Υπάρχει μια εικόνα με τον Χριστό που τείνει το άχραντο χέρι Του
και σηκώνει τον Απόστολο. Πέτρο που καταποντίζεται από τα κύματα…
Πόση παρηγοριά σκορπίζει στις θαλασσοδαρμένες μας ψυχές.
Όμως παρότι μας συμπονά ο Χριστός μας δεν αρπάζει ποτέ κανέναν…..Απλώνει την Αγάπη Του και όποιος νοιώθει την ανάγκη χρειάζεται απλά να τεντώσει την ύπαρξη του και να Τον πλησιάσει…..
Δεν είναι εύκολο όμως….Παρότι φαίνεται ότι βρίσκεται τόσο κοντά…
Είναι βλέπεις τόσα τα εμπόδια……
Θέλεις τα βαρίδια των αμαρτιών που μας κρατούν στον πάτο…..
Θέλεις οι λογισμοί που σαν το γράσο μας κάνουν να Του γλιστράμε….
Εμείς όμως δεν θα το βάζουμε κάτω…..
Θα του φωνάζουμε με την ψυχή μας εκείνο που έλεγε ένα παππούλης…..
«Κράτα με Χριστέ μου γιατί με χάνεις…..»
Σαν πιαστούμε απ’ το χέρι Του και βγούμε στην επιφάνεια και
πάρουμε ανάσα,και σηκωθούμε απ΄ τον βούρκο που είχε κολλήσει η ψυχή μα ας
σκεφτούμε όμως ότι γύρω μας υπάρχουν και κάποιες ψυχές που περιμένουν εναγωνίως
ένα χέρι βοηθείας……
Μα για να το απλώσεις πρέπει να το βγάλεις απ’ την ‘’τσέπη του
ωχ-αδερφισμού’’
(που να ασχολείσαι τώρα…..έχεις τα δικά σου προβλήματα…..ας
πρόσεχε…ότι έσπειρε θα θερίσει..... κ.ο.κ)
Ίσως χρειαστεί βέβαιανα ‘’σκύψεις’’ λίγο χαμηλά γιατί ο άλλος
σακατεμένος απ΄ τις πτώσεις είναι ανήμπορος να τεντωθεί….
Μπορείς;
Και εκεί που είναι πεσμένος ξέρεις δεν είναι καθαρά, ίσως λερωθείς
πιάνοντας τον…..Μήπως σε πειράζει;
Α! Και κάτι τελευταίο…..
Μαλακά….πολύ μαλακά γιατί είναι ο άλλος γεμάτος πληγές;
Θα μπορέσεις;Στο εύχομαι….. να δώσει ο Θεός…..Να γίνεις τα χέρια
Του…..
π.Ιωάννης Παπαδημητρίου
proskynitis
