Δεν πέρασε καιρός πολύς όπου εορτάσαμε τα Θεοφάνεια, την πρώτη παρουσία του Κυρίου μας επί της γης, ως Σωτήρα και Λυτρωτή. Τώρα, την Κυριακή πού μας έρχεται καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε με πολλή κατάνυξη και προβληματισμό την "μνείαν της Δευτέρας" και φοβεράς και αδεκάστου "του Χριστού Παρουσίας". Είναι δόγμα και προσδοκία της εκκλησίας μας αυτός ο ερχομός και ο δια πυρός έλεγχος της πιστότητας των Ανθρώπων, ενώπιον του Εσφαγμένου Αρνίου. Και όσο και αν καταφέρνουμε να το ξεχνάμε, συνδεμένοι με τον πρόσκαιρο αυτόν κόσμο και απατηλό, η Εκκλησία φροντίζει να μας το υπενθυμίζει καθημερινά , με σχετικούς ύμνους αλλά κυρίως με αυτό το Σύμβολον της Πίστεως. "Πιστεύω και εις έναν Κύριον Ιησούν Χριστόν και πάλιν ερχόμενον κρίναι ζώντας και νεκρούς"!
Όλα αυτά τα μυστήρια της Θείας Οικονομίας, συμπυκνωμένα μέσα στον λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας μας, μας φέρνουν συνεχώς σε μια κατάσταση εγρήγορσης πνευματικής και προσδοκίας χαρμόσυνης, αλλά και δέους και προσοχής. Αυτή η αίσθηση ήταν περισσότερο έντονη στην πρώτη Εκκλησία, στους ανθρώπους πού έζησαν τον Ιησού και μάλιστα Τον είδαν Αναστημένο και περίμεναν καθημερινά την μέρα τους ως την έσχατη ημέρα και την επιστροφή Του μετά δόξης. Και αυτή την αίσθηση και τον πόθο μνημονεύει ο Ιωάννης ο θεολόγος στην Αποκάλυψη:" Ναί! Έρχου Κύριε Ιησού!".Αυτή η αίσθηση και η προσδοκία επιβιώνει σε κάθε Άγιο και όσιο Χριστιανό και είναι η χαρμόσυνη και δικαιωτική προσδοκία όλων όσων ζούν εν Χριστώ και ποθούν την δόξα Του, χωρίς να ξεγελαστούν από τον μάταιο αυτό κόσμο. Το τονίζουμε αυτό, διότι η δευτέρα του Χριστού παρουσία και τα περί εσχάτων λόγια, μάλλον αποτρόπαια και τρομοκρατικά είναι για τους περισσότερους των χριστιανών. Και σε αυτό ευθύνεται μάλλον η προβληματική τους σχέση με τον Χριστό, πού επιδεινώνεται από αφόρητες τύψεις και ενοχές και από το βάρος αμαρτιών , από τις οποίες δεν έχουν καμία πρόθεση να απαλλαγούν, αλλά και από διαστρέβλωση της ορθής πίστης σε θρησκεία φόβου.
Ναι, στην πρώτη Θεοφάνεια είδαμε τον Θεό της αγάπης να
γίνεται άνθρωπος και να έρχεται όχι "ίνα κρίνη τον κόσμον" αλλά
"ίνα σώση τον κόσμον". Τώρα στην δεύτερη βλέπουμε τον Θεό ως Πυρ
Κριτηρίου. Έρχεται ίνα κρίνει αδέκαστα ζώντας και νεκρούς. Να πούμε εδώ ότι και
στην πρώτη και στην δεύτερη παρουσία του Χριστού, έχουμε λύτρωση και σωτηρία,
αλλά και κρίση ταυτόχρονα. Διότι, ο δεύτερος ερχομός μετά δόξης του Κυρίου,
σηματοδοτεί και την τελείωση και δικαίωση των αγίων. Αλλά και ο πρώτος ερχομός
του υπήρξε κρίση του κόσμου. Ήλθε ως σημείον αντιλεγόμενον και όταν θυσιάστηκε
θεληματικά "ο άρχων του κόσμου εκβέβληται έξω". Η ειδοποιός διαφορά
είναι πώς τότε ήλθε εν ταπεινώσει και χωρίς εκβιασμούς και αφανώς. Τώρα όμως
έρχεται εν δόξη και φανερά και θα γίνει γνωστός σε όλους και σε όλα στην
οικουμένη. Και δεν θα υπάρξει πλέον τροπή και ευκαιρία, αλλά όλοι θα δοκιμαστούμε
ενώπιον Του αδέκαστα. Πλην όμως Εκείνος ονομάζει τον εαυτό Του, Υιόν Ανθρώπου.
Αυτό σημαίνει ότι θα έρθει μεν με δικαιοσύνη, αλλά όχι και χωρίς ευσπλαχνία για
τον άνθρωπο. Διότι η όποια καταδίκη μας και απομάκρυνση από Αυτόν, οφείλεται
πάντα στην στρεβλή εικόνα την οποία έχουμε για τον Θεό και την ραθυμία μιας
ψυχής ανίκανης να αντέξει την Αγάπη Του.Και είναι Εκείνος ανεύθυνος της
καταδίκης μας.
Η παραβολή πού σχετίζεται με την φοβερά μνεία της
Δευτέρας Παρουσίας και πού θα ακούσουμε την Κυριακή, είναι αυτή του Ποιμένα
Βασιλιά, πού διαχωρίζει μεταξύ προβάτων και εριφίων. Κριτήριο είναι η αγάπη και
η στάση του καθενός μας απέναντι στους ελαχίστους αδελφούς του Χριστού. Η
πείνα, η δίψα, η γυμνητεία, η ασθένεια,η ξενιτεία, η αιχμαλωσία, όλος ο ανθρώπινος
πόνος και η στάση μας απέναντι σε όσους υποφέρουν έναν τέτοιο πόνο είναι το
κριτήριο μας στο δικαστήριο του Θεού. Ουσιαστικά, το κριτήριο δεν είναι αυτή η
αγάπη ως αφηρημένη έννοια ή ως πράξη δυναμική, αλλά Αυτός ο ίδιος ο Κύριος
είναι το Κριτήριο και η στάση μας απέναντι του, ως ετοίμων ή ανετοίμων στην
ψυχή και τα έργα. Δύο άλλες όμοιες παραβολές, αυτή των δέκα παρθένων και του μη
έχοντος ένδυμα δούλου, ερμηνεύουν αυτήν την πραγματικότητα. Έχουμε φώς; Έχουμε
κατάλληλο ένδυμα γάμου; Είναι στολισμένη η ψυχή μας με την πίστη και την
προσδοκία του Νυμφίου και πάνω απ όλα την μονότροπη αγάπη για Αυτόν;
Θεραπεύουμε την ψυχή μας την πεινώσα και διψώσα και γυμνή και ασθενούσα και
ξένη του Θεού και φυλακισμένη στα πάθη της με την άσκηση της αγάπης και της λαχτάρας
και του πόθου ένωσης με τον μοναδικό Νυμφίο της; Ιδού το πρωτεύον κριτήριο: Ο
Νυμφίος και η αγάπη για Αυτόν. Και ανακλαστικά η αγάπη για τους ελαχίστους, με
τους οποίους Εκείνος ταυτίζεται εν τη πράξει! Γιατί η μόνη ειλικρινής και
ανιοδιοτελής αγάπη είναι εκείνη η οποία ασκείται από τον άνθρωπο τον
"γεμάτο" με Θεό.
Εμείς οι χριστιανοί δεν έχουμε παρά να ζούμε εν με
εγρήγορση και να προγευόμαστε την δόξα εκείνης της ημέρας μέσα στα
μυστήρια της Εκκλησίας. Στην λειτουργική μας ζωή, κάνουμε ήδη μνεία της
Δευτέρας του Χριστού παρουσίας, ως παρούσης και παρελθούσης καταστάσεως, αφού
μεταφερόμαστε με συγκαταβατικό τρόπο στον χρόνο της βασιλείας Του. Έχουμε το
προνόμιο να ζούμε, έστω για λίγο, ως ήδη καταταχθέντες εκ δεξιών Του και να
εντρυφούμε στο Δένδρον της Ζωής. Αυτή η αλήθεια όμως είναι Κρίση για μας! Ας
μην προδώσουμε την κλήση και την σφραγίδα μας εν ημέρα Κρίσεως. Νομίζω , ο
αγώνας του Χριστιανού είναι να μην φανεί ψεύτης εκείνη την φοβερά ώρα. Είναι να
μην αισθανθεί αυτή την οδύνη της ψέματος, έναντι στην Αλήθεια του Θεού. Να
καλλιεργήσει φιλότιμο όσο είναι εν ζωή να μην προδώσει μια τέτοια κλήση. Η
καλλιέργεια μιας πνευματικής κατά Χριστόν ζωής, πού θα έχει ως κέντρο τον
αστείρευτο και ανόθευτο έρωτα για τον Κύριο Ιησού είναι το εισιτήριο για την
άλλη ζωή. Η άσκηση, η δικαιοσύνη, ο αγιασμός, η βασιλεία Του εντός μας. Όλα
αυτά γεννούν την ευσπλαχνία και την αγάπη. Μας ποιούν τους ιδίους αγάπη για τον
ελάχιστο. Η ζωή μας μέσα στο μυστήριο του Χριστού, του Θεού μας. Ας
καλλιεργήσουμε αυτό το μονόδρομο και ωραίο άθλημα!
ππκ 10-2-15/10-2-18
π Παντελεήμων Kρούσκος
