Κάποτε η Παναγία μας, με τον Άγιο Ιωσήφ και τον μικρό Ιησού, ανέβαιναν στα Ιεροσόλυμα από την Ναζαρέτ, για την εορτή του Πάσχα.
Πέρασαν και από την Βηθλεέμ, απ’ όπου καταγόταν ο Ιωσήφ, για να συναντήσουν κάποιους συγγενείς του. Λίγο έξω από την πόλι συνάντησαν ένα χωρικό, ο οποίος αλώνιζε ρεβίθια.
Όπως λέει η παράδοσι,
τα ζώα, όταν έβλεπαν την Κυρία Θεοτόκο με τον Χριστό στην αγκαλιά της, έμεναν
ακίνητα μέχρι να περάσουν. Έτσι και τα άλογα, που βοηθούσαν τον χωρικό στο
αλώνισμα, μόλις είδαν την Παναγία μας και τον Ιησού, σταμάτησαν να δουλεύουν
και έμειναν ακίνητα.
Η Παναγία μας
χαιρέτησε τον χωρικό και τον ρώτησε, τι αλωνίζει. Θυμωμένος εκείνος που τα ζώα
του είχαν σταματήσει να δουλεύουν, απάντησε απότομα:
-Πέτρες αλωνίζω.
Μόλις είπε αυτά τα
λόγια, τα ρεβίθια έγιναν πέτρες και εκεί βρίσκονται μέχρι σήμερα.
Πραγματικά το αλώνι με
τα πέτρινα ρεβίθια σώζεται ανέπαφο μέχρι σήμερα και μπορεί να το δη κάποιος
στον δρόμο, που οδηγεί από την Ιερουσαλήμ στην Βηθλεέμ.
ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΑΡΧΙΜ.
ΙΩΑΚΕΙΜ ΣΠΕΤΣΙΕΡΗ
Από το βιβλίο: Η
Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.
Επιμέλεια, Σίμωνος
μοναχού.
Εκδόσεις «Ο Αγιος
Στέφανος»
ΑΘΗΝΑΙ 2006
