Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής
Το πρώτο, πού κάνει
κάθε άνθρωπος, όταν τον καλέση ο Θεός στην επίγνωσί Του, είναι να ερευνήση με
ακρίβεια τον εαυτό του για να ιδή, ότι πράγματι στην ζωή του πολλές ενέργειες
του ήσαν έξω από το θέλημα του Θεού.
Και από αυτή την στιγμή αρχίζει το έργο της μετανοίας. Η μετάνοια αρχίζει από την κατάπαυσι της αμαρτωλής ζωής και φθάνει μέχρι αυτής της θεώσεως, η οποία δεν έχει τέλος.
Ο Θεός δεν έχει
περιγραφή και τέρμα· ούτε και οι ιδιότητές Του είναι δυνατό να έχουν. Μπαίνοντας
ο άνθρωπος, δια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, μέσα στους κόλπους της
θεώσεως, πάσχει όλες αυτές τις ιδιότητες τις ατέρμονες, τις αψηλάφητες, τις
ανεξιχνίαστες, τις απέραντες.
Γι’ αυτό είπα ότι η
μετάνοια δεν έχει τέρμα.
Πολλές φορές συμβαίνει
στον αγωνιζόμενο, να μην ημπορή να νικήση τον παλαιό άνθρωπο, διότι είναι τόσο
πολύ αιχμαλωτισμένος από τα πάθη του, παρ’ όλο πού αυτός τα μισεί, τα
αποστρέφεται, δεν τα θέλει· και αυτή η κατάστασι θεωρείται κατά την παράδοσι
της Εκκλησίας, ζωή μετανοίας.
Τότε μόνο δεν
θεωρείται μετάνοια, όταν παύση ο άνθρωπος να αγωνίζεται και λέγει: «Δεν ημπορώ
πλέον. Δεν υπάρχει για μένα τίποτε».
Αυτό λέγεται απόγνωσι
και το καταδικάζει η Εκκλησία ως βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος· περικόπτει
και απορρίπτει αυτό το μέλος ως σάπιο, ως βλάσφημο, στρεφόμενο κατά της αγαθότητας
του Θεού.
Δεν πρέπει λοιπόν, σε
καμμιά περίπτωσι να συστέλλωμε την πίστι μας. Ουδέποτε να σκεφθή κανείς, ότι
είναι αδύνατο να φθάσουμε στην ολοκληρωτική μετάνοια στην οποία μας εκάλεσε ο
Χριστός μας. Θα φθάσωμε χάριτι Χριστού.
Ουδέποτε είναι ικανή
μόνη η ανθρώπινη ενέργεια και προσπάθεια να φθάση εκεί. Αυτό είναι
εγωιστικότατο και οι Πατέρες το κατεδίκασαν.
Ο Μέγας Μακάριος λέγει
ότι τόση είναι η δύναμι της προθέσεως του ανθρώπου, τόσο μόνο ημπορεί ο
άνθρωπος, μέχρι πού να αντιδράση προς τον διάβολο.
Προκαλούμενος υπό του
σατανά, υπό μορφή προσβολής «κάνε αυτό», τόσο μόνο ημπορεί να πή ο άνθρωπος·
«όχι δεν το κάνω». Μέχρι εκεί ημπορεί να πάη ο άνθρωπος. Από εκεί και πέρα
είναι έργο της Χάριτος. Γι’ αυτό ο Ιησούς μας, ετόνιζε με έμφασι ότι, «χωρίς
εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».
Άρα ποτέ να μην
συσταλήτε, ποτέ να μην κατεβαίνετε στην μικροψυχία, εφ’ όσο «δια πίστεως
βαδίζομεν». Ποτέ να μην λέγετε: «Δεν θα φθάσωμε εμείς στην απάθεια, δεν θα
φθάσωμε στον αγιασμό, δεν θα μιμηθούμε τους Πατέρες μας».
Αυτό είναι βλάσφημο.
Θα τους φθάσωμε επειδή το θέλομε και εφ’ όσο το θέλομε θα μας το δώση ο Χριστός
μας.
Μένοντας πιστοί και μη
υποχωρούντες κατά πρόθεσι, οπωσδήποτε θα το επιτύχωμε. Αυτή είναι η
πραγματικότης.
Έξω από αυτή την
γραμμή οι Πατέρες δεν παραδέχονται άλλη. Έξω από αυτή, θεωρείται πλέον
απόγνωσι. Δεν υπάρχει το «δεν μπορώ πλέον». Πώς δεν μπορείς; Δια του Χριστού
ισχύομε.
«Πάντα ισχύομεν εν τω
ενδυναμούντι ημάς Χριστώ». «Πάντα», είπε ο Παύλος, για να μην αφήση κανένα
περιθώριο, μήπως πή κάποιος «εγώ δεν ημπορώ».
Αφού είναι «μεθ’ ημών
ο Θεός, τις καθ’ ημών; Ει Θεός ο δικαιών, τις ο κατακρίνων;»
askitikon
