☦ "πριν κάνουν οι ηγεσίες επιστράτευση κάνει η ΠΑΝΑΓΙΑ μας, καλώντας αγίους για να μην καταστραφεί ολοκληρωτικά ο κόσμος"

"πριν κάνουν οι ηγεσίες επιστράτευση κάνει η ΠΑΝΑΓΙΑ μας καλώντας αγίους για να μην καταστραφεί ολοκληρωτικά ο κόσμος - Αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ορθόδοξη  Ουκρανία- Ρωσία αλλά και για την Ελλάδα μας - ο πονηρός τέτοια απεργάζεται αλλά τον σταματάει η ΚΥΡΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ  "

Πως θα τα γνωρίσουμε όλα αυτά;

ΝΑ ΓΙΑΤΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΓΙΟΥΣ- ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ ΣΕ ΑΥΤΌΝ.

Ο ΝΕΟΣ ΑΓΙΟΣ ΜΑΣ- Ο ΟΣΙΟΣ ΕΥΜΕΝΙΟΣ 

"ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ" ΑΓΙΩΝ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου, ως γνωστόν είχε συνδεθεί με όλους τους Αγίους του καιρού μας. Και είχε για εξομολόγο του τον μακαριστό πατήρ Ευμένιο Σαριδάκη, έναν μεγάλο κρυφό Άγιο που είχε περάσει και το μαρτύριο της λέπρας, έφτασε σε μεγάλα πνευματικά μέτρα, όπως και οι άλλοι σύγχρονοι Γέροντες και αγιοκατατάχθηκε επίσημα στις 14-4-2022, με απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ως "Όσιος Ευμένιος ο νέος" (δείτε εδώ).

Ο Μόρφου λοιπόν ανέφερε κάποτε και σε ανύποπτο χρόνο, ένα περιστατικό πολύ θαυμαστό, όπως καταγράφεται και στο βιβλίο "Πατήρ Ευμένιος - ο ποιμήν ο καλός και θαυματουργός", Σίμωνος μοναχού, εκδόσεις Επτάλοφος, όταν ο πατήρ Ευμένιος, μια μέρα εκεί στο κελί του, τους είχε πει:

"Μια φορά, εκεί στην Ευρώπη, προς τα μέρη της Γερμανίας, της Ρωσίας, της Ουκρανίας υπήρχε μια βαριά ατμόσφαιρα, πολύ βαριά, σύννεφα μαύρα, πολύ πολύ βαριά η ατμόσφαιρα. Αυτό κράτησε κάποιο χρονικό διάστημα. Μετά ξεκαθάρισε ωραία, ωραία, ο ουρανός και έφυγε όλη αυτή η βαριά ατμόσφαιρα, η μαυρίλα, η καταχνιά και τα σύννεφα"!

Μερικά χρόνια αργότερα, συνέβη να ταξιδεύσουν μαζί ο Μόρφου, ως Διάκος, με τον πατήρ Ευμένιο (+23-5-1999 μ.Χ.) στην Ρωσία, ενώ ακόμα υπήρχε αθεΐα και κομμουνισμός και μόλις είχε αρχίσει να αχνοφέγγει η πολυπόθητη πτώση του αντιχριστιανικού καθεστώτος.

Επισκέφθηκαν τότε την Μόσχα, την Πετρούπολη και το Κίεβο της Ουκρανίας. Αλλά σαν έφτασε στο Κίεβο το αεροπλάνο, ξαφνικά ο πατήρ Ευμένιος γυρνάει και λέει στον Μόρφου πως είχε ξαναπάει εκεί και θυμιζοντάς του την προηγούμενη διήγηση για τα "μαύρα σύννεφα" στην Ουκρανία, του εξήγησε τότε ότι αφορούσαν απειλή επικείμενου Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που ήταν έτοιμος να ξεσπάσει, αλλά η Παναγία επιστράτευσε τους 4 μεγάλους σύγχρονους Αγίους μας και τους πήγε εκεί στην Ουκρανία, για να κάνουν προσευχή να αποφευχθεί ο Γ΄ Παγκόσμιος!

Και είπε τότε ο π. Ευμένιος στον Μόρφου, εκεί πλέον στο Κίεβο:

"Ήμαστε όλοι στο μέτωπο, ο πατήρ Πορφύριος, ο πατήρ Ιάκωβος, ο πατήρ Παΐσιος, όλοι οι καλόγεροι πήγαμε στο μέτωπο. Κι εγώ έκλαια, έκλαια. Με είδε ο πατήρ Πορφύριος και μου είπε:

"Μην κλαίς έτσι, πάτερ Ευμένιε, δεν θα γίνει τίποτε. Η Παναγία μας δεν θα επιτρέψει να γίνει ένα τόσο μεγάλο κακό, θα κάμει έλεος"!

https://www.noiazomai.gr/2022/04/epistrateysi-agion-se-oukrania.html

Η Εθιά, η πατρίδα του πατρός Ευμενίου, είναι ένα ορεινό χωριό στα νότια του νομού Ηρακλείου Κρήτης. Βρίσκεται σε υψόμετρο 740μ. και απέχει από το Ηράκλειο 38 χλμ. Είναι πολύ άγονο μέρος, γι’ αυτό και οι κάτοικοί του μετοίκησαν σ’ ένα χαμηλότερο μέρος, στο χωριό Ροτάσι.

Στην Εθιά υπάρχουν δύο εκκλησίες: Η κεντρική είναι αφιερωμένη στην Παναγία μας και φυλάσσει θαυματουργό εικόνα της. Εκεί η Παναγία είχε εμφανισθεί σαν γυναίκα ντυμένη στα μαύρα κάποια ημέρα, που ο πατήρ Ευμένιος, μικρό παιδί τότε, άναβε τα κανδήλια του ναού, και του είπε: Εσύ μια μέρα θα γίνης ιερεύς». Εκεί, στον αύλιο χώρο της, έμελλε να είναι και ο τάφος, όπου αναπαύεται το σεπτό σκήνωμα του Οσίου Γέροντος μας. Η άλλη είναι του Προφήτου Ηλιού. Εκεί κοντά υπάρχει και αγίασμα.

Υπάρχουν και πολλά μικρά εκκλησάκια, για την ανακαίνισι των οποίων ο πατήρ Ευμένιος έστελνε χρήματα.

Ο πατήρ Ευμένιος ήταν γόνος μιας πολυμελούς και πάμπτωχης οικογενείας. Γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου του έτους 1931.

Οι γονείς του, Γεώργιος και Σοφία Σαριδάκη, ήταν άνθρωποι ευσεβείς και ενάρετοι. Είχαν οκτώ παιδιά. Το όγδοο και τελευταίο τους παιδί ήταν ο πατήρ Ευμένιος, που στην βάπτισί του πήρε το όνομα Κωνσταντίνος. Τα αδέλφια του, κατά σειρά ηλικίας, ήταν: Ελένη, Μιχαήλ, Αικατερίνη, Βασίλειος, Αμαλία, Μαρία και Ευγενία.

Ο μικρός Κωνσταντίνος ορφάνεψε από πατέρα σε ηλικία μόλις δύο ετών, δηλαδή η οικογένειά του έχασε τον προστάτη της πολύ νωρίς. Ήταν που ήταν φτωχή, χάνοντας και το στήριγμά της βρέθηκε σε πολύ δύσκολη κατάστασι. Η χήρα μάνα του με τι δυνατότητες να θρέψη τόσα στόματα; Ξενοδούλευε για να τα φέρη κάπως βόλτα. Μετά ήρθε και η γερμανική κατοχή, η οποία χειροτέρευσε κατά πολύ τα πράγματα. Σ’ αυτό το περιβάλλον και με πολλές στερήσεις μεγάλωσε ο Παππούλης μας. Παπούτσια φόρεσε στα δώδεκά του χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, δηλαδή τις στερήσεις, την πείνα και την ανέχεια, το ήθος και το φρόνημα του μικρού αυτού παιδιού δεν αλλοιώθηκαν.

Για παράδειγμα, ο Ιερεύς του χωριού τους ήθελε να του δίνη μια μικρή βοήθεια, επειδή πήγαινε και τον βοηθούσε στον ναό. Ο μικρός Κωνσταντίνος, όμως, του έλεγε: «Όχι, Παπα-Γιάννη, δεν παίρνουμε ποτέ χρήματα από την Εκκλησία». (Μαρτυρία Αριστέας Σαριδάκη).

Η, όταν του έδιναν μισή κουλούρα ψωμί για κάποια δουλειά που έκανε, ποτέ δεν την έτρωγε μόνος του, αλλά την πήγαινε στο σπίτι του και την έτρωγε με τ’ αδέλφια του, όλοι μαζί.

Χαρισματικό παιδί

Η Εκκλησία αγάλλεται και καυχάται, διότι εγέννησε και ανέδειξε ένα τέτοιο λαμπρό αστέρι και κόσμημα της˙ και η Κρήτη πρέπει να σεμνύνεται για το ηγιασμένο τέκνο της. Ο Παππούλης, από την νηπιακή του ηλικία, έδειχνε ότι ήταν σκεύος εκλεκτόν του Κυρίου μας. Από την βρεφική του ηλικία, όταν ακόμα δεν καταλάβαινε, προσπαθούσε να ευχαριστή τον Κύριό μας, αφού δεν θήλαζε Τετάρτη και Παρασκευή, αλλά κοιμόταν όλη την ημέρα, σύμφωνα με την μαρτυρία της αδελφής του Ευγενίας, η οποία το είχε ακούσει από την μητέρα τους να το ομολογή.

Οίνον και μεθύσματα ουδέποτε εγεύθη ο πατήρ Ευμένιος, δηλαδή οινοπνευματώδη ποτά, μπύρα, κρασί και αλκοολούχα ποτά δεν ήπιε ποτέ στην ζωή του.

Χαρακτηριστικό είναι ότι, όταν λειτούργησε για πρώτη φορά μόνος του ως Ιερεύς, ζαλίστηκε λίγο από την κατάλυσι της Θείας Κοινωνίας και γι’ αυτό, μετά, έβαζε λιγώτερο νάμα και περισσότερο ζέον.

Ο Κωστάκης, όπως τον έλεγαν, ήταν ένα χαριτωμένο και χαρισματικό παιδί, ακόμα και για τα κοσμικά δεδομένα, ενώ δεν είχε μάθει σχεδόν καθόλου γράμματα.

Οι δυσκολίες, η Κατοχή, κατά την διάρκεια της οποίας τα σχολεία υπολειτουργούσαν, δεν του επέτρεψαν να γευθή το αγαθόν της μαθήσεως. Παρ’ όλα αυτά μπορούσε, όπως ο ίδιος έλεγε, να κάνη πράξεις μαθηματικές, λογαριασμούς δύσκολους, όλα από μνήμης, γι’ αυτό οι χωριανοί του, όταν ήθελαν κάτι σχετικό, τον φώναξαν: «Έλα, Κωστάκη, να μας πής πόσο κάνει αυτό κι αυτό», η κάτι πιο δύσκολο. Κι όταν τους τα έκανε, μετά τον γέμιζαν λουκούμια.

Κάποια φορά, όταν ο Παππούλης ήταν μικρό παιδί ακόμη, πέθανε στο χωριό τους ένα κοριτσάκι οκτώ-εννέα ετών. Οι γονείς και oι συγγενείς του κοριτσιού έκλαιγαν απαρηγόρητοι για τον χαμό του παιδιού τους. Ο Παππούλης μας έλεγε σχετικά:

«Κάποτε, είχε πεθάνει ένα κοριτσάκι και περνούσε από μπροστά μας η νεκρώσιμη πομπή. Πέρασαν μπροστά κι από την δική μας αυλή. Έτσι έκαναν τότε. Έκαναν την βόλτα, για να γίνη πιο επίσημη η κηδεία. Έκλαιγαν όλοι κι εγώ έβλεπα τα στολίδια, πολλά στολίδια, που είχε το φέρετρο. Κι αυτοί έκλαιγαν. Κι εγώ έτρεχα κι έβλεπα τα στολίδια, που είχε το φέρετρο. Ήμουν έξι-επτά χρόνων τότε. Δεν είχα δει καλύτερα και ωραιότερα στολίδια. Οι άλλοι έκλαιγαν κι εγώ χαιρόμουν, που έβλεπα τα στολίδια. Έβλεπα τα στολίδια και χαιρόμουν. Μου άρεσαν. Δέν ήταν στολισμένα από τους ανθρώπους, όμως εγώ τα έβλεπα έτσι. Στολίδια… στολίδια… όχι ότι τα έβαλαν οι άνθρωποι. Κι αυτοί έκλαιγαν, που έχασαν το παιδί, κι εγώ έβλεπα τα στολίδια, που είχε πάνω του, τα στολίδια του Θεού, και χαιρόμουν».

Ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος θυμάται, σχετικά με την Χάρι, που από νωρίς είχε δοθεί στον Παππούλη μας: «Ο πατήρ Ευμένιος, όταν ήταν μικρός, είχε δει για πρώτη φορά την χάριν της αρχιερωσύνης. Την είχε δει στο πρόσωπο ενός Αρχιεπισκόπου, που είχε πάει στο χωριό του. «Έβλεπα», μου είπε, «το φως του Αγίου Πνεύματος πάνω στο πρόσωπό του. Το φως της αρχιερωσύνης, την χάρι της αρχιερωσύνης. Την έβλεπα και πήγαινα συνεχώς μπροστά του». Και είπε ο Αρχιεπίσκοπος: «Αυτό το παιδί τι βλέπει;».» Εγώ δεν έλεγα τι έβλεπα, αλλά μου άρεσε να βλέπω την χάρι της αρχιερωσύνης»».

Μοναχός Θεόκλητος δια φωτοφανείας

Ο πατήρ Ευμένιος ήταν θεόκλητος στον μοναχισμό. Ο ίδιος μας έλεγε:«Εγώ, δεκαεπτά χρόνων πήγα στο μοναστήρι. Ήμουν δεκαέξι χρόνια στο χωριό μου. Αγαπούσα τον Θεό, βέβαια, σκεπτόμουν πολλές φορές να γίνω καλόγερος. Μια μέρα μου λέει ο παπάς: «Έλα να σε κάνω νεωκόρο». Πήγα κι εγώ. Άναβα τα καντήλια πρωί-βράδυ, διάβαζα κιόλας, ο,τι βιβλία έβλεπα τα διάβαζα. Ανήμερα της Πρωτοχρονιάς του 1944, το απόγευμα, πήγα, άναψα τα καντήλια στην εκκλησία και, μετά, πήγα στο σπίτι μας. Ήταν εκεί η αδελφή μου η Ευγενία. Φάγαμε ξεροτήγανα, τηγανίτες και μακαρόνες. Εκεί που τρώγαμε, ήρθε μια λάμψι και με τύφλωσε και μπήκε μέσα στα βάθη της ψυχής μου. Κι αμέσως, την ίδια στιγμή, φώναξα της Ευγενίας: «Ευγενία, θα γίνω καλόγέρος». Την ίδια στιγμή. Εκείνη την στιγμή με φώτισε ο Θεός. Την είδα με τα μάτια μου εκείνη την λάμψι, που μπήκε μέσα μου.

Μόλις είδα αυτή την λάμψι, είπα κατ’ ευθείαν: «Θα γίνω καλόγερος».

Όταν ο άνθρωπος έχει την κλήσι από τον Θεό για να κάνη κάτι καλό, ο Θεός ενεργεί και τον βοηθά».

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ στο https://www.pemptousia.gr/2022/04/patir-evmenios-o-krifos-agios-tis-epo/

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/