«Μπαίνω για
παράδειγμα μέσα σ᾿ ένα άγιο σπήλαιο, όπως το σπήλαιο του Αγίου Ακακίου ή του
Αγίου Νείλου στο Άγιον Όρος η στο σπήλαιο της Αποκαλύψεως και δεν προλαβαίνω ν᾿
αρχίσω να προσεύχομαι κι αμέσως ὁ αγιασμένος χώρος με ανεβάζει στα ύψη».
«Πολλές φορές παλαιότερα, αλλά και τώρα, “πετάω” στο Άγιον Όρος πάνω απ᾿ τον Άθωνα και προσεύχομαι μαζί με τούς Αγιορείτες πατέρες. Αισθάνομαι πολύ τη χάρη των ασκητών και τα θυμιάματα πού ευωδιάζουν, καθώς ανεβαίνουν στον ουρανό. Σύννεφα γύρω απ᾿ τον Άθωνα τα μοσχολίβανα!
Αυτά τα μέρη άλλοτε
τα βάδιζαν άγιοι με μεγάλη αφοσίωση και προσευχή στον Θεό. Και οι πέτρες, και
αυτές έχουν εμποτισθεί με τη χάρη του Θεού, πού προσείλκυαν οι άγιοι στον εαυτό
τους. Αυτά τα πρόσωπα εκεί ήταν Άγγελοι του Θεού σταλμένοι εδώ στη γη. Έζησαν
ζωή αγγελική. Έζησαν με έρωτα προς τον Θεό, με αγάπη, με αφοσίωση.
Καθώς ξυπνάω τη
νύχτα εδώ στο μοναστήρι, “βλέπω” το
Άγιον Όρος να έχει πλημμυρίσει απ᾿ τη χάρη εξαιτίας των εωθινών
προσευχών των πατέρων. Μόλις χτυπάει το τάλαντο, τρέχουνε ν᾿ ακούσουνε
“Εξεγερθέντες του ύπνου” κι αρχίζουνε με λαχτάρα, με αγάπη, με χαρά τις
προσευχές. Τί να σάς πω! Ανοίγει ο
Παράδεισος!»
Από το Βιβλίο:
«Όσιος Πορφύριος ο
Καυσοκαλυβίτης Η αγιότητα στον 21ο αιώνα»
