεια της εισχώρησης του διχασμού μέσα στο
Σώμα της Εκκλησίας. Όλο αυτό, βέβαια, γίνεται με την επικάλυψη κάποιου
«θεολογικού» μανδύα. Η πίστη, πλέον, δεν αποτελεί το θεμέλιο και το κριτήριο
της μετοχής μας στο μυστηριακό Σώμα του Χριστού. Το κριτήριο είναι η υγεία!
Είσαι υγιής; Είσελθε! Ο λόγος του Κυρίου εδώ αποσιωπάται «οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες
ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες». Τα ζητούμενα έγιναν προϋποθέσεις και έτσι η
Εκκλησία έγινε συνάθροισις υγειών! Από πού ξεκινά, όμως, όλο αυτό το πρόβλημα;
Ασφαλώς από την αδυναμία διάκρισης μεταξύ κοινωνίας και Εκκλησίας. Σε μια
προσπάθεια η θεολογία να γίνει αποδεκτή σήμερα από τον κόσμο, φιλτράρεται
συνεχώς μέσα από κοινωνικούς ηθμούς και μόνο όταν οι θέσεις της ταυτιστούν με
τα κοσμικά «θέλω», γίνονται αποδεκτές. Με τον τρόπο αυτό, όπως καταλαβαίνουμε,
η Θεολογία χάνει την ταυτότητα της, αφού συνεχώς υιοθετεί κοινωνικά μοτίβο και
προσαρμόζει κατ’ αυτά τον μήνυμα της. Όσο, λοιπόν, η κοινωνία αλλάζει, τόσο θα
αλλάζει και η Εκκλησία, συμπαρασυρόμενη από τις ανθρώπινες απαιτήσεις και
έχοντας χάσει παντελώς την άγκυρα της ελπίδας και της πίστεως, που είναι ο
Χριστός. Ο Χριστός, σε αυτήν την περίπτωση, αποτελεί – ας μου συγχωρεθεί η
έκφραση – μια βιτρίνα και τίποτε άλλο. Δεν υπάρχει Χριστός ούτε στην ζωή της
Εκκλησίας, ούτε στον θεολογικό λόγο, είναι απλώς το μέσον για να γίνουν
αποδεκτές οι ανθρώπινες πλέον θέσεις. Εδώ, λοιπόν, διερωτάται κανείς:
«Σε τι διαφέρουμε από τους προτεστάντες;»
Παναγιώτης Β. Σελίμος
Θεολόγος ~ Υπ. ΜΔΕ
Δογματικής Θεολογίας
agapotonxristo
