Καθώς ζούμε τα Χριστούγεννα, η μορφή της Αγίας Θεοτόκου,
της Παναχράντου Μητέρας του Κυρίου μας, καταλαμβάνει ξεχωριστή θέση στις
καρδιές των πιστών.
Έκτακτο το μεγαλείο της, διότι μόνην εκείνην εξέλεξε ο Θεός να γίνει εκλεκτό όργανο, από την οποία ο Μονογενής Του Υιός θα προσελάμβανε την ανθρώπινη φύση και θα ερχόταν μεταξύ των ανθρώπων ως Σωτήρας και Λυτρωτής.
Η υμνολογία της Εκκλησίας μας τις ημέρες αυτές παρουσιάζει
το πανάγιο πρόσωπό της, την τιμητική θέση της και τη στάση της στο Μυστήριο της
Γεννήσεως.
Σ’ ένα τροπάριο – κάθισμα του Όρθρου των Χριστουγέννων, ο
ιερός Υμνογράφος απευθύνεται προς την Παναγία Θεοτόκο μ’ ένα ερώτημα:
«Τι θαυμάζεις Μαριάμ; τι εκθαμβείσαι το εν σοι;»· τι
κοιτάς, θαυμάζεις και απορείς, Μαριάμ; Γιατί εκπλήττεσαι μ’ αυτό που Σου
συμβαίνει;
Την ερωτά ο ιερός υμνωδός, και εκείνη απαντά: «Ότι άχρονον
Υιόν, χρόνω εγέννησα, του τικτομένου την σύλληψιν μη διδαχθείσα». Θαυμάζω και
απορώ, διότι τον άχρονο Υιό του Θεού τον γέννησα τώρα, σε ορισμένο χρόνο ως άνθρωπο,
χωρίς να καταλάβω πως έγινε η σύλληψη!
«Άνανδρός ειμι, και πως τέξω Υιόν; άσπορον γονήν τις
εώρακεν; όπου Θεός δε βούλεται, νικάται φύσεως τάξις, ως γέγραπται». Είμαι
Παρθένος, δεν έχω άνδρα. Πως θα γεννήσω παιδί; Όταν όμως θέλει ο Θεός, αλλάζει η
φυσική ροή των πραγμάτων, αλλάζουν οι φυσικοί νόμοι!
Προσπαθεί ο ιερός Υμνογράφος στο τροπάριο αυτό ν’
αποτυπώσει την έκπληξη της Παναγίας μας ενώπιον του μοναδικού γεγονότος της
Γεννήσεως του Χριστού. Αλλά το τροπάριο αυτό, εκφράζει και την έκπληξη του κάθε
ανθρώπου μπροστά στο θεϊκό Μυστήριο.
«Τι θαυμάζεις Μαριάμ;», είναι και η δική μας απορία. Πως ο
Θεός γίνεται άνθρωπος, πως ο αχώρητος Θεός χωράει στα σπλάχνα μιας Παρθένου;
Θαυμάζεις (απορείς) για την ταπείνωση, τη συγκατάβαση που βλέπεις να έχει «ο
Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων»;
Εκπλήττεσαι από την άγνοια, την αδιαφορία και την
ψυχρότητα των ανθρώπων;
Όσο όμως και αν ο ιερός Υμνογράφος προσπαθεί να
παρουσιάσει την απορία – έκπληξη της Θεοτόκου και να δώσει ο ίδιος απαντήσεις,
το ιερό Ευαγγέλιο μας πληροφορεί πως η Υπεραγία Θεοτόκος όλο αυτό το γεγονός το
διήλθε με σιωπή και «πάντα συνετήρει… εν τη καρδία αυτής» (Λουκ. β 19)·
συγκρατούσε όλα αυτά μέσα στην καρδιά της.
Η Παναγία μας σιωπηλή στέκεται δίπλα και ατενίζει το θείο
Βρέφος. Υπηρετεί το σχέδιο του Θεού μέσα στη σιωπή της. Δεν εκφράζεται για
τίποτε από όσα έζησε την ώρα του Ευαγγελισμού, τη στιγμή της θείας Γεννήσεως,
της προσκυνήσεως των Ποιμένων και των Μάγων.
Καμία λέξη στα χείλη της· ένα είναι το φρόνημά της, πως
αυτή είναι δούλη του Κυρίου έτοιμη να εκτελέσει το θέλημά Του. Την όποια
έκπληξη – απορία την κρατά μέσα της. Πιστεύει ακράδαντα πως Αυτός είναι ο
Μεσσίας και Λυτρωτής του κόσμου.
Χριστούγεννα πλησιάζουν, και η σκέψη μας στρέφεται στο
σπήλαιο της Βηθλεέμ, όπου ο Χριστός γεννάται.
Ξεχωριστή η θέση της Παναγίας μας. Θα τη δούμε κατά τη
μεγάλη ημέρα των Χριστουγέννων να παραστέκει στον Υιό της μέσα στη φτωχική
φάτνη Του. Σεμνά και ταπεινά σκύβει επάνω Του και Τον φροντίζει. Θα αποθέσουμε
ευλαβικό ασπασμό στον Υιό της και θα την υμνήσουμε.
Το παράδειγμα της Θεοτόκου να μας διδάξει. Με θαυμασμό, με
σιωπή να πλησιάσουμε το Μυστήριο, για να δυναμώσει η πίστη μας.
Ας αφήσουμε τη σκέψη μας να εμβαθύνει στο μεγάλο γεγονός,
η καρδιά μας ας συγκινηθεί μπροστά στη Φάτνη, η ζωή μας να αλλάξει.
Ας σιωπήσουμε και ας θαυμάσουμε. Ο μεγάλος θαυμασμός
αφήνει άφωνο τον άνθρωπο, τον κάνει να χάνει τα λόγια του, τον συγκλονίζει!
Μη μείνουμε όμως μόνο στο θαυμασμό· να προχωρήσουμε και σε
γενναίες αποφάσεις στον καθημερινό μας αγώνα. Να αγαπήσουμε τον Κύριο, να
πιστέψουμε σ’ Αυτόν.
Αυτό το Βρέφος είναι ο Κύριος της ιστορίας και του κόσμου.
Σ’ Αυτόν να αναθέσουμε τη ζωή και να αποθέσουμε τις ελπίδες μας.
askitikon
