Νεκτάριος Δαπέργολας
Και ενώ δεν βουλιάζουμε απλώς αλλά κυριολεκτικά πνιγόμαστε πλέον μέσα στα λύματα της παρακμής, της χυδαιότητας και της βλασφημίας και με αγωνία ψάχνουμε ολόγυρα κάτι για να ακουμπήσουμε τη ματιά μας και να βρούμε λίγες έστω στιγμές ανάπαυσης και παρηγοριάς, υπάρχει ένα τεράστιο σύστημα που είναι ολοκληρωτικά ταγμένο να μας παραχώσει όλο και βαθύτερα μέσα στη βρωμερή λάσπη.
Η άθλια ελληνέζικη
τηλεόραση, με πρωτοπόρα τα ιδιωτικά κανάλια (αλλά πλέον άξιο συμπαραστάτη και
τα κρατικά) αποτελεί εδώ και τρεις τουλάχιστον δεκαετίες βασικότατο γρανάζι
στον συνολικό μηχανισμό του εκμαυλισμού και εκφαυλισμού αυτού του τόπου, ως
φορέας προπαγάνδας, αισχρότητας, κατασπίλωσης όλων των ηθικών και πνευματικών
αξιών, προβολής κάθε ανωμαλίας, αποθέωσης κάθε διαστροφής και συνολικής
εξοικείωσης της ελληνικής κοινωνίας με όλο το δυσώδες πακέτο της νεοεποχίτικης
ατζέντας.
Το τελευταίο κατόρθωμα
του εν λόγω τηλεοπτικού υπονόμου αφορά στη νέα σειρά που αρχίζει οσονούπω να
προβάλλεται από τον MEGA πρωτεργάτη της τριακονταετούς και πλέον
τηλεκπόρνευσης.
Βασίζεται σε ένα δήθεν
μυθιστόρημα (εκ της γνωστής νεοελληνέζικης ψευτολογοτεχνικής χωματερής) και σε
τι αφορά; Στην ιστορία, λέει, μίας 22χρονης δόκιμης - αλλά όπως παρατηρούμε
στις φωτογραφίες ρασοφόρας - μοναχής που ζει από 12 χρονών σε ένα μοναστήρι,
παρά το ότι μάλιστα ο πατέρας της δεν συναινεί (ειλικρινά αδυνατώ να φανταστώ
ποιος διανοητικά προβληματικός και παντελώς ανίδεος νους συνέλαβε τέτοια
συνολικά εξωπραγματική γελοιότητα) και κάποια στιγμή (πλέον ο ανίδεος νους
γίνεται σιχαμερά μιαρός) πηγαίνει για λίγο στο πατρικό της και σταδιακά
παρεκκλίνει και παρασύρεται από τη φλόγα του σαρκικού έρωτα με ένα φίλο του
αδελφού της.
Περισσότερα δεν
πρόκειται να πω εδώ (μπορεί όποιος θέλει να βρει λεπτομέρειες στο διαδίκτυο),
παρά μόνο ότι το όλο πατσαβούργημα που πλασάρεται από το κανάλι και
ως…πολυαναμενόμενη σειρά και προμετωπίδα του φετινού του τηλεοπτικού
προγράμματος, φέρει τον εύγλωττο τίτλο «Μαύρο Ρόδο» και αποτελεί μία ακριβή
παραγωγή με πολύ γνωστούς συντελεστές. Ενδεικτικά όντως όλα αυτά της ιδιαίτερης
προσοχής με την οποία κάποιοι επιμένουν να πασπαλίζουν επιμελώς με άχνη ζάχαρη
τις κοπριές για να δείχνουν κάτι άλλο από αυτό που στην πραγματικότητα είναι.
Εμείς όμως ειλικρινά
δεν γίνεται να την αντέξουμε άλλο τη μπόχα τους. Εδώ και χρόνια τα βοθροκάναλα
της καταισχύνης έχουν μεταβάλει τον τηλεοπτικό μας αέρα σε έναν απέραντο
σκουπιδότοπο, όπου οτιδήποτε - από ταινίες και σήριαλ έως ριάλιτυ, αλλά ακόμη
και διαφημίσεις προϊόντων πλέον - βρωμάει νεοταξίλα και ζέχνει αρρώστια και
διαστροφή. Και πέρα από όλο το υπόλοιπο πακέτο της καταρράκωσης, είναι και το
ράσο που σπιλώνεται και διακωμωδείται συστηματικά εδώ και χρόνια μέσα από
διάφορα γελοία σήριαλ της κακιάς ώρας, στα οποία εμφανίζονται new wave (για να
μην πω new age) κουρεμένοι, χυδαίοι ή σαχλεπίσαχλοι ιερείς να ασχολούνται με
οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που θα έπρεπε. Τώρα δηλαδή ήρθε η ώρα να πιάσουν
στο βρωμερό στόμα τους και τον ορθόδοξο μοναχισμό;
Ή μήπως - συνεχίζοντας
το πασπάλισμα που προαναφέρθηκε - θα αρχίσουν πάλι όλοι αυτοί οι αχρείοι τα
γνωστά σοφίσματα για «ανθρώπινες ιστορίες που είναι μέσα από τη ζωή» και «για
ανθρώπινα πλάσματα που δεν είναι υπεράνθρωποι, αλλά επειδή έχουν συναισθήματα
υπόκεινται και σε πτώσεις»;
Εμείς τους απαντάμε
ότι τέτοιες αθλιότητες δεν είναι καθόλου μέσα από τη ζωή, γιατί άλλη είναι η
ζωή του μοναχισμού (είναι αγώνας και κόπος και συνεχής θυσία και ατελεύτητος
πόλεμος κατά των δαιμόνων) και ακόμη κι όταν υπάρχουν πτώσεις, αν εσύ επιλέξεις
να επικεντρώσεις στις εξαιρέσεις και όχι στον κανόνα, είσαι απλά ένας εγκάθετος
θεομπαίχτης με συγκεκριμένη στόχευση.
Την ίδια στόχευση που έχει πλέον επανειλημμένα
διαπιστωθεί στις προθέσεις και τις πράξεις όλου αυτού του ανεκδιήγητου
αλητοσυρφετού: να λασπολογηθεί και να καθυβριστεί κάθε τι το υψιπετές, να
αποδομηθούν όλες οι αξίες, να αποσαθρωθεί κάθε ιερό και όσιο, να γκρεμιστούν με
λίγα λόγια όλα όσα γέννησαν και κράτησαν επί αιώνες όρθιο αυτόν τον λαό και
αυτή την αγιοτόκο πατρίδα. Ένα ελεεινό έργο συνολικής και ολοκληρωτικής κατεδάφισης
που το ζούμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Και φυσικά μην
τολμήσει κανένας να πει ότι κρίνουμε κάτι που δεν έχουμε δει ακόμη. Δεν
χρειάζεται να μπεις μέσα στον βόθρο για να τον κρίνεις, η αποφορά του είναι κι
από μακριά αρκετή. Ήδη όσα έχουν διαρρεύσει επίσημα περί του επερχόμενου
τηλεσκουπιδιού, είναι υπεραρκετά. Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο. Και βεβαίως
εννοείται ότι δεν πρόκειται να χαραμίσουμε ούτε στιγμή τηλοψίας για το
σκουπίδι. Και μόνο όμως που υπάρχει τέτοιο πράγμα και προβάλλεται, συνιστά
επαρκή λόγο οργής και αγανάκτησης. Και φυσικά διαμαρτυρίας. Διαμαρτυρίας που
οφείλει να είναι μαζική και επίμονη.
Γιατί βεβαίως όλα τα
παραπάνω θεωρώ ότι δίνουν επίσης απάντηση και σε όσους, από την άλλη, θα πουν
«εγώ δεν βλέπω τηλεόραση, δεν με αφορά το θέμα» ή «πετάξτε την τηλεόραση και
μην ασχολείστε». Θα είναι και «πιστοί Χριστιανοί» μάλιστα οι περισσότεροι από
αυτούς. Το θέμα ωστόσο δεν είναι προσωπικό, ούτε μπορεί να λυθεί με εύκολους
αφορισμούς και κυρίως ακόμη πιο εύκολους (και τόσο βολικούς)
στρουθοκαμηλισμούς. Και αν βλέπουμε και αν δεν βλέπουμε τηλεόραση, είναι
τελείως αδιάφορο προκειμένου. Γιατί, εντελώς ανεξάρτητα από εμάς, το πρόβλημα
συνεχίζει να υφίσταται. Και είναι μία ακόμη μόλυνση στο ήδη παμμίαρο τοπίο
ολόγυρά μας.
Για τον λόγο μάλιστα
αυτό δεν έχει νόημα ούτε το άλλο ανόητο (και επίσης φυγόπονα βολικό)
«επιχείρημα» να μη μιλάμε, «γιατί έτσι τους κάνουμε διαφήμιση». Εδώ έχουμε ένα
όνειδος που ήδη διαφημίζεται από πολλές μεριές. Και είναι απολύτως βέβαιο ότι
αυτή η διαφήμιση θα πολλαπλασιαστεί από ένα ολόκληρο τηλεθεάμον κοινό
αποχαυνωμένων (ελληνοφώνων, αλλά ανελλήνιστων) χλευαστών. Αλλά ακόμη και αν δεν
συνέβαινε, θα το επαναλάβω και πάλι, προς πλήρη εμπέδωση: και μόνη η ύπαρξή του
συνιστά ένα ακόμη στίγμα. Μία ακόμη εστία ρύπανσης και πνευματικού μαγαρισμού.
Ένα ακόμη μαύρο σύννεφο στον σκοτεινό ουρανό της καταπληγιασμένης πατρίδας.
Έως πότε θα τα
αφήνουμε αδιαμαρτύρητα να μαζεύονται έχοντας τα κεφάλια μας χωμένα στην άμμο;
Έως πότε θα την καταπίνουμε αμάσητη όλη τη δυσωδία και τη σαπίλα; Έως πότε, ενώ
οι καιροί απαιτούν επιτακτικά νινευιτική μετάνοια, εμείς θα επιμένουμε να
ξεπέφτουμε όλο και πιο χαμηλά;
proskynitis
